Sodoma i Gomora


	Gomora i Sodoma, Choć były z nich zakały, Miały swój styl i rozmach I jakiś fason miały! Niestety, nie ta pora Oraz nie te etapy, Sodoma i Gomora Zniknęły całkiem z mapy. W Gomorze i Sodomie Żyli ludzie ówcześni Na wysokim poziomie, O jakim nam się nie śni. O każdej roku porze Orgietki albo bale, W Sodomie i Gomorze Czułbym się wprost wspaniale! Gomorę i Sodomę Zalało Morze Martwe, Korzyści stąd znikome, A racje – śmiechu warte! Gdybym miał chody spore Oraz mógł decydować – Sodomę i Gomorę Kazałbym odbudować! Gomorą i Sodomą Choć niektórzy się brzydzą, Myślą o nich z oskomą, Często we snach je widzą. Nieraz ich diabli biorą, Gdy lezą na swych wyrach, Sodomą i Gomorą Podnieceni nad wyraz. Gomoro i Sodomo, O kraino bajkowa, Chciałbym jak Perry Como Śpiewać, by śpiewać o was! Doprawdy dałbym sporo, By dojść do waszych progów, Sodomo i Gomoro, Postrachu demagogów. Gomora i Sodoma Zniknęły przed wiekami, A my siedzimy w domach Przepełnionych meblami, Gramy na tranzystorach, Jeździmy w samochodach, Sodoma i Gomora Nie grożą nam, a szkoda. Tylko w telewizorach Coś z tego znajdziesz może – Odnowa i Podpora, Stodoła i Obora, Sodowa i Pokora, I szumi Martwe Morze…

powrót

Deliberacje ojca Chudzielaka


	Na kominku ogień strzela, Skrzypi w butach mikroguma, Spaceruje ksiądz Chudzielak I o celibacie duma. Duma, umysł swój natęża, Utkwił w ziemię wzrok natchniony – Ponoć holenderscy księża Postulują, by mieć żony? Gruby śpiewnik gregoriański Tłoczeniami lśni złociście, Kancelaria w stylu gdańskim, Fikus stroszy sztywne liście. Ogród śniegiem przyprószyło, Ciepły blask rozsiewa lampa… – Hm… ciekawe, jak by było… Myśli sobie zacny kapłan. – Człowiek miałby z kim pogadać, Gości by się przyjmowało: – Witam, witam, proszę siadać, Żona zaraz da kakao… Wicher wzmaga się na dworze, Zahuczało coś w kominie – – Własny synuś byłby może W tyciej, śmiesznej sutańczynie. I łatwiejszą miałbym pracę, I wieczorem nastrój lepszy: – Podlicz dziś, kochana, tacę, A ja sprawdzę dziecku zeszyt… Ktoś by myślał o ubraniu, O lekarstwach i o plombach, Ktoś by mówił po kazaniu: – Wiesz, dziś byłeś dla mnie bomba! Ksiądz Chudzielak pierś swą pręży, Po czym znów się zwija w sobie: – Wymyślili ci Holendrzy, Przewróciło im się w głowie… I zapada w głąb fotela O rozmiarach refektarza… …niech śpi, dobry ksiądz Chudzielak, U nas nic mu nie zagraża.

powrót

Ballada o starych portkach i glinianym świeczniku


	A jeżeli żyć zamierzasz Bardzo długo i wygodnie Nie mieć zmartwień i kompleksów I wogóle czuć się zdrowy Musisz mieć psa, synka, świecznik I poczciwe stare spodnie I koszulę trykotową A na zimę flanelową Pies i synek muszą umieć Pięknie bawić się ze sobą I rozumieć się tak dobrze Jakby znali wspólny szyfr Spodnie muszą stać na baczność Kiedy je postawisz obok Świecznik musi być gliniany Bo żelazny zły ma wpływ Więc gdy będziesz miał zmartwienia Lub przygnębią cię finanse I gdy resztką sił przez miasto Będziesz się do domu wlec To tam wskoczysz w stare portki I w koszulę tak jak w pancerz I zasłonisz się radarem Dwóch płonących jasno świec I z tą chwilą się rozpocznie Twój wspaniały odpoczynek Wszystkie troski się oddalą I rozpłyną się pomału Przyjdą żeby ich pogłaskać Stary pies i mały synek A za każdym pogłaskaniem Będziesz dalszy od zawału A jeżeli masz ogródek To wyjdziecie wszyscy razem I na trawie rozścielicie Stary, wysłużony koc I siądziecie by podziwiać Najwspanialszy wynalazek Wszystkich czasów – dobrą porę Która się nazywa noc

powrót

Bez aluzji


	Hej, nie ma rady na to, Chodzi wódka za tatą, Taka z niej bestia chytra. Na przedzie tata drepta, A za nim o pół metra Tupta sobie pół litra… Już nam się to nie przykrzy, Bo jużeśmy „przywykłszy”, Jak mawia wuj znad Niemna, Zwłaszcza że te pół basa, Co tak za tatką hasa, To istotka przyjemna. Nie złości się, nie rzuca, O nic się nie wykłóca, Nikomu nic przeszkodzi. I tylko czasem tacie Okrzyk się wyrwie w chacie: – Znów wódka za mną chodzi! Mamusia robi fochy. Mówiąc: – Za mną pończochy, Też chodzą od tygodnia! Sprawdzaliśmy to z bratem – Nie widać… A za tatem Wódka posuwa co dnia! Badały tatkę wszędy Kliniki i urzędy, Wyszła taka konkluzja: W wyniku tych analiz U tatki to realizm A u innych – aluzja! Inni myślą umownie, A nasz tatko – dosłownie, Obce mu są przenośnie: „Wódka chodzi” gdy stwierdzi, To fakt! Ba, nawet śmierdzi, I tupie coraz głośniej! Więc cieszymy się szczerze, Myśląc o charakterze Prostym naszego tatki. Zwłaszcza że i za nami Chodzą już wieczorami Dwie śliczne, małe ćwiartki!!!

powrót

Bez komplikacji


	Człowiek się robi wygodny, człowiek się robi leniwy, Jak nie ma żadnych problemów, to jest dopiero szczęśliwy, Ludziom którym brak racji przyznaje łatwo rację, Bo protest by wprowadził zbyt wiele komplikacji… Człowiek pomimo nosa przepuszcza różne szanse, Nie wdaje się w miłostki, ani w duże romanse, Cóż stąd że księżyc świeci i że szumią akacje, A jeśli taki romans wprowadzi komplikacje? Dwaj faceci gdy zarżnąć chcą trzeciego faceta, Człowiek nawet się nie spyta: – Czego od niego chceta? Potem co? Komisariat, protokół, indagacje, To by go mogło wtrącić w zbyt wielkie komplikacje. Człowiek wie, że po śmierci nic już nie ma, niestety, Sam nie wierzy, lecz dziecko gania do katechety, Na msze, na bierzmowanie czy inne konfirmacje, Bo po co gówniarzowi ma stwarzać komplikacje? Człowiek lubi by inni za niego decydowali, Gdy każą to potępi, a gdy trzeba – pochwali, Klaskali, podpisali i chodu na kolację, Nieregularne żarcie wprowadza komplikacje! A różni naukowcy twierdzą zupełnie szczerze, Że człowiek, to najbardziej skomplikowane zwierzę… Ha!… kiedy się pomyśli, to jest w tym sporo racji – Żaden zwierz nie potrafi tak strzec się komplikacji!

powrót

Biała linia


	Dla międzynarodowych zbliżeń I żeby móc pomóc nagle, Moskwę połączy się z Paryżem Telefonicznym ekstra-kablem. Ta wieść radości nam przyczynia, Będziemy mieć częściowo linię, Przez Polskę musi iść ta linia, W żaden jej sposób nie ominie. Rzucona wszerz naszego kraju Drga lekko w zagranicznych szeptach – Moskwa z Paryżem rozmawiają A w samym środku stoi Dreptak! A Dreptak stoi gdzieś pod Kutnem Nerwowo szarpie sprzączki szelek I myśli sobie: – Chyba utnę, Z piętnaście metrów, kuchnia Felek! W GS-ie z kablem bardzo marnie. Do województwa nie pojadę, A tu podłączyć trza młocarnię, Więc chyba utnę, kurcze blade! Już dłoń się skrada do tasaka Co w chacie wisiał se na sznurku, Gdy nagle w duszy u Dreptaka Jak coś nie krzyknie: – Oż ty, burku! Tak spieszno ci do owych kabli? Chcesz poprzerzynać – kit ci w brodę! – Porozumienie – niech cię diabli! – Kablowe, Wschodu ze Zachodem? Zaś Dreptak ukląkł na podwórzu, Łzy mu polały się wielgachne I jęknął: – o aniele stróżu! Już mnie nie śtorcuj! Dyć nie ciachnę! I w tym momencie niebo szare Się rozchmurzyło, słonko błysło, Widać przyjęło tę ofiarę Złożoną nad słowiańską Wisłą. Świt wstaje, budzi się nadzieja Co nie jest złudną ani próżną, Bo oto, po raz pierwszy w dziejach, Polak mógł urżnąć, a nie urżnął!

powrót

Biały najemnik


	Dziwne marzenie często mnie przenika, Nie żebym chciał się wkraść do wyższych sfer, Lecz chciałbym mieć białego najemnika, Co by najemny i biały był jak ser. Koledzy by po wywalali gały, W ich wzroku podziw błyszczałby i hołd – Na przedzie ja, za mną – najemnik biały, I ja chwilami mu wypłacam żołd. Powiedzmy, w knajpie siadam przy stoliku I wykonuję dłonią władczy gest: – Kelnera sprowadź, biały najemniku! A on z angielska mówi krótko – Yes! I już mi go dostarcza szybkościowo. A kelner – lufę kolta czując tuż Oraz trzymając ręce ponad głową – Co podać? – pyta. – Kaszanka! Ale już!!! Lub weźmy wiec. Zebrali się faceci, Ktoś rezolucję swą na siłę pcha, A potem groźnie pyta: – Kto jest przeciw? A wówczas w ciszy mówię głośno: – Ja…! A gdy mnie nazwać chcą degeneratem, To chwytam gwizdek, gwiżdżę fiu fiu fiu I wchodzi mój najemnik z taaakim gnatem, I z białoruska pyta krótko: – Nu? Ach, ten najemnik, jakież daje szansę, Z jakąż pewnością mogę liczyć nań, Jakież finezje stwarza i niuanse Odnośnie pensji, strojów – ba! – i pań! Więc najemnika chyba sprawię sobie, To jest marzeniem moim skrytym, lecz Uprzednio sobie na ten szpas zarobię, Bo ten najemnik to kosztowna rzecz. Napiszę o Panamie, Zanzibarze, Że tu jest dobry rząd, a tam jest zły, Względnie przeciwnie, tak jak szef mi każe, Szef mnie wynajął… płaci… C'est la vie!

powrót

Biuro Spraw Beznadziejnych


	Posłuchaj, o nocy blada I zwierzu ukryty wśród traw: Oto jest smętna ballada O Biurze Beznadziejnych Spraw! Niewielkie to biuro się mieści We wnętrzu mego mieszkania Przy Beznadziejnej Czterdzieści, Parter, wstęp bez pukania. Przychodzą tam po kolei Albo po kilka osób, Ci co nie mają nadziei Na polepszenie losu, Na przykład nieuleczalnie Chorzy, co muszą skonać, Albo ci, co fatalnie Kochają się w cudzych żonach, A zwłaszcza w żonach ministrów, Które się nie chcą rozwieść, I mnóstwo niedoszłych artystów, I takich, co piszą powieść Skazaną na niewydanie Już w embrionalnym stanie, I śliczne, choć smutne, panie, Więc pełne jest moje mieszkanie… Posłuchaj, o nocy blada, Ty, zwierzu, posłuchaj ballady, Jak z tymi ludźmi gadam, Jakie im daję rady… Lecz najpierw herbatkę im daję, Która jest słodka i czarna, I mówię z udanym żalem, Że muszę wyjść na kwadrans, Że chwilę zostaną sami, Więc niech się nie gniewają… A potem schowany za drzwiami Słucham jak rozmawiają… A w ich rozmowach jest smutek I żal, i ból, i łzy, Ale tych rozmów skutek Nie jest bynajmniej zły, Bo sobie mnóstwo pocieszeń Mówią, podają sposoby: A to na pustą kieszeń, A to na wszystkie choroby. I mogą się wygadać, Ponarzekać, pobiadać I sprawdzić wielokrotnie, Że nie cierpią samotnie. O, zwierzu, który nocą Błądzisz, wyjąc ponuro, Posłuchaj teraz, po co Prowadzę to całe biuro? Po to, że moje prywatne Zmartwienia i rozpacze Wyglądają przy tamtych Całkiem, całkiem inaczej. O, takie są malutkie, O, takie są niewielkie, Już po prostu nie smutki Tylko komary lub pchełki Rozpatrywania nie warte… Dlatego otwieram w kolejny Każdy (z wyjątkiem świąt) czwartek Swe Biuro Spraw Beznadziejnych. Więc – żebyś w trosce nie żył – Więc – żebyś nie żyła w płaczu – Przyjdź do mnie, ponury zwierzu, Przyjdź, nocy, targana rozpaczą…

powrót

Błędny rycerz


	Rycerz Zenobi Dreptak w szmelcowanej zbroi Stanął zbrojnie i konno u zamku podwoi, Miał pancerz, hełm i kopię, jak zwykle rycerze, I miecz, którym uderzył o zamkowe dźwierze! Hej, odegrzmiało echo o gotyckie blanki! Skoczył na nogi książę, spojrzał zza firanki, Skoczył, spojrzał, oniemiał i zadrżał ze strachu; Stoi pod drzwiami rycerz Dreptak na wałachu!!! Stoi Dreptak wśród blasków, szczęków oraz zgrzytań I zasuwa monolog, co się składa z pytań, O taki: – Hej, kto mężny, odpowiedzieć musi, Która z pań jest piękniejsza od mojej Magdusi? Która ma liczko bielsze, mniej zepsute ząbki? Czyj biuścik przypomina dwa młode gołąbki Z ryżem? Która jest taka miła, kochana i ładna? Tutaj struchlały książę wymamrotał: – Żadna!!! Wówczas rycerz się zachwiał na swoim bachmacie I rzekł: – Żadna? To szkoda, o kurtka na wacie, Bo z Magdą już nie mogę! Jestem u sił kresu… Tu spiął konia i ruszył w dal, szukać adresów…

powrót

Bodzio na lodzie


	Na łyżwiarskich mistrzostwach świata Bodzio Dreptak, nasz rodak znad Bzury W rytmie tanga „Apasionata” Odstawił następujące figury: Klabraka, podwójnego lutza, Szpagat imienia towarzyszki Eugenii Palej, Poczem złapał powietrza w płuca I kręcił dalej: Hacela, radebergera, Fikusa, sukinsyna, Podwójnego skakanego frajera, Poczwórnego lewego hunwejbina, Sussexa, pumeksa, altecheksa, Schopenhauera, Kanta, Pitiaforka, Azorka. Reksa, Wydymanego żyranta, Pokiwanego oponenta, Dwa monity, dopinga, urgensa, Specjalnego korespondenta, Gospodarczego nonsensa, Paralaksę, kraksę, etolę, Hackenkreutza, doktrynera, bigbita, A poza tym liczne kurdemole, A na zakończenie dupersznyta! I okropnie się tym wszystkim utrudził, Więc gdy huczne oklaski zabrzmiały, To on się ukłonił… …i się naraz obudził… A jego stara powiedziała: – Wiesz Bodziu, że dzisiaj byłeś wspaniały!

powrót

Bramkarzu, młody bramkarzu


	Raz bramkarz młody sobie żył, Co nigdy bramki nie puścił, Był chlubą swojej drużyny, Więc mu śpiewały dziewczyny: Bramkarzu, młody bramkarzu, Ty pilnuj bramki metrażu, Uważaj, by jakiś wróg Nie strzelił ci w krótki róg! Bramkarzu młody, mocarzy, Obronisz ty nawet rzut karny, Sukcesów tyś znany kolekcjoner, Więc kocha cię trener selekcjoner, Odniesiesz niejeden sukces, Bo masz błyskawiczny refleks! Raz kiedy atak na bramkę sunie, Zobaczył lubą swą na trybunie, Siedział z nią jeden stary i łysy, Ale bogaty, bo trzymał lisy. Bramkarzu, młody bramkarzu, Pobladłeś jak trup na cmentarzu, Uważaj, bo pędzą wrogowie, Już są na naszej niestety połowie! Bramkarzu, w tobie nadzieja, Zdobylak już strzela z woleja, Ty patrzysz na lubą ze łzami, A piła już między nogami! Już byłby mecz przewalony, Na szczęście, że to był spalony!

powrót

Budrysy i Novisy


	Stary Budrys trzech smyków Tęgich elektroników Na dziedziniec przyzywa i plecie: – Przygotujcie Toyoty Albo insze gabloty. Zaopatrzcie się też w ecie-pecie! Niepotrzebne już wizy, Możecie jechać do Pizy, Berlin, Paryż to dziś duperela! Zakupicie tam śliczny osprzęt elektroniczny, Wzbogacimy się na nim po tela! Na te słowa synowie To się drapią po głowie, To po sobie rzucają wzrok chmurny, Wreszcie mruknął najmłodszy: Tatko plecie trzy po trzy, Tatko bardziej pijany, czy durny? Tatą najpierw tąpnęło, Potem głos mu odjęło, Jakąś do nich wygłosić chciał gadkę, Wreszcie wydał jedyny Okrzyk: – Wy skurwysyny! (Czym obraził nieboszczkę – ich matkę) Syn najstarszy rzekł na to: – Nie denerwuj się tato, Czegóż tato tak bluzga i warczy? Po cóż ganiać po świecie Za tym osprzętem, gdy przecie Na Świdnicką pojechać wystarczy! Na Świdnickiej w „NOVISIE” Wszystko gra, wszystko lśni się, Radia małe i wielkie jak domy, Mono, kwadro, stereo, hajfi, kuku, video, A nie jakieś szarotki z „Renomy”! Słysząc to, stary tata W tempie godnym wariata Wystartował raz dwa na zakupy, A już biegnąc przez Rynek Rzekł do synka: – Te, synek, Jakieś ładne tam kręcą się grupy! Im był bliżej „NOVISu” Tym był dalszy od zwisu Potwierdzając tę prawdę dziejową, Że w nadziei nagrody Człowiek – choćby niemłody – Nawet biegnąc – stać może, częściowo. I wy też drodzy goście, Bierzcie sprzęt i wynoście Podjeżdżajcie syreną, pontiakiem, TIRem też, gdy ktoś TIR ma, Nie zbiednieje ta firma NOVIS, czyli Wiśniewski z Nowakiem

powrót

Burbonowie i Heniuś


	Burbonowie wracają, kochani, Prasa trąbi na różne tony, Że już wkrótce ma panować w Hiszpanii Juan Carlos, hrabia Barcelony! Przyobiecał mu generał Franco: – W razie gdybym kojfnął, to kapujesz… Już prześliczne, szczerozłote wdzianko Juanowa Carlosowa haftuje! Już się czyści koronę i berło Stary sługa z hiszpańska klnie: – Dokumentnie zaśniedziało, ścierwo, Donnerwetter, carramba, oll: W innych krajach też ożywienie, Habsburgowa budzi Habsburga: – Możesz znowu znaleźć się na scenie! Włóż-no spodnie i nie siedź jak murga! Hohenzollern wyszedł przed chałupę, Sabaudczycy rozejrzeli się bystro, Kneź Romanow, podając zupę, Klientelę ochlapał w bistro. Koburgowie ruszyli w swinga, Walezjusze koronację ćwiczą, Zaś Kapetyng do Kapetynga Rzekł z paryskim wdziękiem: – Nu tak byczo! A co z Polską? Jak doniosła prasa, Zootechnik Heniuś Jagiellończyk Pobił żonę po wypiciu pół basa.

powrót

Casus Józio


	Józio, co był dotąd zerem Pragnął zostać bohaterem. We śnie wciąż mu się przyczepi Judym, albo książę Pepi, Albo rotmistrz Kozietulski, Zorro lub Cezary Julski. Także często niesłychanie Śnią Józiowi się Indianie, Którzy białe dziewczę podle Porwają w step na siodle Poczem krzywdzą je w wigwamie, A on wbiega i ich łamie, Strzela z kolta i z pepeszy A dziewczę się z tego cieszy, Potem wpada mu w objęcia A jej tatko ściska zięcia, Znaczy Józia, zaczem próbna Ma nastąpić noc poślubna… Tu się Józio budził zawsze, Tracąc wizje ci ciekawsze… Rzecz normalna, że w tej sprawie Pragnął by tak coś na jawie, A więc ciągle chodzi, tropi, Czy gdzieś babka się nie topi, Żeby ją wydobyć z Odry I mieć z tego profit szczodry, Względnie aż do ZOO jedzie Bo tam białe są niedźwiedzie, Jakby wpadł ktoś między bestie, Józio by nastraszył fest je Potem brawa, radość, kwiaty, A on bierze ją do chaty… Czasem chodzi i patrzysie Czy gdzieś z okna nie kopcisie, Znaczy czy się gdzieś nie pali, I – powiedzmy – wszyscy zwiali, A wysoko na balkonie Śliczna babka zaraz spłonie, Ale zanim to nastąpi, On na ogień dziarsko siąpi, Oraz niesłychanie zwinnie W górę wspina się po rynnie! Zachwycona wyje tłuszcza, A on się z tą panną spuszcza… Czując takie powołanie Chodził dumny niesłychanie, Oczy miał rozanielone, I odważnie zbił raz żonę. Tu skończyła się kariera Odważnego bohatera, Bo się przytem tak sforsował Że na serce wykorkował. Teraz wniosek: – Jak kto słaby, Niech uważa z biciem baby!

powrót

Cel


	A kiedy jest jeszcze szaro i bardzo wcześnie rano, I każdy normalny człowiek do poduszki się jeszcze garnie, Wtedy pan w pewnym wieku wstaje niechętnie z tapczanu, Przeciąga się i myśli: – No, teraz się zaczną męczarnie… Jakoż i rzeczywiście; za oknem jeszcze świt blady, We mgle nieprzyjaznej i zimnej majaczą wilgotne dachy A ten pan w pewnym wieku zaczyna robić przysiady Potem kolejno skłony, podskoki i wymachy. Jeszcze się na zachodzie tli anemiczny księżyc, Dopiero pierwsi mleczarze stawiają pod drzwiami butelki, A ten pan w pewnym wieku, nie mając ćwiczebnych sprężyn, Rozciąga z ogromnym wysiłkiem poczwórnie złożone szelki, A potem spocony i blady, z ogromnym szumem w głowie, Stać pod prysznicem nie może, więc ze zmęczenia siada I kłamie przed sobą: – To po to, żeby zachować zdrowie, Kondycję i chęć do pracy… Ale to wszystko nieprawda. Po prostu ten pan przypuszcza, że kiedyś w przyszłych godzinach, Kiedy się zdarzy wyjazd na delegację w teren, To może się zdarzy również jakaś prześliczna dziewczyna, Która nie wzgardzi tym panem i małym, brzydkim hotelem, I patrząc na odrapane z lakieru pręty łóżka Powie, dłoń smukłą oparłszy na fantastycznym biodrze: – No proszę, masz lat czterdzieści i ani śladu brzuszka! Nie wiedziałam, że w twoim wieku można wyglądać tak dobrze… Więc dla tej wizji, co pewnie się nigdy nie ucieleśni Pan w pewnym wieku zadaje tortury własnemu ciału, Gimnastykując się co dzień niewiarygodnie wcześnie Na własnych szelkach, na kocu i na krawędzi zawału…

powrót

Cel i środki


	Raz jeden rycerz Dreptak długo się zastanawiał Jak uczcić i jak uświetnić kolejne Dni Wrocławia, Aż wreszcie wykombinował zupełnie nie najdurniej, Że można by urządzić wspaniały rycerski turniej, W którym by bractwo walczyło na kopie i na rąbankę I nawet na pierwszą nagrodę ofiarował był swoją kochankę, Niejaką Dzyndzyk Eulalię, płaską i twardszą od deski, Lecz jeszcze całkiem na fleku, tak jakoś koło czterdziestki (no, góra pięćdziesiątki), o kształcie i barwie serdelka, ! wszędzie wywiesił afisze: „Joj, ludzie, okazja wielka!” Jakoż się wnet i zgłosili, potknąwszy niebacznie haczyk, Nipolit Dyćko z Kleciny, a ze Swojca Zdziś Samotraczyk I jęli rozgrywać mecze i walczyć w sposób odważny Systemem turniejowym, czyli że każdy z każdym. Wpierw Dreptak dosiadłszy wałacha pokonał do zera Dyćka, Następnie zaś Samotraczyk onegoż Dyćka też zryćkał, Stentegowawszy go z siodła niezwykle śmiałym atakiem, I wreszcie ostatnią potyczkę miał Samotraczyk z Dreptakiem. Już opuścili przyłbice, ostrogi już koniom wparli, Już się złożyli kopiami, już się potężnie starli!!! Kurz się zakłębił w szrankach, krzyknęli z emocji widzowie I patrzą, a Samotraczyk siedzi jak głupi w rowie, Zaś Dreptak cwałuje po polu, wiatr w pióropuszu mu świszcze, I słychać gromkie okrzyki: – Niech żyje nam mistrz nad mistrze! Prowadzą go do prezydium nagrodę by pokwitował, A on zbladł, bo zapomniał że nagroda to ta Dzyndzykowa, I – chociaż chciał się wymigać wołając: – Jam jej nie godzien! Wetknęli mu babę siłą i ma ją z powrotem na codzień, Zaś Dyćko i Samotraczyk żyją jak dawniej magnaci… …tak bywa, kiedy wśród walki – cel walki się z oczu utraci!

powrót

Cel Walki


	Raz gdy był wspaniały turniej i rycerze strącali się z koni, Lechu Dreptak wykombinował jak się pozbyć Dzyndzel Apolonii, Swej wieloletniej kochanki, w wieku grubo powyżej czterdziestki, Ponętnej jak ekshumacja lecz za to twardszej od deski. Owoż chcąc mieć ją z głowy, ustalił taką metodę, Że kto go zwycięży w turnieju – Apolonię weźmie w nagrodę. Ledwie to herold ogłosił, natychmiast, na łapu-capu, Zgłosił się do turnieju niejaki Dyćko z Okapu. Ogromne i dzikie chłopisko, ozdobne w blizny i w guzy, Co kiedyś wysadził był z siodła samego Rajmunda z Tuluzy. – Ha – myśli Dreptak, zerkając na potężnego Dyćka – Kto jak kto, ale Dyćko mnie bez wątpienia wyryćka. Muszę prędziutko spaść z konia, żeby nie drażnić goryla, A przy okazji pozbędę się wreszcie tego babsztyla. Już pan sędzia ustawił ich w szrankach, sprawdził koniom uszczelki i felgi I poprosił by rycerskim zwyczajem: zawodnicy rzucali obelgi. – Panie Dyćku – zapiszczał Dreptak – ubezpieczył pan siebie w ZUS-ie? Dyćko splunął przez szparę w przyłbicy i powiedział: – Oż, ty konusie… A że Dreptak był faktycznie nieduży – metr czterdzieści w skarpetkach i w hełmie/ Więc po takiej strasznej obeldze panowanie stracił zupełnie. Kolanami ścisnął wałacha, zakurzyło się na klepisku I nim Dyćko się zorientował – dostał kilka razy po pysku. Zahuczało i zabrzęczało, zakrzyknęli z emocji widzowie, Dyćko krwawiąc obficie z nosa, siedzi sobie jak głupi… w rowie. A zaś Dreptak cwałuje po polu, w pióropuszu wiatr jemu świszcze I już słychać ogólne wołania: – Niechaj żyje nam mistrz nad mistrze! Już prowadzę go do prezydium, by nagrodę tam pokwitował, A on zbladł, bo zapomniał, że nagroda to ta pani Aplonia Dzyndzelowa… Próżno chciał się biedaczek wymigać, próżno wołał: – Jam jej niegodzien! Przytroczyli mu babę do siodła i znów ma ją z powrotem na co dzień. Zasię Dyćko żyje szczęśliwie w swoim zamku gdzieś na uboczu… Tak bywa, gdy w trakcie walki – cel walki utraci się z oczu.

powrót

Cena szczęścia


	W jednym z miast sprawozdawca sportowy Wypluskawszy jak rybka się w wannie Mocny proszek na ból zażył głowy I się ubrał niezwykle starannie. Włożył majtki, koszulę dederon, Luźne spodnie w jodełkę i sweter… Stary był to wyjadacz i pieron Mikrofonu bezbłędny muszkieter! Wciąż masztowej podobny był sośnie I szatańską się cieszył kondycją, Ale czuł, że znów trema w nim rośnie Tak jak zwykle, przed każdą audycją… Wypił wódkę, owinął się w szalik Co był w kratkę różowo-błękitną, A na piersiach skrył chytrze medalik Który dziad jego miał, pod Rokitną… Zjadł miętówkę by oddech mieć świeży, Powiódł wzrokiem po swoim pokoju, A tu „Trabant” już zarżał u dźwierzy, A tu trzeba już ruszać do boju. Kazał Trabant redaktor kulbaczyć, Trabant, w każdej mu wierny potrzebie, Chcąc go jeszcze przed meczem zobaczyć, Kazał przywieźć do izby, do siebie… Rannym świtem dzwoniono w kaplicy, Lecz nie było w kaplicy tej ścisku Bo był mecz tego dnia w okolicy Więc kto żyw skupił się na boisku. Sprawozdawca przy swym mikrofonie Patrzył okiem obłędnym na stadion I nerwowo swe własne gryzł dłonie Aż transmisja zaczęła się w radio. Wtem poczuł, że jeszcze jest dobry, Cały spokój mu wrócił dopiero, Wziął mikrofon i krzyknął: – Dzień dobry! Do tej pory mamy stan zero zero! I już dalej, w przepięknej polszczyźnie Mówił wszystko, kto kogo przewraca… …wielu mamy sprawozdawców w ojczyźnie, Lecz nikt nie wie, jaka ciężka to praca!!!

powrót

Centrum


	Ta noc była wesoła i kolorowa jak festyn, Ciepłe morze odbijało różne neony i ognie, Na oświetlonych tarasach grały liczne orkiestry A pewien mały człowieczek stał w hotelowym oknie. Stał i tak sobie myślał: – Przyjechałem do tego kraju, Niczego mi tu nie braknie, pokazują mi różne cuda, I słucham tych świetnych orkiestr, a wiem, że nie dla mnie grają, I wiem, że w tej całej imprezie jest jakaś nieprawda i złuda. Bo kiedy tak tutaj stoję, a tam trwają głośne zabawy, To wtedy czuję samotność, zazdrość i własną nędzę, I myślę, że tam się dzieją jakieś miłe i ważne sprawy, Więc wkładam koszulę i krawat i i golę się i tam pędzę. A tam cóż? Ludzie tańczą, a inni piją likier, Kiwają na kelnerów, kręcą w palcach podstawki od piwa, A kiedy się dobrze przyjrzę przez swój najlepszy cwikier, To widzę, że oni myślą, że ich też tutaj ktoś kiwa… Też patrzą podejrzliwie na światła modnego kurortu, A potem się nagle zrywają, płacą i idą precz Ku nostalgicznym syrenom, pełnomorskiego portu, Bo może tam właśnie odbywa się najważniejsza rzecz? A taka rzecz nie istnieje. Są inne – małe i duże, Są takie o których się pisze, i inne, o których się wie, A jeśli nawet istnieje, to w moim dalekim biurze, W mieście gdzie niebo jest szare, a ekspedientki są złe… Tak myślał człowieczek. I jęczał od żalu i od kłopotu. I siadał, i pisał do domu niespokojny i długi list, I liczył noce, co jeszcze dzieliły go od powrotu. A za oknami hotelu szalał bajeczny twist.

powrót

Chirurgia


	Ach jakiż sukces i ulga, Ach wreszcie, ach nareszcie Powstała plastyczna chirurgia W naszym zapadłym mieście! Powstała chirurgia plastyczna, Więc koniec ze smutkiem i chandrą – Jak Gina możesz być śliczna, Śliczny – jak Marlon Brando! Przychodzą całe wycieczki A inni przychodzą sami: – Poproszę mi wyciąć woreczki! Nie te! O tu, pod oczkami! Pan chirurg jak dobra wróżka, Ogromna jest jego władza: Jednemu przyszywa uszka, Drugiemu zmarszczki wygładza, Tu skrobie coś, tam przybija, Ówdzie ostrożnie przykleja, Czasami to taka szyja Mu wyjdzie, że o jeja! A czasem jakiś mąż sprytnie Błaga chirurga na stronie: – Niech pan tu trochę wytnie A tam dołoży żonie! A znowu kiedy indziej Stawia zadania trudniejsze: – Może tak panu wyjdzie Zrobić z niej dwie, a szczuplejsze? Jan Dreptak, co nos miał jak rubin A uszy jak dwa naleśniki, Też piękny się stał jak cherubin I pobiegł do swojej podwiki, Co też była przedtem szantrapa, A nawet – powiedzmy – Ksantypa, Podobna od góry do Flapa, A za to od dołu Flipa. Wszedł do niej i usiadł z wrażenia, Bo też wyglądała cudownie, Gdyż chirurg jej był powymieniał Co tylko się dało dosłownie! I zaraz przypadli do siebie I miłość ujęła ich w dyby, I było im dobrze jak w niebie, Lecz Dreptak zmarkotniał jak gdyby, Bo żona paskudna jak Jelcz Nad ładną przewagę ma tę Że można sobie przy niej wyobrażać Raquel Welch, A przy pięknej kogo? Des Funes???

powrót

Choinka


	Oto choinka stoi w pokoju: Piękna, jak jeleń u wodopoju. A na niej bombki, trąbki, gołąbki, Srebrne jarząbki i złote ząbki, I landszafciki Szklarskiej Porąbki, Pędzla malarza Gwidona Pompki. Stoi choinka, jak to choinka. Pod nią rodzinka, jak to rodzinka. Znaczy się chłopczyk oraz dziewczynka, dziadkowie – staruch i starowinka, Dalej taticzek tudzież maminka, Szwagier, niejaki Hilary Świnka, Okaz cwaniaczka i sukinsynka, Wreszcie kuzynka na wpół kretynka, A pod nią kocur, chomik i psinka. Słowem – typowa, zwykła rodzinka. Zaraz serdecznie się ucałują, Śliczną piosenkę zaintonują, Z dziećmi figlarnie pobaraszkują, Do stołu siądą, papu skosztują, Mlasną, do pełna się naładują, Pogwarzą i popolitykują, Wszystkich znajomych obtentegują, Flachę otworzą i się podtrują, Potem nawzajem się poturbują. A wtedy przyleci aniołek, Z gwiazdeczką jak lśniący węgielek, Wylizie ostrożnie na stołek I powie „Och, ale bajzelek”. I zaraz fru na ulicę, A zamiast prezentów i schedy, Zostawi im obietnicę – – Jak się poprawią, to wtedy… A oni by może i chcieli, Ale by pewnie nie umieli, Ponieważ to jest zwykła rodzinka. Znaczy się chłopczyk oraz dziewczynka, dziadkowie – staruch i starowinka, Dalej taticzek tudzież maminka, Szwagier, niejaki Hilary Świnka, Okaz cwaniaczka i sukinsynka, Wreszcie kuzynka na wpół kretynka, A pod nią kocur, chomik i psinka. Słowem – typowa, zwykła rodzinka. Oraz przesadnie piękna choinka, Która zajmuje najlepszy kąt. Jakby nie było -- Wesołych Świąt!

powrót

Choinka knezia


	Raz na zamku w Kocmyrzu okrutny kneź Dreptak Kazał był burgrabiego powiesić na trzepak, Za to, że ten burgrabia kradł wprost niesłychanie, Lecz księżna zawołała: – Ja mam dziś trzepanie! Muszę na święta z kurzu oczyścić kobierce, Chcesz wieszać – szubienicę wystaw, moje serce! – E, zaraz szubienicę! – krzyknął książe w gniewie – Weźcie go i powieście, o, na tamtym drzewie! Jakoż i powieszono skazańca na świerku Stojącym przede zamkiem, na niedużym skwerku, A skazaniec był w szaty świecące odziany I miał na sobie śliczne, błyszczące kajdany Z długimi łańcuchami, które przez igliwie Zwisając, wśród zieleni lśniły migotliwie. Kneź patrzył, a do serca mu wpełzały smutki I wspomnienia, jak jeszcze był całkiem malutki, I przypomniała mu się babcia starowinka, Rodzice, stół, opłatek i śliczna choinka, I łzy mu się polały, i chcąc przeszłość wskrzesić, Zawołał: – Proszę jeszcze kucharkę powiesić! Powieszono kucharkę, co w białym fartuchu Wyglądała jak jeden z owych czystych duchów Skrzydlatych, które zwykle w okresie choinki Przynoszą dzieciom różne śliczne upominki… Zaś książę pił i płakał i wołał wzruszony: – Dowiesić kogoś z prawej…! teraz z lewej strony…! Hetman wyżej…!, pan ochmistrz mi zasłania dwórkę… Teściową koło pieńka, a wujka na górkę! Właśnie śnieżek jął padać i wszystko przyprószył, A kneź Dreptak do reszty urżnął się i wzruszył, I wybełkotał: – Ludzie! Hej, czy mnie słyszycie? Zasadźcie jeszcze kogoś tam, na samym szczycie, I fertig, można siadać do świętej wigilii! Lecz wszyscy albo zwiali, albo już nie żyli, Więc kneź, co był od wódki zupełnie zaczadział, Wylazłszy na choinkę – sam na szpic się nadział, Bo choinka bez szpica – to już jednak nie to! …to dobrze, gdy dyktator jest również estetą!

powrót

Chorąży


	Pewien chorąży postępu Wszedł na chwilę do ustępu, (Albowiem nawet chorąży Z przerwami do celu dąży) A póki co – swą chorągiew Oparł o ławkę, czy stągiew, Bo jak się człowiekowi zechce, To mu głupio dzierżyć drzewce… Niestety, tą samą ścieżką Szedł niejaki Dreptak Mieszko, Dosyć podejrzany ciura, Chociaż szlachcic, herbu „Rura”, I gdy chorągiew zobaczył – To natychmiast ją zahaczył, Bo miał taki zwyczaj kreci Że brał wszystko, jak podleci: Bieliznę, konie, medale, Babki i inne detale. Wziął tę chorągiew i chodu, A tu za nim ćma narodu! każdy rzuca chatę, harem, I leci za tym sztandarem, Bo był na nim szczytny slogan – „Naprzód” lub „Hajda na pogan!”, „Oswobodzim Ziemię Świętą”, Czy „Precz z feudalną rentą!”, „Przez śmierć rycerską – do raju”, Tak czy siak – coś w rodzaju. Kto żyw tylko za nim podał się A wtem Dreptak zatrzymał się, Strzepnął pył, poprawił kurtę I zastukał w jakąś furtkę, Za którą potem wygodnie Siedział prawie dwa tygodnie, A że ludziom ziąb dokuczał – Ktoś zajrzał dziurką od klucza, I wydał okrzyk paniczny: – Ludzie! Toż to dom publiczny! Tłum od razu się rozluźnił, Postęp się mocno opóźnił, Zaczęły się gwałty, picie I dzielnicowe rozbicie, Wojny, rozbiory, powstania, A wszystko przez tego drania! Ów fakt – wniosek wysnuć każe: – Ważne hasło na sztandarze, Dobrze jednak jest, gdy wie się Kto ten piękny sztandar niesie Oraz do jakiego celu? Bywa, że i do bordelu…

powrót

Chuda ruda


	Marynarz Maksymilian Faja Na koi siadł w kajucie swej, Już bryzgi wody na bulajach Świadczą, że statek ruszył w rejs. Marynarz Faja Maksymilian Cygaro ssie i patrzy w sufit, Coś tam wspomina, coś przeklina I płacze, płacze jak głupi. To było rude i chude Stworzenie portowe, Lubiło białą wódę A ciuchy fioletowe. Gdzie tam fiolety Do rudych włosów, Jak kastaniety Do bigosu. Opalona była na brązowo, Na rudo, na fioletowo, Ruda chuda i fioletowa, Więc marynarz wziął i zwariował. Już nie kusi go Hamburg i Londyn, Już nie musi mieć dużych blondyn, Taki był mocny, Taki miał luz, A tu chuda, a tu ruda, A tu ruda chuda blues. Aż po miesiącu czy po roku Przebywszy mnóstwo mil i burz Statek ponownie wszedł do portu, Ale tej rudej nie ma już, Podobno zwiała z jakimś szejkiem, A drudzy mówią, że to z Czechem. Więc nie wiadomo, z szejkiem czy Szwejkiem. A może ze szpiegiem lub Szwedem? Nie kochaj rudych i chudych, Panie Boże broń cię, Płyń lepiej na Bermudy, Utop się w Trójkącie. Jak ktoś do rudych włosów Nosi ciuchy fiolet, Najlepszy na to sposób – Pistolet. …ale ona była na brązowo Opalona, na fioletowo, Ruda chuda i fioletowa, Chyba każdy by dla niej zwariował, Zwłaszcza oczy miała takie jasne I sukienki jakieś takie ciasne. Co tam New York, Co tam Santa Cruz, Tylko chuda, tylko ruda, Tylko ruda chuda blues.

powrót

Cichociemni


	Są tacy cichociemni Ogromnie nieprzyjemni Którzy mnie śledzą, I jak tylko coś zbroję, To zaraz żonie mojej Wszystko powiedzą… Nie wiem czy to blondyni, Bruneci czy szatyni Czy może rudzi? Czasem myślę, że w tłumie Jakoś ich poznać umiem, A guzik… Kończą się dla mnie marnie Kina, parki, kawiarnie I spacery en deux, Wracam do domu: w progu Stoi żona. Jej bogu!!! Już wszystko wie! Myślę, dziwię się szczerze, Skąd ona forsę bierze Na to śledztwo bez przerwy i luki? Jak się z nimi oblicza? Czy mają u niej ryczałt, Czy są płatni – że tak powiem – od sztuki? Kiedyś z jedną Kwiatkowską NA pustynię Błędowską Pojechałem, bo tam duży horyzont, Równina, słońce świeci, Więc już żadni faceci Nie ukryją się i nie zbliżą, Okolica puściutka, Spostrzegłbyś krasnoludka, Sytuacja wyraźna i prosta! Niestety… bez rezultatu… Opuchlizna – o, ta tu – To nie żadna, proszę państwa, okostna… Cichociemni mnie śledzą, Wszystko żonie powiedzą, Życie w trosce i smutku mi płynie, Tylko Jaś kumpel twierdzi Że skąd, nikt mnie nie śledzi, Tylko że każda, żona jak jest trochę wprawiona, To od razu wszystko pozna po… minie.

powrót

Cieplarniane warunki


	Gdy dyrektor przechodził przez biuro to zrobiła się taka cisza, Że było słychać nawet jak pchły oddychają na myszach Siedzących w biurowych norach, i jak muchom zginają się łokcie I jak księgowej Maniusi odrastają gwałtownie paznokcie I jak kierownik w myślach robi podwładnych na szaro, I jak księgowemu Kopcimęckiemu sypie się pierwszy zarost Oraz jak kontystce Miętusik starzeją się ciepłe papucie, I jak w buchalterze Serojdaku budzi się nagłe uczucie Do wspomnianej uprzednio Maniusi, i jak Maniusia myśli: „a chała!” I jak w zaszczepionym na dur brzuszny Samotraczyku wytwarzają się przeciwciała, I jak Pipulskiej robią się zmarszczki, i jak Kupścia zgaga piecze I jak łysieje Superfajczak i mnóstwo innych rzeczy, Ale to były odgłosy ciche, więc faktycznie panowało milczenie W którym trzeszczały artretycznie kroczącego dyrektora golenie I kolana, i w ten sposób dyrektor już się zbliżał do wyjściowych drzwi Gdy wtem Dreptakowi w żołądku jak zapiszczy coś „pi pi pi…” A zabrzmiało to w ciszy śmiertelnej jak bomba wodorowa, Lub raczej – jak się okaże – jak salwa honorowa, Bo dyrektor, nie przywykły do huku, pomyślał, że coś wybucha Więc zbladł, zatrzepotał rękami, zadarł nogi i oddał ducha. I leżał. A żołądek Dreptaka śpiewał nad nim jak zespół „Mazowsze” Tak, tak… cieplarniane warunki nie zawsze bywają najzdrowsze!!

powrót

Co i dlaczego?


	Dziś jeden pan mnie bardzo speszył, Pytając ze zmarszczonym czołem: – Panie, a cóż tak pana cieszy, Czegóż pan taki znów wesołek? Ba… Co mnie cieszy? Prawie wszystko, Taka już jest natura moja, Tak krótki romans z szansonistką Jak długie wczasy w Międzyzdrojach. Cieszy mnie mały biały domek, I wiza, i odnowa wizy, Mój własny cieszy mnie potomek, I na talerzu smaczne pyzy, Z Flipem i Flapem film kretyński, Spokojny sen na trawce w cieniu, Dzierżanowskiego gdy z Dzierżyńskim Szef mój pomyli w przemówieniu, I gdy się mogę ubrać modnie, I gdy się mogę tarzać w sianie, I gdy Guciowi spadną spodnie, I kiedy Nobla ktoś dostanie, I kiedy ktoś dostanie w ucho, I kiedy komuś wytną narośl, I kiedy Henio za dziewuchą Zacznie uganiać się na starość, Cieszy mnie wzrost hodowli owiec I wyraz cieszy mnie „Pergola”, I ozonator, i ślizgowiec, I nasza własna Pepsi-Cola, Cieszą mnie z Jelcza autobusy, Poprawy cieszy mnie nadzieja, Cieszy że Franio ma platfusy, Bo lepiej, że on ma, a nie ja… na koniec przyznać się ośmielę Że cieszy mnie aż do rozkoszy Kiedy za takie duperele Mogę zarobić kilka groszy…

powrót

Co jest grane


	Gdy czasem muzyk z filharmonii, Który dotychczas grał wspaniale, Wypuści nagle puzon z dłoni, Fałszywym bekiem trwożąc salę, I gdy przeżywa swój upadek Z ust (i z rozpaczy) tocząc pianę, Klasycznie prosty to przypadek: – Ten facet nie wie, co jest grane! Gdy brydż u lorda trwa Artura Of Birmingham i sir do sira Znienacka się odezwie: – Fura! Lub chce wziąć lewą na jokera, A potem w nagłym pomieszaniu Wychodzi miast przez drzwi – przez ścianę, Rzecz można ująć w jednym zdaniu: – Ten facet nie wie, co jest grane! Gdy Zyzio Dreptak przy herbacie Do młodej ozwie się rodaczki: – Rad jestem gościć panią w chacie, Mam bowiem bardzo ładne znaczki! I gdy faktycznie wyjmie klaser, A dziewczę wyjdzie zapłakane, Prawda jaśniejsza to niż laser: – Ten facet nie wie, co jest grane! Gdy zaś satyryk pisze wierszyk, A w nim piętnuje, jątrzy, pyta, Śmiechem cukrując ból najszczerszy, I gdy to Znawca Satyr czyta, A potem prędko mu przykleja Napis: „intencje podejrzane”! Satyryk mówi: – Beznadzieja! Ten facet nie wie, co jest grane! …ale przeminą dni i lata, Minie satyryk, minie Znawca, Ten drugi osieroci fiata, Ten pierwszy – psa i dług u krawca. I gdy powiodą ich przed Zbawcę Marsza Chopina dźwięki znane, Satyryk trąci w ramię Znawcę: – Stary, wciąż nie wiesz, co jest grane?

powrót

Co można


	Można wrednym być jak Czombe, Podłożyć pod tapczan bombę, Nie wiedzieć kim był Jan Trzeci, Uwieść matkę trojga dzieci I – pozostawszy z czwórką – Jeszcze nazwać wodną kurką. Można wykiwać milicję I się stoczyć na pozycję, Można też ubogiej psinie Naubliżać po łacinie, Wyżreć resztę jadła z miski I jeszcze jej obić pyski. Można pracowitej pszczółce Zabrać siłą miodek z mordki, Można w biednej, wiejskiej szkółce Zepsuć elektryczne korki, Można też podeptać gazon, Można puścić prąd w sztachety Można napaskudzić w wazon Wrzucając doń liczne pety, Ciotkę co magluje żagiel Można nagle pchnąć biedaczkę, A kiedy przejdzie przez magiel – Zrobić z ciotki wycieraczkę. Można też w pociągu sztuczki Urządzić brzydkie czasami, Krzyżując rączkę od spłuczki Klozetowej, z hamulcami, Poczem kto szarpnie, ten straci, Pociąg stanie – gość zapłaci. Każda z tych rzeczy jest zdrożna I ukaraną być musi, Ale ostatecznie można Jak już kogoś bardzo kusi, lecz niech wszyscy pamiętają Że nie ma gorszego świntuszka Niż ten co udaje że nie widzi w tramwaju Że obok stoi zmęczona, ciężarna staruszka.

powrót

Co o nas myślą?


	Taki sam problem odwiecznie Niezdrową ciekawość w nas budzi: Pragniemy wiedzieć koniecznie, Co o nas myślą Francuzi. Czy chwalą nas, czy z nas szydzą, Szanują nas, czy gardzą, W ogóle jak nas widzą, I czy są dumni z nas bardzo? Tymczasem to prawda niezbita, Że od czasu soboru w Konstancji Nikt nigdy nas się nie spytał, Co my sądzimy o Francji, Przeto dość smutna obawa Czasem mnie nagle nachodzi, Że Francuzów cała ta sprawa Kompletnie nic nie obchodzi, i trudno ich o to winić, Bo spójrzmy na to bliżej: Paryż – bez naszej opinii – Nada! zostanie Paryżem, I jakie byś, bracie, miał zdanie – Montmartre zostanie Montmartrem, Bardotka – Bardotką zostanie, A Jean Paul Sartre – Jean Paul Sartrem. A zresztą – cóż ich ma skłaniać, By o nas myśleć stale? Toć bliżej jest Hiszpania I Deutschland uber alles, I Anglia, i Szwajcaria, Ba, nawet poniekąd Turcja, A Francuz ma jak wariat Myśleć: – A cóż tam na Kurpiach??? Ech, zróbmy się wreszcie duzi, Przestańmy się trapić myślą, Co o nas myślą Francuzi – Myślę, że nic nie myślą, A jeśli im się już zdarzy, To myślą w tej proporcji, W jakiej my o Dakarze… No, góra, powiedzmy o Szkocji… Natomiast – moim zdaniem – Ciekawszy problem jest inny: Co o nas myślą Rosjanie, Albo Litwini w Wilnie! Ha, dałem upust szczerości Bez wahań i bez negliżu… ..ciekawe, co o mojej twórczości Sądzą ostatnio w Paryżu?

powrót

Corrida


	Chcąc zdobyć jakieś środki Na ściągnięcie zagraniczników, Sołtys gromady Grzmotki Urządził walki byków Ściśle według hiszpańskich wzorów, A tamtejszy klub KS „Riviera” Miał mu spośród swoich seniorów Dostarczyć jakiegoś torrera. No i dostarczył jednego Dreptaka, Zaś logika tej decyzji była prosta: Po pierwsze Dreptak był konus i pokraka, Po drugie nie wywiązał się z obowiązkowych dostaw, Po trzecie bardzo ładną żonę w domu chował, Więc jakby go byk zadźgał, toby go nikt nie żałował, Nie wyłączając tej żony, Organisty oraz jeszcze paru innych gości. …stoi Dreptak uzbrojony W nóż nie najlepszej jakości. Wójt gwizdnął, skrzypnęły zawiasy i z obory wypadł w mig Ogromny, krasy byk!!! Rozpłodowiec, własność Kwiatkowskiego, Osobnik jurny i zdrowy, Któremu aż z województwa poznańskiego Przyprowadzano krowy. Wyleciał, zaryknął czule, Zapewne przypuszczając, Że ujrzy jakąś krasulę A ujrzał coś ala zając. Pokrytego wyliniałym włosem, Stojącego na krzywych nogach, Węszącego czerwonym nosem Oraz jęczącego: Łolaboga. Byk, który nie jadł obiadu, Więc ze złości był w morderczym nastroju, Mruknął: – Dam ja ci, dziadu! – Zadarł ogon i pognał do boju. Biedny Dreptak na kolana gruchnął, Bo sądził, że to ostatni jego dech, I ten dech by wydać – mocno chuchnął! Byk poniuchał ten oddech i zdechł. Ot zupełnie nieoczekiwanie Przewrócił się do góry nogami. Próżno Kwiatkowski z trzema szwagrami Mu robili sztuczne oddychanie Metodą usta – usta, A Kwiatkowska zawodziła jak płaczka: – Ludzie, Co stoita? Dyć się rusta, Ratujcie tego biedaczka! Ale nikt się z pomocą nie kwapił, Wszyscy w krzyk: – Hej, kumie Dreptaku, Puść no farbę, gdzieś to się napił Takiego zacnego koniaku? Co? Koniaku? – rzekł Dreptak. Ot, durak! Koniak nie ma takiej krzepy mocnej, To jest oryginalny amerykański denaturat Ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej! Tu pokazał zebranym flaszkę, Zaś ludność wyciągając szyję I podziwiając prześlicznie wyrysowaną czaszkę, Mruczała: Holinder! Tam to się żyje!!! (alternatywnie: Mówiła: – Tam to się kurwa żyje!”).

powrót

Co tak pachnie?


	Kto poczuje, ten się żachnie: – Co tak prześlicznie pachnie? Czy fijołek, czy róża Piękną wonią nas odurza? Może to jest zapach piżma? Może to dziadunia ciżma? Może drogich perfum szereg Lub szwajcarski zdrowy serek? Może piecze się indyczka? Może trzeba zbić Ludwiczka? Może zapach to radosny Nadchodzącej z wolna wiosny? Każdy biada i się głowi, Szukają daleko i blisko, A to tylko tatusiowi Pachnie jakiś lewy wyskok! Wersja II, pt. „Może” Kto poczuje, ten się żachnie: – Co tak podejrzanie pachnie? Czy fijołek to, czy róża Swoją wonią nas odurza? Może to jest zapach piżma? Może to dziadunia ciżma? Może bimber, trabant może? Mże to tak coś na dworze? Może piecze się indyczka? Może trzeba zbić Ludwiczka? Może idzie kapral dziarski? Może niosą ser szwajcarski? Może wywaliło szambo Albo wyświetlają Rambo? Może kompost wiozą wózkiem? Może wyjeżdżają Ruskie? Może narzeczony cioci Gdzieś w pobliżu ciocię grzmoci? Ni to flaki, ni powidło, Ni to sedes, ni kadzidło. Każdy bada i się głowi, Skąd ta woń początek bierze… A to przecież tatulkowi Pachnie fotel w Belwederze!

powrót

Cud mniemany


	W roku tysiąc sześćsetnym osiemdziesiątym trzecim Jan Sobieski podskoczył aż mu spadła burka, Roześmiał się i zakrzyknął: – Dziękuję wam, dzieci, Bardzo żeście fachowo rozgromili Turka! Faktycznie, gdzie nie spojrzeć – tam tureckie trupy Leżały pociachane jak jaka rąbanka, Tu inwentaryzował ktoś zdobyte łupy, Ówdzie łkała z radości wyzwolona branka, Gdzie indziej różnym rannym dziury zalepiano Razowcem, ugniecionym sprytnie z pajęczyną… A wtem do króla podszedł padre d'Aviano, Świątobliwy kapucyn ze zmartwioną miną, Przysiadł na jakimś trupie, z kurdybanu teczkę Otwarł, wyjął z jej wnętrza rękopis ozdobny I rzekł kwaśno: – Znów jedną tutejszą dzieweczkę Cud spotkał i akt łaski nieprawdopodobny… Król drgnął lecz wziął się w cugle. Nie podnosząc głosu Mruknął: – To prowokacja księże i obelga… – Dałby Bóg – ksiądz wyszeptał – nie lubię donosów, Lecz to fakt. Panna zwie się Pappendeckel Helga, Lat osiemnaście. Ją to ubiegłej niedzieli Gdy była zatrudniona przy pasieniu bydła Dopadli – jak tu pisze – dwaj piękni anieli Strojni w ogromne, bardzo szeleszcące skrzydła Król przez ściśnięte zęby kilka słów wyszeptał, Zrobił się fioletowy i siny na twarzy, Aż warknął: – Oczywiście… Kwiatkowski i Dreptak!!! I wrzasnął: – Wołać mi tu rotmistrza husarzy!!!

powrót

Cwani Żydzi


	Polscy Żydzi zawsze mieli bezpieczniki lub uszczelki Co chroniły jakoś ich przed kłopotami Na koszt państwa posprowadzał Żydów król Kazimierz Wielki A Polacy się musieli przywlec sami. W drugiej Rzeczypospolitej Żydzi mieli jeszcze lepiej, Sprzedawali mnóstwo śledzi albo tkanin, Każdy Żyd z podstępną miną stał za ladą w swoim sklepie I sprzedawał na złość taniej niż chrześcijanin. Nawet okres okupacji też się polskim Żydom przydał – Po podwórku Himmler miotał się z armatką, Zaś w mieszkaniu Polak z Polką ukrywali swego Żyda, A czy Żyd Polaka ukrył? Bardzo rzadko. Teraz zwłaszcza, gdy się w życie historyczny układ wciela Szewardnadze – Ribbentrop – Mołotow – Genscher, Żydzi znowu mają z górki – mogą zwiać do Izraela, A ja kurwa znów pod Kutnem z szablą w ręce.

powrót

Cykl


	Ludzie dbają o siebie, Ludzie dbają o siebie, Ludzie dbają o siebie stale. Uważają na siebie I chuchają na siebie, Noszą ciepłe skarpety i szale. Zażywają mikstury, Wybierają się w góry, By oddychać pełnymi płucami, Zabijają kurczaki, Przyrządzają przysmaki I wzmacniają swój wątły organizm. A tu lata mijają, A ci ludzie wciąż dbają; Góry, kury, mikstury, et cetera, Lecz rzecz dziwna tym niemniej, Choć to nie brzmi przyjemnie, Coraz gdzieś jakiś człowiek umiera. Inni wzrokiem go mierzą, Patrzą, ale nie wierzą, Czasem któryś z nich westchnie: „o rany!” Szepcą do siebie w sieniach Józek popatrz na Henia Choć nieboszczyk a jaki zadbany! I znów lata mijają, I znów ludzie wciąż dbają; Góry, kury, mikstury et cetera, Lecz rzecz dziwna tym niemniej, Choć to nie brzmi przyjemnie, Coraz gdzieś jakiś człowiek umiera. A potem, po pogrzebie, Znów jest słońce na niebie, Ten sam cykl widać znów w świetle słońca Ludzie dbają o siebie Ludzie dbają o siebie Ludzie dbają o siebie do końca.

powrót

Ludzie dbają o siebie


	Ludzie dbają o siebie, ludzie dbają o siebie ludzie dbają o siebie stale uważają na siebie i chuchają na siebie, noszą ciepłe skarpety i szale zażywają mikstury, wybierają się w góry, by oddychać pełnymi płucami zabijają kurczaki, przyrządzają przysmaki i wzmacniają swój wątły organizm Ludzie dbają o siebie/2x/ ludzie dbają o siebie stale uważają na siebie i chuchają na siebie/2x/ noszą ciepłe skarpety i szale A tu lata mijają, a ci ludzie wciąż dbają góry, góry, mikstury etc. Lecz rzecz dziwna tym nie mniej choć to nie brzmi przyjemnie coraz gdzieś jakiś człowiek umiera inni wzrokiem go mierzą, patrzą, ale nie wierzą, czasem któryś z nich westchnie „O rany!” Szepcą do siebie w sieniach Józek popatrz na Henia choć nieboszczyk a jaki zadbany Ludzie dbają o siebie/2x/ Ludzie dbają o siebie stale uważają na siebie i chuchają na siebie, noszą ciepłe skarpety i szale A tu lata mijają, a ci ludzie wciąż dbają, góry, góry, mikstury etc. lecz rzecz dziwna tym niemniej Choć to nie brzmi przyjemnie coraz gdzieś jakiś człowiek umiera A potem, po pogrzebie znów jest słońce na niebie ten sam cykl widać znów w świetle słońca Ludzie dbają o siebie/2x/ Ludzie dbają o siebie do końca Ludzie dbają o siebie/2x/ Ludzie dbają o siebie stale uważają na siebie i chuchają na siebie, noszą ciepłe skarpety i szale

powrót

Cysorz


	Cysorz to ma klawe życie Oraz wyżywienie klawe! Przede wszystkim już o świcie Dają mu do łóżka kawę, A do kawy jajecznicę, A jak już podeżre zdrowo, To przynoszą mu w lektyce Bardzo fajną cysorzową. Słychać bębny i fanfary, Prezentują broń ułani. – Posuń no się trochę, stary! Mówi Najjaśniejsza Pani. Potem ruch się robi w izbach, Cysorz z łóżka wstaje letko, Siada sobie w złoty zycbad, Złotą goli się żyletką I świeżutki, ogolony, Rześko czując się i zdrowo Wkłada ciepłe kalesony I koszulkę flanelową. A tu przyjemności same Oraz niespodzianek wiele: Przynoszą mu „Panoramę”, „WTK” i „Karuzelę”, „Filipinkę” i „Sportowca” I skrapiają perfumami I może grać w salonowca z Marszałkiem i Ministrami. Salonowiec sport to miły, Lecz cesarska pupa – tabu! On ich może z całej siły, A oni go muszą słabo… Po obiedzie złota cytra Gra prześliczną melodyjkę, Cysorz bierze z szafy litra I odbija berłem szyjkę. Potem ciotkę otruć każe Albo zaszlachtować stryjca… Dobrze, dobrze być cysorzem, Choć to świnia i krwiopijca!

powrót

Czerwony dżoel


	W obskurnym barze, najpodlejszym ze wszystkich barów Czerwony Dżoel oszukańczo rozbił bank, Orkiestrze rzucił hojną ręką sto dolarów, Niech mu orkiestra gra wiązankę starych tang. Już drży w powietrzu motyw znany i zużyty, Co na głos pana wraca jak wierny pies, A z nim wracają wyświechtane rekwizyty, A Dżoel słucha i ma oczy pełne łez – O dalekiej dziewczynie (to było, Dżoel w Casablance) O miłości i winie (pamiętasz, wino miałeś w szklance) O walczących fregatach, Grzmiących salwą wszystkich burt, O tajfunach i passatach, O nieważnych dziś już datach Które zabrał morski nurt. W obskurnym barze, najpodlejszym chyba w świecie Czerwony Dżoel nagle z miejsca podniósł się, Chciał coś powiedzieć, lecz się zachwiał na parkiecie, Chciał kogoś wołać, ale tylko szepnął: – Nie… W orkiestrze trąbka zadławiła się falsetem Ku leżącemu chciała podejść morska brać, Lecz Maur potężny, królujący za bufetem Zatrzymał wszystkich i rozkazał dalej grać O dalekiej dziewczynie Która umarła w Casablance, O miłości i winie W stłuczonej przed pół wiekiem szklance O walczących fregatach Grzmiących salwą wszystkich burt, O tajfunach i passatach, O nieważnych dziś już datach Które zabrał morski nurt.

powrót

Czerwony Kapturek


	Kiedyś Czerwony Kapturek Niósł pół litra i ogórek Dla swej babaci, co w dziewiczym Lesie, żyła z Nadleśniczym, Ale go już razy kilka Zdradziła, w ramionach Wilka. Teraz też, Kapturek bieży A ta prukwa z Wilkiem leży, Ciągnie Ulung na prykusku I kocha się po francusku, Bo taki Wilk, to wygrzmoci Nawet i Giełdę Staroci! Gdy zobaczyła dziewczynka Że z jej Babci taka świnka, Dała cynk Nadleśniczemu, Żeby też się przyjrzał temu, A on, wyjąwszy kopyto, Postrzelał Babcię jak sito, Poczem z krzykiem: – Aż ty zdrajco! Trafił Wilka w lewe ucho. Pochował ich pod pagórkiem I ożenił się z Kapturkiem. Wniosek: Kto w porę kabluje Nigdy biedy nie odczuje.

powrót

Czeskie filmy


	Ach jakie piękne są czeskie filmy, Ileż w nich wielkoświatowej gracji, Jaki styl czysty, a tak sterylny Jak mleczko prosto z pasteryzacji, Jaki gatunek zdjęć jednolity, Jaki szlachetny sentymentalizm, I pozytywny kosmopolityzm I nylonowy neorealizm, Czyściutkich dziewcząt wdzięk infantylny, Dużo neonów i trochę seksu, Ach jakie piękne są czeskie filmy, Takie błyszczące jak z Jablonexu… Uwaga, cisza, właśnie się kręci, Cierpią tancerki w dresach helanco, Po nocach dręczą się ekspedienci Zrobiwszy w sklepach niewielkie manko, W pięknych lokalach saksofoniści Lansują czacze umiarkowane, A młodzi ludzie – grzeczni i czyści – Idą parami na Malą Strangę, Oto piwiarni obraz dantejski, Orgia pilznerów, potem ból głowy… Temat – ogólnoeuropejski, Problem wyraźnie ponadczasowy… A my próbujmy i się wysilmy, I zapracujmy się aż po pachy, I tak – przy czeskich – te nasze filmy Są jak rzeź Pragi przy rzeźbach Prahy…

powrót

Członkostwo


	Polska jest krajem wierzb, skowronków, Kuronia, Tatr, Czerwonej Łodzi, Lecz przede wszystkim krajem członków, Co obrodziły nam nad podziw. Dymią fabryki i kombajny, Wszędzie wysiłek twórczy furczy, Tu stoi Członek Nadzwyczajny, A ówdzie się Zwyczajny kurczy. Najczęstszy z polskich członków listy (jak głosi nam społeczna sonda) Jest szary Członek Rzeczywisty (bo rzeczywiście tak wygląda), Tuż za nim dublet (pozytywny, bo oba członki – luminarze!): To Honorowy Członek sztywny Z Członkiem Korespondentem w parze. Obok, romantyk i marzycie], Wierzący w dobro i w człowieka, Pręży się Członek Założyciel – Stanął, założył, teraz czeka. Bokami, niby to niechcący, Ni to pociotek, ni pomagier, Skrada się Członek Wspierający, Czyli tak zwany Członek-Szwagier. A po wertepach, gdzieś się błąka Żałosny, skompleksiały maluch, Nie Członek, lecz Zastępca Członka, Smutny jak mops towarzysz Paluch… Lecz ponad wszystkie sterczy głowy Twór z wazeliny i z papieru, Potężny buc, Członek Zbiorowy Trzon PRON-u i TPPR-u. Tak dzionek mija im za dzionkiem I pożytecznie, i rozumnie, Śpiewają Gdyby rannym członkiem, Wołają „Członek – to brzmi dumnie!” Zaś w czasie buntów i sprzeczności, Co atakują ich bezwzględnie, Lubią się odciąć od przeszłości, Z tym, że odcięty członek więdnie, Więc potem napis lśni, wyrżnięty Tam, gdzie on żył lub był na żołdzie: TU BYŁY CZŁONEK ŚPI, ODCIĘTY! PRZECHODNIU! WYSTAW SWEGO W HOŁDZIE!

powrót

Czujność


	Czasem człowiek się zada z jakimś ładnym podlotkiem, Lub przeciwnie – z kimś takim, co to lubił Balzaca, Ale niech tylko która z tych pań nazwie mnie kotkiem, To natychmiast kapelusz biorę z kołka i frak, I uciekam z mieszkania, względnie też z garsoniery, I na takie numery, nie pozwalam się brać! Wzrost mam metr osiemdziesiąt, nogę czterdzieści cztery, Ważę setkę bez mała, a tu kotek, psia mać! Kiedyś znowu, gdym jedną panią sobie przygruchnął (to jest tempus perfectum od gruchania, pan wie…) Ona – w chwili czułości – wyszeptała: – Ciapuchno… A ja łaps za garnitur, hyc do drzwi i adieu! Bracia moi! Zwiewajcie gdy was tak ktoś zagaja, Z najwspanialszych rozkoszy rezygnujcie wy w mig! Wy nie wiecie, jak bardzo to rozkleja, rozbraja, I jak w kotka faktycznie krasy zmienia się byk! Dalej wszystko już idzie – by tak rzec – łańcuchowo, Za czułymi nazwami straszna kryje się treść: – Kotku, zrób no mi tamto, ciapek, podaj mi owo, Piesku, usmaż omlecik, bo kiciunia chce jeść! Smaży ciapek i tyra kotek, zmywa i biega, Przez laseczkę bez mała skacze, słysząc: – No, hop! I nieszczęsna, tragiczna zeń się robi lebiega Chociaż jeszcze niedawno taki fajny był chłop… Więc ostrzegam panowie – gaz do dechy i w krzaki, Nie ujarzmią nas słówka, choćby słodkie jak drops, Myśmy orły stepowe, zabajkalskie kozaki… [drzwi]… rany… żona wróciła… a mnie spalił się klops…

powrót

Czworokąty


	Idą żołnierze środkiem ulicy, W oknach dziewczyny i urzędnicy! Dziewczyny dały co która miała, A urzędnicy dali im sztandar, Aby nie poszli na wojnę sami Sformowanymi czworokątami. Stąpa czworokąt po czworokącie: Pierwszy czworokąt jest już na froncie, Drugi czworokąt właśnie dochodzi, Trzeci wysyła listy do rodzin, Czwarty w namiotach głęboko zasnął, A piąty właśnie idzie przez miasto. Idą żołnierze, bęben im bębni, A z tyłu biegnie jeden urzędnik Co miał od innych umysł odrębny I bardzo lubił wojenne bębny, A urzędnikom innym był obcy… Biegnie i krzyczy: – Weźcie mnie chłopcy! Dajcie mi szablę, dajcie mi rapier, Nie dla mnie uwiąd starczy i papier! Lecz łoskot bębnów wszystko zagłuszył, A urzędnika szef wziął za uszy, Kopnął go w krzyże i dał mu premię I znów urzędnik za biurkiem drzemie. Albo spogląda, jak pod oknami Idą żołnierze czworokątami. Idą żołnierze piękni, nieczuli, Bębny im grają na rogach ulic. Idą żołnierze drogą szeroką: Pierwszy czworokąt, Drugi czworokąt, Trzeci czworokąt, Czwarty czworokąt, Piąty czworokąt, Szósty czworokąt, Siódmy czworokąt, Ósmy czworokąt…

powrót

Czyściec i piekło


	Tak sobie czasami myślę Po zatargu z żoną lub z władzą: Jak będzie wyglądał czyściec, Do którego mnie kiedyś wsadzą? Tradycyjny kocioł ze smołą, Diabły szopkowe i śmieszne, I przypiekane na goło Członki najbardziej grzeszne? A może zszarpią mi nerwy W sposób i nowszy, i lepszy – Na przykład sto lat bez przerwy Transmisji z hodowli wieprzy, Czyli kompletna klapa. A w górze gdzieś śmiech wesoły – To sobie Flipa i Flapa Oglądają w niebiesiech anioły! Zaś jeszcze bardziej bezdennie Wykoleiłby mnie system fatalny, Gdybym musiał przez wieki, codziennie, Udowadniać, że jestem lojalny. I męczyłbym się straszliwie W piekielnej tej atmosferze, A diabeł by podejrzliwie Patrzył na mnie i mruczał: – Ejże? I głosy brzmiałyby w mroku, Od których bym cierpiał i cierpiał: – A coście robili w roku Pięćdziesiątym, ósmego sierpnia, Między szesnastą dziewięć A osiemnastą czternaście? Ja na to pokornie, że nie wiem, A głosy: Ha ha! A, no właśnie: Ha, lepiej niech mnie już spalą Albo nadzieją na drążek. …a może czyściec jest salą Pełną tapczanów i książek, Z lampką przy każdym tapczanie, Więc czego mi więcej trzeba? Widocznie przez zamieszanie Trafiłem przypadkiem do nieba! Ale daremnie się korcę, Wnet wpadam w depresję wściekłą: – Tapczany fakt, stoją, lecz sztorcem, A książki są moje… To piekło.

powrót

Czy Wrocław jest nowoczesny


	Problem to chyba przedwczesny Nie ja go rozstrzygać będę: Czy Wrocław jest nowoczesny? Zależy pod jakim względem. Ciągle w nim jeszcze się zbliża I w jednym kotłuje się worku Dusza mieszkańca Kocmyrza Z duszą mieszkańca New-Yorku. Trudno przewidzieć po prostu Jak zewrze się, jak wyprzęśli, komputer obok kompostu, Krzyk gęsi przy wtórze gęśli? Teoria kwarków za kwartę Macherzy i liczba Macha, I Jean Paul Sartre z Markiem Sartem I „no to bach” z fugą Bacha. Stoją wysmukłe wieżowce, Dymią fabryczne kominy Pasą się krowy i owce Bób rośnie, i oziminy. Syn jest lekarzem, ma fiata, Córuś atomy rozbija, Nóżki wymoczył se tata I w beczce kapustę ubija. Jadą Finowie, Norwedzy Zobaczyć „Trzynaście Rzędów”, Przysiadł Walenty na miedzy I gwarzy na temat spędu. Tutaj Matejko w Muzeum, Tam – nowy atom Andre Gide'a, A Dreptak skradł linoleum W biurze, bo w domu się przyda… Staś wrócił ze Stanów Fordem Gdzie występował rok prawie, To zaraz zbili mu mordę W klubie na popijawie.

powrót

Ach, to była historia


	Ach, to była historia bardzo drobnomieszczańska, Schemat przez recenzentów filmowych tępiony – Mąż wrócił o dzień wcześniej niż miał wrócić z Gdańska I zaskoczył kochanka w objęciach swej żony. Ach, to była historia niesmaczna nad wyraz, Żona jęła natychmiast spazmować i szlochać, Ten nieszczęsny kochanek z łóżka prędko wyłazi, A wyglądał, że tylko wziąć i się odkochać! Ach, to była historia plugawa i brzydka, W popielniczce przy łóżku fajczył się papieros, Ten facet dostał drgawek w chuderlawych łydkach Zaś mąż stwierdził naocznie, że to nie był heros. Przez sekundę w milczeniu spoglądali obaj A mąż myślał: – Ej, gdybym miał spluwę i kule! A tamten facet myślał: – Moja garderoba! l ukradkiem, ogródkiem, sięgał po koszulę. Ach, to była historia na pozór codzienna. Takich zdarzeń wokoło zdarza się obfitość, Lecz nagle się zrobiła od innych odmienna. Bo mąż, – choć sam się dziwił – jął odczuwać litość. Ach, to była historia niezupełnie wredna – Tusz na twarzy tej żony rozmazał się z pudrem. To ten mąż się rozczulił i pomyślał: – Biedna… …skąd ona wytrzasnęła takiego łachudrę? Ach. to była historia ciekawa i nowa. Mąż podał temu panu jego nędzne getry, Podszedł do tej nieszczęsnej. dłoń jej ucałował. Wskazał gościa oczami i spytał: – Elektryk? Ach, to była historia z cholernym fasonem. Facet zaczął się tyłem cofać w drzwi otwarte. Lecz gdy chciał je przekroczyć z niepewnym ukłonem – O próg potknął się, wrzasnął i zleciał na parter. Ach. to była historia najwyższej jakości. Gdy gość spadał, swą odzież pogubiwszy w locie – Mąż schylił twarz, by ukryć uczucie radości Zaś żonie usta drgnęły w bezgłośnym chichocie. Ach. to była historia! I z jaką puentą! Kochanek cicho jęcząc po upadku wstawał, Spojrzał w górę i ujrzał, że już drzwi zamknięto. To właśnie mąż je zamknął. I umarł na zawał.

powrót

Akwamarsz


	W codziennym zajęć męczącym slalomie Niejeden wody marnuje się litr, Dlatego szybko kup sobie wodomierz I usiądź w wodzie przy dźwięku harf i cytr. Wodomierz piękny ci da firma Akwa, Za co nie żąda zbyt wysokich sum, Nad wodą kaczki zakrzykną wnet kwa-kwa, A w wodzie rybki zatańczą plum plum plum! Będziesz miał wodę na codzień i w świątki, Będziesz nią wokół oblany jak Hel, Dwieście dwadzieścia siedem zero osiem To twój w Wałbrzychu telefoniczny cel! Dla innych susza jest klęską i zgrozą– Ty jeden uśmiech przywołaj na twarz – Już z firmy Akwa wodomierz ci wiozą, O kurcze chłopie, ty ale szczęście masz!

powrót

Aliantom


	Halo, tu Festung Breslau! Usilnie i desperacko Wzywam na wszystkich zakresach Główną Kwaterę Aliancką. Wodzowie znakomici, Spece od różnych broni, Od wschodu jesteście kryci, Polska się jeszcze broni. Czekamy tu co dzień rano, W południe i o zmroku Na pomoc obiecaną W trzydziestym dziewiątym roku. Wznosimy bojowe okrzyki, Od których przeciwnik cierpnie, Nasze są Październiki, Grudnie, a zwłaszcza Sierpnie, Lecz trochę już mdleją nam dłonie A trochę już mamy kota.. Kiedy wyjdziecie na koniec Zza Linii Maginota? Mówcie nam, żeśmy zuchy, Że jakby co, to wy z nami, A my na wasze podpuchy Odpowiadamy czynami. Na ustach wciąż mamy Honor, Wierność, lub inny banał, A Schleswick-Holstein z Aurorą Wpływają tymczasem na kanał I tabor gdzieś z tyłu pozostał I wachmistrz na alarm trąbi I bije się Gdańska Poczta W łopocie strajkowych chorągwi I trzyma się Westerplatte, Chociaż obrońcy złorzeczą . Bo pan Buch, bawiąc tu latem Obiecał im przybyć z odsieczą. Cóż, dzieje się zadość tradycji, Znów trzeszczą kłamliwe przymierza. I znów się bijemy dla fikcji Do ostatniego żołnierza. A kiedy już padnie Polska I jej zdradzone sztandary, Któż zgadnie, jakie to wojska Przedefilują przez Paryż I czyje na niebie Brytanii Zawarczą eskadry złowieszcze? Na razie się bawcie, kochani. My tu walczymy. JESZCZE.

powrót

Almanach


	Jeden Dreptak Zenobi Nic właściwie nie robił, Pędził żywot taki więcej szachrajski, I tylko chciał koniecznie Z całych sił i serdecznie Figurować w Almanachu Gotajskim… Jego żona, Ludwika, Mawiała: – Chłop ma bzika! Wymyślała mu nieraz od bydląt, Tłumaczyła: – Z tą gażą Malutką, i z tą twarzą? Puknij się, osiem lat za sam wygląd! Ale mimo tych faktów On wciąż szukał kontaktów, Chciał protekcję uzyskać uparcie, Porobił znajomości W Ministerstwie Łączności W PKPG, w ZBM i w Pagarcie… Czynił wydatki duże, Ruszał w jakieś podróże Auto-stopem, w Karosach i w Sanach, A gdzie tylko zawitał, Tam od razu się pytał: – Kto tu może załatwić Almanach? Poza tym od świtania Pisał ciągle podania, Napomykał w nich o rewolucjach Co się w nich bił podobno, I potem je osobno – Te podania – składał w różnych instytucjach… Kiedyś w jednym z powiatów Do Związku Literatów Też je złożył w nietrzeźwym stanie, I przypadkiem na sesji Poświęconej poezji Odczytano głośno to podanie… Oklaski jak petarda Huknęły! – Awangarda! – Krzyknął prezes – Ach, pisać tak umieć!!! Skąd się to u nas wzięło Takie wspaniałe dzieło, Że nic z niego nie można zrozumieć??? Ileż tutaj iluzji, Alienacji, dyfuzji, I środkowo-europejskiej finezji!!! Jakiż to krzyk epoki! Zamieścimy go bez zwłoki W Almanachu Współczesnej Poezji!!! No proszę, już po strachu, Jest Dreptak w Almanachu, Kto zawistny – z zadrości zdechnie! Wprawdzie to nie ta księga, Ale treść równie tęga, I czytana jest równie powszechnie…

powrót

Alternatywa


	Z okazji Nowego Roku, gdy król jak również królowa Dawali czcigodne dłonie do całowania ministrom, Ambasador Wysp Wielkanocnych radykalnie i szybko zwariował I wziąwszy królową za klapy, powiedział do niej: – Ty glisto! Tu cisza zapadła na dworze… tylko oddech biskupowi świszczał, A marszałkowi dworu zabrzęczała diamentowa sprzączka przy szelkach, I wesołe, trawienne soki harcowały w żołądku ochmistrza, I paź, co zasnął za portierą jęknął cichutko: Ach… Felka… nikt więcej nic nie powiedział… ba, palcem nikt nie skinął. Zresztą wszyscy dosłownie zdębieli ze strachu i konsternacji. A wtem – po dziesięciu sekundach – obłęd ambasodorowi minął. I ambasador zmieszany próbował jakoś wybrnąć z tej sytuacji. Przede wszystkim, zauważywszy że trzyma jeszcze królową w dłoniach Zaczął chrząkać, przyglądać się z bliska, zaskoczenie wielkie udawał, A potem beknął – Przepraszam, ja myślałem, że to fisharmonia! A to pani królowa! Hy hy hy! Ale to ci dopiero kawał! Liczył na to, że śmiechy wybuchną i że wszędzie zrobi się głośno Ale cisza trwała w około, więc podrapał się niepewnie w łopatkę, Zaczął bąkać jakąś historię, równie głupią co durną i sprośną Wreszcie usiłował stanąć na rękach, przy czym kopnął królową matkę. Cisza trwała, a ambasador coraz bardziej swą pewność tracił Chciał zjeść coś, ale czknął głośno i oblał się zupą żówią, A wreszcie powiesił się biedak na troczkach od własnych gaci… I to było jedyne wyjście, tak między nami mówiąc…

powrót

Aluzjonista


	Gucio jest mówca, Pucio – cyklista, Ja jestem znany Aluzjonista! Hi hi, ha ha! Aluzje robię jaaaaaaaaaa! Inny to co myśli chlapie, o uchwale, o etapie, Bez ogródek wypowiada wszystko wprost, ach ach! Ja – gdy siedząc na kanapie aluzyjnie stopę drapię – Komentuję równocześnie stopy wzrost, ha ha! W saloniku cioci Mrówci inny dowcip robię znów ci, Bo gdy lufcik ktoś otwiera – twierdzę, że Jeśli ktoś otworzył lufcik, to nie aby swąd wypuścić. Lecz by spostrzec, kto wychyli pierwszy się, hi hi! (śmieje się sam ze swego dowcipu) Pim pim, pam pam, aluzjonista jaaaaaaaam! Kiedy jest na obiad zupa, też się śmiechu robi kupa, Bo nadaję zwykłej zupie sens i głąb, tak tak! Kiedy odniechcenia w zupie aluzyjnie chochlą chlupię – Nucąc „ząb zupa dąb” i „dąb zupa ząb” hu hu! W telewizji o nawozach, kiedy mowa i o kozach, Lub zasiewy ktoś omawia, względnie tucz, Minę robię wręcz rozumną, – Teraz – mówię – będzie gumno! Mrużąc przy tym aluzyjnie jedno z ócz! (ryczy ze śmiechu) I szał i śmiech, i krzyk „Bodajbyś zdechł”! Towarzyskie me zalety uwielbiają wręcz kobiety, Kontemplują każde słowo me i gest, och och! Grono pań się wprost zaśmiewa, Gdy ja cóś o rżnięciu… (hi hi hi! hu hu hu!)… drzewa Lub gdy pytam, czy panienka lubi bez… (trzymajcie mnie) Bufetową śmieszę w bistro mówiąc: – Czy ma pani czystą? Ministrowi: – Ale ma pan mini-ster! Hu hu! Dżokejowi: – Nie bij konia…!!! No i cześć aluzju poniał! Taki ze mnie bawidamek i ceseur… oj ja nie mogę… ojej bo ja trzasnę… hi hi hi… hu hu hu…

powrót

Ananas


	Jeszcze od czasów Mieszka lub Sasa Zawzięliśmy się na ananasa. Jak ktoś coś komuś naskarżył na nas, Mówimy o nim: – O, to ananas! Czemuż do diabła – niech mi kto powi – Tak dokuczamy ananasowi? Czemu życzliwych słów kilku w prasie Nikt nie zamieści o ananasie? Zdrowiej by było, zamiast półbasem Na deser raczyć się ananasem! Ba, ale nasze pola i lasy Bardzo ubogie są w ananasy, Chociaż – jak mówią sceny z arrasów – Ongiś kmieć zbierał plon z ananasów Pastewnych: – Lepiej się krowy pasom – – powiadał – Dzięki tym ananasom! I sam dokarmiał się, z potomkami, Z braku kawioru – ananasami, Aż po zbyt intensywnych wypasach Nawet ślad zginął po ananasach, W związku z czym docent Dyonizy Panas Rzekł iż „Nec locus ubi ananas”. Pozostał tylko obraz Picassa Nazwany „Anna je ananasa” Rejestrowany też błędnie czasem Pod hasłem „Anna je ananasem”. Drodzy słuchacze! Tak coś mi zda się Że czas zawołać: – Wróć, ananasie! Wśród pól pszenicznych zostawmy pasy Gdzie będą mogły róść ananasy, Ponieważ mnóstwo różnych frykasów Można sporządzić z tych ananasów – Poddać fermentom, zacierom, kwasom, I wódkę dzięki mieć ananasom. A taki okrzyk – pomyślcie sami! – – Proszę schabowy z ananasami! Gadałem tutaj we wszystkich czasach… (pardon: przypadkach!) – o ananasach, Lecz stąd pociecha nieduża dla nas, – Nie chce się w Polsce przyjąć ananas. Choć zaproszenia zewsząd się sypią – Ananas na nas tylko się wypiął, W związku z wypięciem owym, w ogóle Skreślam faceta. Byde żarł grule.

powrót

Andrzejki


	U Zenona Samosiejki raz odbyły się Andrzejki, Bo ten Zenon miał ambicję, by pielęgnować tradycję. I się chwalił wszystkim wszędy, że bardzo ceni obrzędy, A to celem podkreślenia rzekomego pochodzenia. Od chłopa i robotnika, choć był synem urzędnika. Przeto wieczorem, w alkowie, usiedli Samosiejkowie, Stryjenka tudzież tłum gości, którzy żarli bez litości. A szwagier, okaz dzikusa, to nawet nadgryzł fikusa. A inny kuzyn, Stefanek, wysiąkał się do firanek. A znów inny na portrecie domalował oko trzecie, Pierśi i świńskiego ryja i tak zniszczył portret stryja. Więc Zenon zgrzytnął zębami, ale zajął się wróżbami. I zamiast się złościć, gniewać, to on zaczął wosk wylewać. No i proszę, co się dzieje – wszyscy patrzą, a on leje. I w wyniku tych igraszek wylał mu się z wosku ptaszek. Zaczeły się cieszć dzieci: „- O, tatuś z pracy wyleci!”. Samosiejko zbladł gwałtownie i dawajże lać ponownie. Po czym zajrzał do baniaka i zobaczył tam kociaka. Żona się zaśmiała sucho i jak mu przywali w ucho… A on tak się biedny stropił, że siadł w ten wosk, co się topił. Po czym wstał, pozbierał graty i się wyprowadził z chaty. Więc gdy stryjenkę pytano, co tam u Zenków wylano, To wyjaśniła stryjenka, Że żona wylała Zenka. Tak, tak – jak ktoś wierzy w gusła, to żeby mu rączka uschła.

powrót

Apelacja


	Wysoki Sądzie, cóż mogę powiedzieć na temat rodziny? Nie wiem, jak ma wyglądać rodzina dziennikarza… Moja – o, tam, o – siedzi – i robi głupie miny. Ale ja też mam dość głupią, więc wcale się nie uskarżam. Jeżeli chodzi o żonę, to obrzuca mnie wyzwiskami Co trzy i pół tygodnia… jest wzorem regularności… A syn, jak ma się uczyć, to płacze rzewnymi łzami, A jak się cały ubrudzi, to wyłazi znienacka na gości. Jest także pewna kuzynka, dziewczyna raczej duża, Cokolwiek stuknięta na punkcie chłopców, filmów i samochodów. Jak czasem się zamyśli, to idąc – ściany wyburza, A jak raz klepnęła ciotkę, to ciotka zleciała ze schodów. W opowiadaniu kawałów jesteśmy raczej świntuchy, Niepotrzebnie gaz wypalamy i wyświecamy prąd, Lubimy się wszyscy przebierać w wygodne stare ciuchy I patrzeć, jak męczą się ludzie wystrojeni z okazji świąt. I co by tu jeszcze… a, jeszcze jest rudy pies, rasy kundel, Złodziej, karmiciel pięciuset – jak mówi sprzątaczka – pchłów. Jak lecę dokądś ze Staszkiem, to kręcimy nad domem rundę I myślę: – Dom, kurdebele, żeby tam być już znów… No bo co? Inni mają Bardotkę czy jakąś Dżinę, Samochody i tyle forsy, że nie wiedzą, gdzie ją położyć, A rodzina to tylko mnie ma, a ja mam tylko rodzinę, Więc bądź łaskaw, Wysoki Sądzie, i daj jeszcze trochę pożyć.

powrót

Arktyka na codzień


	Czy to foka jękliwie się żali, Pływająca w lodowatej fali, Czy też niedźwiedź polarny groźny Co mu z pyska bucha oddech mroźny? Może pingwin razem z pingwinięty Wskoczył z pluskiem w polarne odmęty? Może płacze ponuro syrena Ze słynnego statku Amundsena? Może zamieć uderza o szkiery, Bo jak nie to, no to co to do cholery? Chyba że to przez śnieżyste tereny Pędzą cwałem kosmate reny, Lub rosomak na zimnym Tajmyrze Przemarznięte łapy sobie liże, Lub psi zaprzęg i traperskie narty Przecierają szlak nieprzetarty, Albo wilk to samotny przy fiordzie Wyje, a głos zamarza mu w mordzie, Względnie mors do przerębli zalazł, Bo jak nie to, no to co to, kurdebalans? Wszak nie Fin to, nie Eskimos skośnooki Strąca sople, które wmarzły mu w loki, I nie ajsberg płynie z pluskiem straszliwy, I nie w tajdze syberyjski myśliwy, I nie żaden Scott na Antarktydzie Do bieguna z uporem idzie, Nie Samojed, ani nie Lapończyk Z lodu igloo budować kończy, Nie rozbitek tak jęczy na głazie… No to co to rany boskie w takim razie??? Ach, to w srogiej arktycznej pustce Lewandowski spędza wczasy w Ustce!!!

powrót

A Rosołowski nie przychodzi


	Za oknem wicher nostalgiczny Ponuro szumi i zawodzi, A Rosołowski frenetyczny Miał dzisiaj przyjść, i nie przychodzi. Jak statek on oceaniczny, Który do różnych portów wchodzi, I jak wodewil on muzyczny I jak kolęda „Bóg się rodzi”. Taki jest mądry, taki śliczny Czy śpi, czy grzmi, czy gździ, czy chodzi, O, Rosołowski egzotyczny O, ratunkowa moja łodzi! Oto już księżyc lunatyczny Nad garsonierą pustą wschodzi, A Rosołowski gigantyczny I niebotyczny nie przychodzi. O, bólu apokaliptyczny! Czy on przypadkiem nie u Lodzi, Bachiczny i aromatyczny, Plugawy żywot Lodzi słodzi? Stosunek nasz morganatyczny Może już bokiem mu wychodzi? O, Rosołowski sataniczny, O, klęsko gorsza od powodzi! Czyż szczęścia blask iluzoryczny Tak lekko się rozwiewać godzi? Tu wikt cię czeka kaloryczny. Bamboszki, w których nikt nie chodzi, Jak również kotek mechaniczny – Zabawka, która cię odmłodzi… O, Rosołowski, tyś praktyczny, Więc wstąp na chwilę, co ci szkodzi…? Ha! Obrzęknął dzwonek elektryczny…! Otwórzmy… …ot, jak los nas zwodzi: To tylko kurcszlus sporadyczny, A Rosołowski nie przychodzi…

powrót

Arystokracja


	Raz na wielkim przyjęciu u hrabiów Badenich Książę Zyzio co mamę miał de domo Kapet Wlazłszy pod stół by podnieść kawałek pieczeni Wpadł na pomysł ściągnięcia lakierków i skarpet Następnie zaś spod fraka wyjął ostrą piłkę I wyrżnął w blacie stołu okrągły otworek I pod stołem na rękach stanąwszy z wysiłkiem Bosą nogę w ten otwór wpakował jak korek. Wyrosła przeto noga w pośrodku zastawy jak egzotyczny kaktus lub kwiat orchidei, A pani domu właśnie dolewała kawy I pytała z uśmiechem dlaczego nikt nie ji? A nikt nie jadł, bo wszystkich ogarnęła zgroza I milczeli, krew mając w żyłach strachem ściętą I trwała przez chwil kilka zbiorowa hypnoza I ta noga stercząca jak groźne memento. I pokryły się twarze przeraźliwą bielą A potem buchnął zamęt okrzyków i wizgów I baron Zdziś porwawszy wielki tort Marcellego Wbił go sobie na głowę wśród kremowych bryzgów. Na ten widok od razu stało się swobodniej, Jęły fruwać w powietrzu ciastka i butelki, I jęły się obsuwać na posadzkę spodnie, Bo młodzież swym tatusiom podżynała szelki, I sadzała w majonez bladziutkie panienki I babciom za dekolty pakowała sery, I wyjmując figlarnie dziadkom sztuczne szczęki Wołała że chce zdobyć wąwóz Samossierry. Zaś w sieniach były premier, pochodzący z ludu, Rzekł do kuchty, co w kącie ogryzała szczątki: – Fajnie, żeśmy zadali sobie tyle trudu Żeby arystokratom pozwracać majątki!

powrót

Asceta


	Nie pił ani nie palił, nigdy nie grał w karty, Nie chodził do Zenobii, nie chodził do Marty, Nigdy nie zjadł do syta, chociaż o tym marzył, Łykał mnóstwo witamin, codziennie się ważył, Spać chadzał bardzo wcześnie, więc nie bywał w kinie, Z książek zdołał przeczytać Krzyżaków jedynie, Na więcej nie miał czasu, albowiem od świtu Musiał przysiadać, padać, biegać do przesytu, Gigantyczne ciężary wznosić ciągle w górę Lub jak malutki chłopczyk skakać poprzez sznurek. Przeto myśleli ludzie, a zwłaszcza kobiety, W imię czego prowadzi ten żywot ascety? W imię ojca i syna? W imię wyższej sprawy? W imię samozaparcia lub dobrej zabawy? W imię dobra pokoleń, upiększania życia? Nie, on to wszystko robił w imię mordobicia! Jak rąbnie, to przeciwnik nogi w górę zadrze! Tak tak, ciężki chleb mają zawodnicy w kadrze!

powrót

Atleta


	Wysławszy małżonkę wraz z dziećmi do Szczyrku I pragnąc zagłuszyć tęsknotę, Poszedłem wraz z jedną znajomą do cyrku I siadłem pod szarym namiotem. Niestety, cyrk program miał nader fatalny Coś jak na odpuście w Pinczowie… Przeważnie po puchach kopały się klauny, I jeden pan stawał na głowie, Dyrygent orkiestry we fraku miał dziury, Żonglerem był stary reumatyk, A zamiast tygrysów dwa chude kocury Niechętnie skakały przez patyk. Po tak anemicznych i drętwych podnietach Gdy wszystkich nas trzęsła cholera, Wystąpił chudziutki, malutki atleta I pisnął, że szuka partnera… Tu wątłe muskułki z wysiłkiem natężył, Brzuch wciągnął kompletnie zwiotczały, I dodał, że kto go w zapasach zwycięży, Otrzyma ćwierć litra gorzały, A we mnie krew przodków zagrała i serce, Wezwanie dodało mi weny, I chcąc przypodobać się swojej partnerce Wkroczyłem na piasek areny. Atleta podciągnął pasiaste jegiery, Podrapał się w stopę ospale, Osadził na nosie wytarte cwikiery I jęknął: – Chodź niech cię rozwalę! Tu z taką energią natarłem na wroga, Że zanim się spostrzegł biedaczek, Wyleciał w powietrze, wycharczał „Laboga”!!! I capnął na ziemię jak flaczek… I leżał… i rączka mu drżała i nóżka, Więc cała impreza mi zbrzydła, Bo ludzie szemrali: O, pobił staruszka! A to ci kawałek chamidła! I wleciał dyrektor i krzyczał! Niestety! Oburącz za włosy się łapał: Cóż teraz mam począć bez mego atlety, Toć plajta mnie czeka i klapa! I zaczął go macać czy nie ma gdzie dziury, I jęczał w rozpaczy i żalu: – Rok tylko mu brakło do emerytury, A pan go zabiłeś, brutalu! Wtem staruch się ocknął, wycofał się rakiem, (…) Popatrzył się na mnie z wyraźnym niesmakiem I kwiknął: – Taż ja go zabiję! I wtedy pojąłem, iż tu się wyłania Myśl jasna i ostra jak brzytew, Że są retoryczne nie tylko pytania, Lecz także wyzwania do bitew… Kto takie wyzwanie traktuje z powagą, Jak jakiś prawdziwy mecz w lidze, Jest burkiem, ciemniakiem, i zwykłym stilagą… Cóż… dałem się pobić dziadydze…!!!

powrót

Autokop


	Raz w pewnej instytucji miała się odbyć narada Produkcyjna, z udziałem delegatów z dużo wyższego szczebla, Więc dyrektor tej instytucji dosłownie z tremy upadał, A wicedyrektor ze strachu także o mało nie zemdlał, Bo się bali, że urzędnicy na ich prośby i groźby głusi, Nie bacząc na obecność różnych wpływowych osób, Nie będą absolutnie chcieli brać udziału w dyskusji, A jeśli nawet wezmą, to we właściwy sobie, głupkowaty sposób… Więc nawet rodzaj szkolenia zorganizowali biedacy, Ażeby z personelu usunąć psychicznego kaca, I pytali na przykład: – Dreptak, wypowiedzcie się o planie pracy! A na to Dreptak się głupio pytał: – A co znaczy „praca”? Więc dyrektor wprzewidywaniu makabry rwał sobie włosy z głowy, A wicedyrektor nerwowo gryzł w zębach własne krawaty, A tu narada już zaraz! Ba, już zaczynają się mowy! Już właśnie – O Matko Boska! – wygłaszają się referaty!!! Już do dyskusji wzywają! Już nieszczęście wisi na włosku! Już pytają: – Kto z tu obecnych chce podzielić się uwagami? Tu dyrektor dłużej nie zdzierżył i zapisał się chyłkiem do głosu Pod sześcioma wymyślonymi, różnymi nazwiskami, A następnie, to zakładając, to zdejmując wąsy na gumie, Nasuwając perukę na głowę a różne binokle na oczy, Sześciokrotnie w doniosłych sprawach wypowiedział się bardzo rozumnie, Przyczem tak wczuł się w rolę, że sam na siebie napsioczył. Następnie obrady zamknięto, a tegoż dnia wieczorem Jeden delegat z centrali klepiąc drugiego w plecy Powiedział: – Słuchajcie, trzeba coś zrobić z tym dyrektorem, Bo dyskutanci zgodnie stwierdzili że to typowy imbecyl… I wzięli i zaraz zdjęli ze stanowiska niebogę, W momencie, gdy oczekiwał właśnie na duży awans… I słusznie! Bo po jaką cholerę wyręczał własną załogę? Jak mu chciała podstawić stołka, to niechby się pofatygowała sama!

powrót

Azja Tuhajbejowicz


	Ej, cały oddział się uśmiał, aż niektórzy wołali „Ojeja!”, Gdy srogi wachmistrz Luśnia pochwycił Tuhajbeja… …przepraszam, jego syna, mrucząc: – Aż ty burasie, Ty ześ, wredna gadzino, porwał nam panią Basię. I chciałeś z nią figo-fago, aleś się wkopał w ambaras Coś ty jej uczynił, zgago, to my ci uczynim zaraz. Co rzekłszy na pal go nasadził, ustawił ten pal pionowo, Sumiaste wąsy przygładził, spojrzał i rzekł: – Prawidłowo. Tu z okrutnego bandyty zaczęli drwić całą paczką, Że niby taki przebity jak rolmops wykałaczką, Że może na flet futerał zrobić się z niego uda, A on wciąż nie umierał i ziewał – U, ale nuda. Potem się w konwersację wdał z kompanijnym kuchcikiem: – Hej, co tam na kolację? – Gorzałka i kaszka z mlikiem. Luśnia, widząc, ze coś nie klapuje, spytał z uszanowaniem: – Jak pan się właściwie czuje, wielce szanowny panie? A ów cynik i deprawator odrzekł bez zająknięcia: – Jak się czuję? Jak izolator linii wysokiego napięcia. – Czy to pana nie boli w ogóle? – jęknął zaczny wachmistrz w zdumieniu. – Nie, my nie takie rzeczy w Stambule przerabiali na szkoleniu.

powrót

Fachowość


	Ach, chciałbym być fachowcem W jakiejś wąskiej dziedzinie Na przykład krzyżować owce Na górskiej połoninie, Pisać żywoty świętych, Tresować czarne pantery Wyrabiać śrubokręty Wzór zero osiem cztery, Ewentualnie rwać zęby, Być wójtem w Międzyrzeczu, Dodawać do paszy otręby, NAdawać transmisje z meczów, Wajchy na prawo i lewo Przerzucać, sprzedawać kwiatki, Rżnąć w Puszczy Piskiej drzewo, Spowiadać nastolatki, Układać dla dzieci bajki, Pracować w sortowni listów, Szyć dla bachorów majtki Lub demaskować trockistów. I byłbym spokojny i zdrowy, Regularniebym jadał obiady, I nie miałbym bólów głowy I byłbym pewny posady, I satyrycznych nie musiał– bym pisać wciąż wypowiedzi Na zmianę: o gazie, o USA, O nadmiernym zużyciu miedzi, O konsumpcyjnym stosunku, O wodzie, o grzybobraniu, O nadużyciu trunków, O przeinwestowaniu, O niepotrzebnej edycji, O słoniu i sprawie polskiej, O roli kleru w Galicji O Rollingstonsach, o Rolskiej, O tym, że Franco jest draniem, O mini, o bikini, O grupie pod Wezwaniem Oraz o grupie Maryni… …lecz pomimo to, nerwów nie tracę Bo – choć zawód mam trudny, i śliski – w każdym kraju powinien być facet, który zna się mniej więcej na wszystkim!!!

powrót

Faraon, faraonowa i architekt


	Kiedyś do faraona Przybiegła jego żona Co miała na imię Izys I dawaj, na architekta Skarżyć (co zwał się Dreptak) Że ma paskudną fizys. Że latają mu oczki, Że spogląda na boczki, Że milczy ustawicznie, Że ruchy ma niepewne, Więc musi być zapewne Niepewny politycznie. Faraon, facet z głową, Przerwał musztrę wojskową, Odstawił na bok dzidę I rzekł: – Ten Dreptak przecie Największą na całym świecie Wystawił nam piramidę! Na to faraonowa: – Piramida bombowa, Wzbudza podziw ludu i szlachty, Cóż z tego, gdy inżynier Ma fatalną opinię, I – być może – z opozycją konszachty? Faraon odrzekł zaraz: – Wracaj do garnków stara Nie wtrącaj się w zarządzanie! Toć przecie dobrze wiemy Ze kiedyś i tak pomrzemy, A piramida – zostanie! Inni faraonowie Przyjdą, nasi wnukowie, A potem wnuków dzieci, Wszystko się zmieni wszędzie, I kogo obchodzić będzie Czy Dreptak był za, czy przeciw? Historia to nie blekaut – Kamień przetrwa człowieka, Sztuka zostanie żywą! Kto ma władzę i glorię, Ten musi na historię Spoglądać z perspektywą! Idź mi wyczyść garnitur, Usmaż trochę konfitur, Lecz nie pętaj się więcej przy tronie! …faraonowie czasem Miewają dużą klasę! Więcej takich nam daj, o Amonie!

powrót

Filozoficzny traktat o troskach Dreptaków


	Kiedyś, przed wielu laty rycerz Bazyli Dreptak Stanął w gotyckim oknie (a był to piętnasty wiek) I oparł dłonie o kraty i w zamyśleniu wyszeptał: – Boże, jak ten czas leci… znów grudzień… i pierwszy śnieg A na uliczkach z jesieni raptownie robiła się zima, Zadymka białymi falami przez miasto wieczorne szła, A Dreptak patrzył i myślał i sobie przypominał Czy wszystko co trzeba na zimę przygotowane ma…? Więc myślał, że nowy kożuszek ma jego śliczna żona, Że ciepłe butki na futrze ma jego mały syn, Że na podwórku leżą sosnowe żywiczne, bierwiona I że to będzie jedna z miłych, spokojnych zim… Tymczasem już noc zapadła a śnieg wciąż padał i padał, I blask kominka oświecał pancerz na ścianie i miecz, A Dreptak ciągle rozmyślał o swoich ważnych sprawach, Ale nie myślał o sprawach co działy się pięćset lat wstecz. A pięćset lat wstecz, przypuszczalnie, przodek rycerza Dreptaka Na widok pierwszego śniegu ucieszył się, albo nie, Albo się może roześmiał, lub westchnął, względnie zapłakał, Zależy, czy jego sprawy układały się dobrze, czy źle? Ale to nie jest już ważne i nie pamięta nikt tego, I nie obchodzi nikogo nieaktualna myśl. Gdy tyle zim nad nią przeszło i tyle Pierwszych Śniegów, I inny, współczesny nam Dreptak przy oknie stanął dziś By martwić się perspektywą nabycia nowych bucików I płatki śniegu oglądać płaszcząc o szyby nos, A za pięć wieków znów jakiś Dreptak w swym domku z plastiku Uzyska wraz z własną troską, obojętność dla naszych trosk…

powrót

Filut–Dyzio


	Pragnąc podczas upałów ulżyć utrudzeniu Rozdziała się Małgosia i siadła w strumieniu Spostrzegł to Dyzio młody, pot mu czoło rosi Duma jak tu podglądnąć cudeńka Małogsi Głowa wprawdzie nad wodą aleć w wodzie nóżki Pupka gładko toczona i jędrne cycuszki – Mam! – krzyknął filut Dyzio – zbawienną metodę Powyżej zrobię tamę i zatrzymam wodę! Wtedy poniżej poziom natychmiast opadnie A ja owe cudeńka obejrzę dokładnie Wziął się chłopak do dzieła, tak się zajął pracą Iż mu uciekło ze łba po co to i na co Atoli choć zaniechał nadobną dziewczynę… Lecz za to dzisiaj mamy Rosów i Solinę

powrót

Filut--Dyzio


	Pragnąc podczas upałów ulżyć utrudzeniu Rozdziała się Małgosia i siadła w strumieniu Spostrzegł to Dyzio młody, pot mu czoło rosi Duma jak tu podglądnąć cudeńka Małgosi Głowa wprawdzie nad wodą, aleć w wodzie nóżki Pupka gładko toczona i jędrne cycuszki Mam – krzyknął filut Dyzio – zbawienną metodę Powyżej zrobię tamę i zatrzymam wodę. Wtedy poniżej poziom natychmiast opadnie A ja owe cudeńka obejrzę dokładnie Wziął się chłopak do dzieła, tak się zajął pracą Iż mu uciekło ze łba po co to i na co Atoli choć zapomniał nadobną dziewczynę Lecz za to dzisiaj mamy Rożnów i Solinę

powrót

Funaberalia


	Gra orkiestra, wszystko jest jak trzeba, Przypszczółkowski idzie do nieba. Płacze głośno Przypszczółkowska – wdowa, Niesie wieniec rada zakładowa, Dyrektor wygłasza homilię, Pocieszając zbolałą familię, Ze tu winna sytuacja międzynarodowa. Długo leżał Przypszczółkowski w szpitalu, Gdzie badano go w każdym detalu, Badał go sam prymariusz, Maca go – a on zmarł już, Zesztywniał jak sztachety, Więc teraz mu kuplety Śpiewa głosem melodyjnym wikariusz… Poleż sobie, Przypszczółkowski, poleż, My niesiemy w kondukcie twój oręż – Klej, flamastry, całe sterty papieru, Twą ankietę prostoduszną i szczerą, Twój wierny arytmometr… A okrutny termometr Wciąż ustala twą ciepłotę za zero… W pełnej chwale nas opuszczasz, Przypszczółkowski, Tak jak ongiś pan Wołodyjowski! Tamten prochem się wysadził w okopach, A tyś także się wysadził – na pokaz… Chciałeś bez wazeliny – Utknąłeś… Z tej przyczyny Leżysz tutaj taki żółty jak topaz. Leżysz żółty, lecz nie wszystek umarłeś, Instytucję swym wyczynem wsparłeś, Przysporzyłeś moralnego zysku – Uwzględnimy to na obelisku! Wyrżniemy na marmurze Złote litery duże: „Śpij spokojnie, jak żeś spał na stanowisku”

powrót

Fuzja


	Leci listek z drzewa, na ziemię opada, Noc nabiera czerni, dnie jesienne bledną, My się pałujemy, Rosja się rozpada, Dwa niemieckie państwa robią fuzję w jedno. Idzie, idzie zima, chcemy czy nie chcemy, Czas opatrzyć okna, zapuścić żaluzje… Rosja się rozpada, my się pałujemy, Zjednoczeni Niemcy robią wielką fuzję. Na bezlistnym drzewie kracze czarna wrona, Nad rozbitą Rosją wiatr chmury przegania, Fuzja zmontowana, dobrze wymierzona, My się pałujemy na temat skrobania. Wyśniona Europa, mityczna kochanka, Wyprzedza nas w biegu jak gazela glizdę, My o prezydencie albo o skrobankach Wpatrzeni w Belweder i w Wysoką Izbę. Nad rozbitą Rosją wiatr północny gwizda, Ginekolog w masce skrada się wzdłuż alej, Pośrodku Europy monstrualna Izba. Fuzja wymierzona. Pałujmy się dalej.

powrót

Halibut


	W radio śpiewa pan Grechuta, A za plebaniją Pasie Maryś halibuta, Co go przywiózł stryjo. Halibuta Maryś pasie I cztery barany, I namawia: Jedz, grubasie, Boś kontraktowany! Szedł opodal agent skupu Walery Bratrura, Stanął, przyjrzał się zza słupów: – Ależ macie knura! Skłoniła się Maryś nisko Przede majestatem: – Dyć-żeż to halibucisko, Tyle że dupiate! Już ze trzy niedziele chyba Hoduję bidaczka, Na początku był jak ryba, Potem był jak kaczka, Potem zrobił się jak zając, Cięgiem strzygł uszami I wcale się nie stydając Gnat za dziewuchami, Wreszcie wczoraj z organistą Znalazł się w konszachtach, Z którym złożył się no czystą I pił bruderszafta! Na te słowa zdumiał agent, Przybliżył się wolno, Po czym wziąwszy tęgą lagę Halibuta kolnął. Zakręciła się bestyja, Najeżyła kła, I powiada: – A chcesz w ryja, Ty taki a taki? Wonczas agent kontraktacji Bratrura Walery Złożył rodzaj deklaracji W sprawie tej afery: – Niech ja nawet się zrujnuję, Niech mnie grom porazi, Ale nie zakontraktuję Tego, co tu łazi, Bo jak rzekł pan Karol Darwin Jeszcze przede wiekiem – Każde bydle się potrafi Z czasem stać człowiekiem. A halibut dziewki goni, Pije i przeklina, Ilustrując jak na dłoni Teorię Darwina! Zwilgotniały wszystkim oczy Od tego gadania, Jeden, drugi sąsiad skoczył Przynieść coś z ubrania. Jeden buty, drugi gacie, By nie chodził goło, A sam sołtys z krzykiem: – Bracie! Cmoknął bydlę w czoło… Bo od wieków w sobie mamy Ten piękny pozytyw, Że tym bardziej się staramy, Im większy prymityw!

powrót

Hamowanie


	Poczciwiejemy, mój stary, poczciwiejemy, Marzą nam się podmiejskie dworce, Nie nam stawiać na ostrzu problemy I nie nam się ustawiać sztorcem. Marzą się nam dworce podmiejskie, Dzikie wino, w oknach begonie, Nie nam trasy europejskie. Coraz mądrzej, mój stary, coraz wolniej Hamujemy, mój stary, na wirażach, Nie kochamy już tak żarliwie, Nie wierzymy w świątki na ołtarzach Choć patrzymy na nie życzliwie. Przystajemy pod dębem lub klonem, Na ławeczkach siadamy sennie, Marzą nam się stacyjki zielone Z jednym pociągiem dziennie, W województwie – powiedzmy – białostockim, A w powiecie – powiedzmy – suwalskim. Zawiadowca, żeby był Kwiatkowski, A dyżurny, żeby był Kowalski. Żeby obaj mieli ładne córki, Żeby cieszył nas widok tych córek, Jakaś krówka żeby, żeby kurki, Piesek żeby, koniecznie Burek. Żeby groszek się wspinał po kijkach, Żeby wdzięcznie, żeby poręcznie, Żeby taka mała stacyjka Z jednym tylko pociągiem miesięcznie, A pociąg z jednym wagonem A ten wagon z jednym przedziałem, Starzejemy się, mój stary, z fasonem, Wymieramy, mój stary, z nabiałem, Trochę-śmy jak kresowa warta, Trochę-śmy jak kanarek z ciocią, A właściwie, to raz na kwartał Też wystarczyłby dla nas pociąg, Za to więcej udanych pasjansów, Za to bardziej odległa sceneria – Marzą nam się stacje dyliżansów Zagubione na niebieskich preriach, Ułożone mrocznie, ubocznie, Oblężone przez upały lub zimy, Żeby jeden dyliżans rocznie, Żeby nikt nie pytał, co myślimy…

powrót

Hapening


	Ponieważ europejskie zwyczaje się u nas ceni, Postanowiono koniecznie urządzić polski hapening, Bo ktoś tam wydedukował metodą psychoanalizy, Że to skłoni zachodnich turystów, żeby u nas zostawili dewizy. Hapening, hapeningów jest cała masa, Można powiedzmy kogoś rozebrać na golasa, Pomalować w zielone zajączki, powtykać draniowi pióra, I jeszcze mu kazać tańczyć „szła dzieweczka”, albo mazura Z opery „Halka” Moniuszki, co dwa cele spełnia po cichu, Bo narodowe jest w formie, a w treści takie więcej do śmichu Można też na przykład jakiś obraz pociachać żyletką, Dać komuś z nienacka po pysku wodnistą kiełbaską metką. Zjeżdżać po schodach na sankach, się tarzać w tłuczonej cegle, I w ogóle robić rzeczy z popularnie tak zwanym szmerglem. Więc powołano Komitet Społeczny Do Spraw Hapeningu, I rozkazano natychmiast przystąpić do treningu, I zespół urzędników tego tam komitetu Zaczął trening następujący: jeden wszedł do klozetu, Zawołał trzykrotnie „kuku”, wypróżnił rezerwuar Który mu zleciał na głowę, i zakończył swój repertuar. A przy okazji i żywot. Zaś drugi facet w tym biurze Wsadził do słoja z miodem swe rachityczne odnóże, Zaś potem je wylizał, poczem miał zrobić zyza, Ale miód mu tak zasmakował, że nic tylko lizał i lizał. A jak inni chcieli też trochę, to im zrobił takie propozycje, Że kierownik biura go związał i odstawił go na milicję, Pod zarzutem sprzeniewierzenia państwowego miodu do własnej kieszeni, Ponieważ to było obżarstwo, a nie żaden przepisowy hapening. Po takich doświadczeniach kierownictwo dostało cykorii Zabroniło wszelkich treningów i kazało się wziąć do teorii Hapeningu, i ją opracować, i wygłosić cykl referatów Jak na przykład „Pierwociny hapeningu w stowarzyszeniu Filomatów”. „Hapening a sprawa polska”, „Hapening a postęp ludzkości”, Z czego powstało mnóstwo pożytecznej sprawozdawozdawczości, Jak również planowy deficyt, jeden prezes drapnął do Persji, Ale wreszcie powstał hapening w naszej własnej, rodzimej wersji, Właśnie była jego premiera – żadne tam takie wygłupy i chryje, Ot, dyrektor wyszedł na mównicę, wyjął kartkę i przeczytał: N..niech…ży..je!

powrót

Hermetyka


	Mój kraju eksperymentów, sprzecznych ze sobą decyzji, Kraju złych ekspedientek, miast budowanych na nowo, Ojczyzno wspaniałych ludzi, niedobrej telewizji, Szkół, w których usypia się dzieci, czytając im Orzeszkową, Kraino węgla i siarki, i samogonu, i miedzi, Szumiąca cudnymi lasami, kipiąca wiecznymi swarami, Gdzie powyrzynać nawzajem potrafią się nagle sąsiedzi O to, że kocur Dreptaków stentegował się Dziopskim przed drzwiami. O wylęgarnio geniuszy, azylu niezwykłych wariatów, Domeno orkiestr strażackich, skarbcu beztroskich cyników, O posiadaczko sześciu prawdziwych literatów, Krytykowanych przez tysiąc sześciuset fałszywych krytyków, O poligonie przemian, które przetrwają wieki I będą z czcią wspominane nawet w najdalszych krainach – Niech nikt, kto naszym sprawom był obcy i był daleki, Nie waży się pobłażliwie mówić o Tobie przy nas… Bo samiśmy się urządzali i wyłaziliśmy z biedy, A przeto nam wolno zapytać przybyszów z odległych stron, Gdzie byli i co robili, i jak jadali wtedy, Gdyśmy chleb mieli na kartki i nie ogrzany dom? Śmieszne to i dziecinne, lecz właśnie kiedy ktoś obcy Wtrąci się w nasze sprawy, to czuję, jak kocham mocno Te ekspedientki, te huty płonące banalnie wśród nocy, Sąsiadów i Orzeszkową… to co na co dzień jest Polską.

powrót

Horacy, książę Miedoni


	…w radio ucichła symfonia I głosik speakerki wyszeptał: – Brzeg Dolny – trzy metry, Miedonia Trzy całe, sześć ósmych metra… Miedonia! Zapewne mieścina Wioska, lub mała osada, Lecz wyobraźnia zaczyna Wspaniały obraz układać: – Nad miodopłynną Miedonią Zamku obronne wieże, O bruk kopytami dzwonią Przybrani w blachy rycerze, I róg się odzywa i naraz Wśród szczęku pancerza i broni Wychodzi przez bramę na taras Horacy, książę Miedoni! Twarz ma niezwykle łaskawą, Pozdrawia serdecznie publikę Swą lewą dłonią, a prawą Dzierży ogromną tykę. Nikt tak nie umie skakać Sprężyście, wysoko i chytrze, Jak książę, gdy na rumaka Wskakuje skokiem o tyczce! Pochyla tę tykę jak kopię, I konia wędzidłem spina, I rzuca w bieg, a po tropie Książęcym, rusza drużyna. I jadą nie bardzo daleko, Bo książę Horacy młody Przystaje z tyką nad rzeką I wtyka tę tykę do wody. Tu brzmią zazwyczaj fanfary, I werble biją na domiar, I herold szacowny i stary Głośno ogłasza pomiar, I na tym się kończy zajęcie Zwijają książęcy proporzec I cały orszak w tętencie Powraca na złoty dworzec… Więc lubię ten komunikat I marzę, by mnie do pracy Wziął jako – powiedzmy – pazika Książę Miedoni, Horacy!

powrót

Hora dla Kondukatora


	napisana w listopadzie 1989, po obejrzeniu uroczystości ku czci Ceausescu Kondukatore Czauszesku Geniuszesku Rumunesku Narodesku we striptizu W miesto wiktu – dyktu gryzu. Wiosku chłopsku likwidesku, Opozycju w pierdelesku, Mięsko w pysku ani razu, Brak prądesku, nima gazu. Po stolicu Bukureszti Chodzu bosu, nima meszti. U Karpaty sami straty, Nie jedzesku, czym tu sraty? Chrapu – sapu, ranu wstanu, Telefonu do Fenianu, Bałagesku Kim-Ir-Senu: – Gorbaczesku to gangrenu! Kim-Ir-Senu potakuju: – Masz racjesku, chuju muju! Telefonu z Albanisku: – Mazowiecku dać po pysku! Od Fidelu telegrafu: – Lechu w miechu abo w szafu, Topu, topu, plusku, plusku, Powiedzesku, że to Rusku! Nikolaja u Mamaja Relaksesku, moczu jaja, A żonesku Czauszesku – Premieresku Rumunesku. A córeczka Czauszeska – Sekretarką Rumuneska. A wujesku od żonisku – Armijesku marszalisku. A szwagiersku, ciociu, teściu I kuzyniczesku sześciu – To rządesku Rumunisku W Rumunesku na klepisku. A receptu na tu zgraju Kopu w żopu i baj-baju. Post Scriptum, napisane po pospiesznym procesie i egzekucji: Niestety, w Rumuniczesku Brak poczucia humoresku. Jak usłyszeli wierszysko Tak zrobili rozstrzelisko Kiepska to dla nich reklama Chamy rozwaliły chama!

powrót

Hydraulik dźwięku


	A jeśli przyjdzie kiedyś po mnie Hydraulik dźwięku Fioletowy Żeby mi odbić szajbę w głowie, To będę czysty i różowy, Otworzę lufty i lufciki, Spłoną hydranty i nocniki, Na wszystko jeszcze raz popatrzę I wyjdę, ale nie na zawsze! A jeśli przyjdzie innym razem Gazownik uczyć Znakomity Żeby mnie napompować gazem – Będę umyty i utyty, Wycisnę wągry, spuszczę wodę, Minister wręczy mi nagrodę, Prasa mi zrobi analizę, I wtedy na sam szczyt wylizę! A jeśli zjawi się osiołek, Strażak postępu Uśmiechnięty By mnie znienacka kopnąć w tyłek, To będę czujny i wypięty – Otworzę wszystkie drzwi na przestrzał, Nabiorę światła i powietrza, Wystrzelę jak z korkowca korek I poszybuję wprost do Tworek!

powrót

Idź do klasztoru, Ofelio


	Idź do klasztoru Ofelio Lub pojedź tam na rowerze Ospałą swą kokieterią Nikogo z nas nie nabierzesz Nie jesteś babką na serio, Za mało w tobie wigoru, Idź do klasztoru Ofelio, Do klasztoru! Idź do klasztoru Ofelio Złożymy ci się na bilet, Nie dla nas kurczak z mizerią, Nie dla nas śledziowy filet, Nie jesteś babką na serio, Za ma ło w tobie wigoru, Idź do klasztoru Ofelio, Do klasztoru! Idź do klasztoru Ofelio, Buźka na drogę i brawko, Jak atak – to z artylerią A nie z liryczną sikawką. Nie jesteś babką na serio, Za mało w tobie wigoru, Idź do klasztoru Ofelio, Do klasztoru!

powrót

Ilość i jakość


	Trochę mnie to zasmuca, trochę bawi i wkurza, Że jak w kraju przypadkiem czegoś znajdzie się wbród, Względnie – mówiąc otwarcie – ilość czegoś zbyt duża, To się z czegoś takiego robi cymes i cud. Proszę sobie wystawić ludzką zgrozę i mękę kiedy w telewizorze ciągle zjawia się śledź. Lub gdy w prasie nachalnie reklamują „Syrenkę” Jako wielką okazję – zapłać, wsiadaj i jedź. Poniektóry faktycznie płaci, siada i jedzie. Wioząc Helcię lub Mancię jakby wiózł Dianę Dors. Przy czym w sercu ma smutek, w bagażniku ma śledzie W perspektywie ma dziecko a na karku ma ORS. Hej umiemy reklamy robić zgrabnie i żywo Ciągnąć ludzi do kupna bez ciągników i lin. Wychwalaliśmy dorsze, formowane paliwo, Teraz jest ta „Syrenka” i ten śledź, taki syn! Co i rusz gdzieś na płocie nowe czyta się hasło, W którewierzyć należy i pójść za nim jak cap: Perkal jak gabardina, margaryna jak masło, Katarzyna jak Gina, a kaszanka jak schab! W sumie akcja ta daje jednak pewne wyniki Jakieś buble upłynnia… Ojej! Pomysł mi wpadł! Redaktorze! Kup szybko moje liczne wierszyki!!! No to co, że słabiutkie? A „Syrenka” to „Fiat”?

powrót

Ilość w jakość


	Wszystko nam rośnie wszystko się zmienia, Osiągi coraz bardziej podniebne, Tutaj badania, tam – doświadczenia, Tylko czy aby wszystkie potrzebne? Na przykład Józef Maria Wybzdyczaj Zdoktoryzował się był w cichości, Bo andrzejkowy opisał zwyczaj Wraz z laniem wosku, i z laniem gości. Ot, docent Dreptak, na seminarium Wraz z asystentem, Janem Panicznym, Dręczyli rybę pięć lat w akwarium Prądem tresując ją elektrycznym I doświadczenia robiąc najdziksze A teraz dumą ich to nastraja Że biedna ryba siada na ikrze Jak jaka głupia kura na jajach. Jedni się trudzą, inni im płacą, Prądu wychodzi ilość niezgorsza, A ja się pytam: – komu to na co, Że mamy kwokę z samicy dorsza? Są wprawdzie pewne uzasadnienia, Dreptak dowodził mi w sposób gładki Że po piętnastu latach siedzenia Rybie wyrosnąć mogą pośladki, Że w jej potomstwie się to utrwali I że dzień taki jest już bliziutko, Kiedy będziemy w knajpie wołali: – Proszę pół litra i rybie udko! Ale niestety, dziś w czasie tarła Ta ryba – widać spryciara duża – Bez dania racji wzięła i zmarła Zanim wyrosła jej pupa kurza. Atoli Dreptak nasz nie rozpacza, I dalej kroczy swą słuszną drogą, Właśnie dorwawszy gdzieś szopa-pracza Wsadził draniowi grzałkę pod ogon. Teraz go śledzi, mierzy suwmiarką, Eksperymenty różne wyczynia… Co z tego będzie? Praczka z suszarką, A jak szop zdechnie, to będzie świnia!

powrót

Ino Wrocław


	Nieraz myślę sobie w duszy: – Jakoś nam to idzie wszystko, Czasem suszy nas po suszy, Lecz wnet kwitnie to co wyschło. Niech tam kto chce co chce gada – Wrocław jest to zgodne stadło: Opada mu po opadach, Lecz się dziwisz co opadło! Co złe – mija i przechodzi Nie chesz z Jadzią – możesz z Tadzią! Po powodzi się powodzi lepiej niźli przed powodzią! Przeleciały już skowronki W dzięcielinie ćwiąkacz ćwiąka Choć korzonki zjedzą stonki To po stonkach nie brak słonka. Po cóż znowu głową w mur kuć, Że ci Turkuć zjadł obiadek? Gdy obiadek podje Turkuć To przestanie być podjadek! Jakoś to nam wszystko leci, Wczoraj zastrzyk jutro capstrzyk, Dziw że ******** nie ma dzieci, Choć dla dzieci ma teatrzyk! U Grzmiodajdów kaktus zakwitł, Piotr Włast w kości w poście ***, Panta rei! – rzekł Heraklit I utonął, bo nie pływał. Pan w kawiarni siedząc z panem Pragnął * w łacinie ** Więc zawołał care canem! I przynieśli w kanie kawę! Krzepkież u nas wszystko, tęgież! W jatce – zebra, w ZOO zebra! Przed Ratuszem ponoć pręgierz Był, lecz **** go rozebrał. Co nam Wisły, Bugi, Narwie? Dobrze w Odrze przy Katedrze! Cóż, że nas kulszowa rwa rwie? Nawet Fredrze też drze w biedrze Niech tam sobie inne miasta: Kraków, Wyry, Inowrocław! Jam pra-prawnuk, pra-pra-piasta! Mam chram, tam trwam: – Ino Wrocław!

powrót

Inscenizacja


	Zbudził się Dreptak, światło zaświecił, I sam już nie wie – sen to czy bajka? W białych koszulach dziwni faceci Grają czastuszki na bałałajkach, Tłum znanych osób wokół się snuje – Czarniecki, Berent, Nobel, Pastrana, A między nimi Dreptaka wujek, Co zamiast jajka ugryzł raz granat. Siadł Dreptak w łóżku, trzęsie nim trema, Taki się czuje nikły i drobny, A tu orkiestra rąbie ragtime'a Względnie Niemena „Rapsod żałobny”. Kręci się Dreptak, składa ukłony, I myśli sobie: – Cóż to za strefa? A tu tymczasem przez megafony Słychać wezwanie: – Dreptak do szefa! I dwaj anieli zdobni w ordery Zastosowawszy pewien chwyt krzepki, Znany gdzie trzeba jako „B 4”, Wyprowadzają jego z izdebki. I wiodą ci go środkiem alei Pośród okrzyków oraz owacji, Aż przystanęli z nim u wierzei Biura miejscowej organizacji. Tu coś sapnęło jak saturator, Dźwierze ozwały się zawiasami, Wyszedł z nich z wolna organizator I spytał groźnie: – Co ze składkami? A Dreptak prawie przytomność stracił, Pobladł jak ściana z wielkiego sromu, Padł na kolana, wszystko zapłacił I jak niepyszny wrócił do domu. Organizator zaś, ze swych planów Skreśliwszy ową wpłatę klienta, Mruknął do siebie: – Bez tego szpanu Bym nie wydusił z nich ani centa!

powrót

Inspekcja


	W nocy nieoczekiwanie zgoła Przyszedł do mnie święty Mikołaj. Stanął w progu, przyjrzał się Mani I zapytał: – A co to za pani? Mania ślicznie zarumieniona Powiedziała z wdziękiem: – Narzeczona… Dociekliwy jak większość staruszków Święty na to: – Czegoż ona w łóżku? Uszy mi zapłonęły z gorąca I odrzekłem głupio: – A bo śpiąca… Ten argument wcale mi nie pomógł: – Czemuż nie śpi u siebie w domu? Chytra Mania szepnęła słodko: – Bo ja jestem bezdomną sierotką… Dobry święty się podrapał po nosie: – W takim razie gdzież ty śpisz, młokosie, Jeśli łóżko odstąpiłeś pannie? – Na słomiance proszę pana, albo w wannie! Święty brodą ze wzruszeniem porusza: – Ot, szlachetna jakaś z ciebie dusza, Obydwoje warciście prezentów… Tutaj sięgnął do worka z brezentu. Wręczył Mańce kawałek piernika, A mnie dał popiersie Kopernika. Spojrzał jeszcze na Mańki nogę, Którą właśnie opuściła na podłogę, I powiedział wychodząc za dźwierze: – Pax vobiscum, cześć, ciężki frajerze!

powrót

Interpretacja


	…a kiedy żona w kącie kanapy Tusz roniąc, co jej spływa po rzęsie, Chwyci wątłego męża za klapy I niczym brudną ścierką nim trzęsie, I rozdzierając sukienki kreton Płacze w zazdrości nagłej porywie: – Nie byłam twoją pierwszą kobietą!!! …to ten nieszczęśnik jąka cierpliwie: A skąd ja mogłem wiedzieć Że kiedyś się poznamy? Raz owszem, byłem z Edziem U jednej takiej damy… Już prawie zapomniałem O co chodziło tam…? Lecz wtedy cię nie znałem, A teraz cię już znam… Zaręczam państwu, nim minie doba, Już sytuację ujrzymy nową, Bo żonie zacznie się to podobać Że Heniek takim był Casanovą, Więc zamiast jęku, zgrzytu i płaczu Żąda by wyznał jej swój występek: ona: – No, jak to było, ty podrywaczu??? …a na to mówi ów ludzki strzępek: No cóż, nie mogłem wiedzieć Że z tobą się poznamy, Więc owszem, byłem z Edziem U jednej takiej damy… Już prawie zapomniałem O co chodziło tam… Lezc wtedy cię nie znałem, A teraz już cię znam…! Czas niby rzeka płynie nad nami, Noc po dniu, zima nad nami, Noc po dniu, zima zaś po jesieni, Już obydwoje są staruszkami I już są mocno sobą znudzeni… Więc ona, senna i nieruchawa Drzemie, coś czyta, i mruczy potem: – Heniutek… może znasz jakiś kawał…? …a dziadzio Henio mówi z chichotem: Raz, jak nie mogłem wiedzieć Że kiedyś się poznamy, To byłem… chyba z Edziem? U jednej… takiej… damy! Już całkiem zapomniałem O co chodziło tam… I czy cię wtedy znałem…? Bo teraz, to cię znam…! Kiedyś, gdy ona robiła sweter, On zaś znudzony drapał się w ramię, Umarli nagle, i święty Pieter Wnet przy niebieskiej witał ich bramie… – Wszystkie rozkosze, tudzież uciechy, Czekają tutaj na zacnych ziemian, Jeśli wyznają mi swoje grzechy!!! Przeto wyznali, mówiąc na przemian: Raz Heniuś nie mógł wiedzieć Że kiedyś się poznamy, i… …i poszedłem z Edziem Do jednej takiej damy… Więc czy nas spotka łaska I raju cud niezmierny…? …a święty ich pogłaskał I rzekł: – Właźcie, ofermy!!!

powrót

Interwencja


	Raz Jan Sebastian Dreptak zadzwonił do dyrektora I głosem pełnym szacunku rzekł: – Panie dyrektorze, Na medycynę chce wstąpić moja córka Eleonora W wieku lat osiemnastu, więc niech pan zrobi co może! Dyrektor wspomniał młodość górną i durną nader I całą – wspólnie z Dreptakiem – przebytą życiową drogę I poczuł, że dźwiga wdzięczność tak jak garb dźwiga dromader, I przyrzekł z całą powagą: – No dobra, zrobię co mogę! Następnie słuchawkę odłożył i zaczął się zastanawiać, Co by właściwie mógł zrobić i jakie rozwinąć talenta? Lecz nie znał profesora, żeby z nim porozmawiać, Ani żadnego docenta… ba, nawet asystenta! Ba! Nie znał na medycynie nawet żadnego woźnego! Bo nie chorował nigdy od czasów, kiedy był malcem! Więc doszedł do wniosku, że właściwie nie może zrobić niczego W tej sprawie, najwyżej że może pokiwać w bucie palcem… A że miał piękny zwyczaj dotrzymywania przyrzeczeń, Więc zwlókł się niechętnie z tapczana przełażąc przez śpiącą żonę, Podreptał do szafy, w której miał ubraniowe rzeczy, But włożył, palcem w nim kiwnął i z ulgą rzekł: Załatwione!

powrót

Inwentarz


	A gdy poszedł Jaś na wojnę Wziął ze sobą od niechcenia Trzy rasowe krówki dojne Klipę pipę, pół grzebienia Jakieś dwa lub trzy dziurkacze Obok legło zaś w plecaku Jajo kurze, drugie kacze Brzytwa i pół kilo maku Dalej kosa, dziennik ustaw Niezbyt gruby kij dębowy Szklanka do połowy pusta Ale próżna od połowy Wziął też kota – wziął też kota Psa, telefon – psa telefon Kalichlorek – kalichlorek Laryngofon – laryngofon Sztylpy, flaczki – sztylpy flaczki Kit, patefon – kit patefon Wasserwagę – wasserwagę Magnetofon – magnetofon Toaletkę, kaktus, flaszkę – toaletkę, kaktus, flaszkę Oberbutrę, klej fistaszki – oberbutrę, klej fistaszki Blaszkę tudzież kałamaszę – blaszkę tudzież kałamaszkę Zaprzężoną w dwa wałaszki – zaprzężoną w dwa wałaszki Kompot z jabłek – kompot z jabłek Majtki masło – majtki masło I bobkowych – i bobkowych Kilka listków – kilka listków Lecz pan sierżant – lecz pan sierżant Strasznie wrzasnął – strasznie wrzasnął I wyrzucić – i wyrzucić Kazał wszystko Więc nasz Jasio jął w tej chwili Spełniać rozkaz z całej siły Dobrze żeśmy nadążyli Zanotować że tam były Jakieś dwa lub trzy dziurkacze Trzy rasowe dojne krówki Jajo kurze, drugie kacze I grzebienia dwie połówki Klipa, pipa – klipa, pipa Kot, telefon – kot, telefon Kalichlorek – kalichlorek Laryngofon – laryngofon Sztylpy, flaczki – sztylpy flaczki Kit, patefon – kit patefon Wasserwaga – wasserwaga Magnetofon – magnetofon Toaletka, kaktus, flaszka – toaletka, kaktus, flaszkaę Oberbutra, klej fistaszki – oberbutra, klej fistaszki Blaszka tudzież kałamasza – blaszka tudzież kałamaszka Zaprzężona w dwa wałaszki – zaprzężona w dwa wałaszki Oraz majtki – oraz majtki Męskie wszakże – męskie wszakże Bo zupełnie – bo zupełnie Bez podwiązek – bez podwiązek Jaś wojuje – Jaś wojuje A my także – a my także Spełniliśmy – spełniliśmy Obowiązek – obowiązek Sprawozdawczy…

powrót

Łańcuszek


	Raz jesienią, chyba w listopadzie, Kiedy świat stał się brudny jak szmatka Tata Dreptak ze swym synkiem Tadziem Wybrał się na grób Dreptaka – dziadka. Był to sobie grobek jakich wiele, Wyrósł na nim powój, czy też rzepak Albo może jakieś inne ziele I pisało: Tu spoczywa Dreptak. Brzydkie chmury goniły po niebie, Na cmentarzu było mało osób… Tata stanął i spojrzał przed siebie I za siebie – w bardzo dziwny sposób. I zobaczył coś w rodzaju szlaku, Albo drogi, która była i będzie. Stały przy niej nagrobki Dreptaków, I Dreptaki stały przy nich wszędzie. W każdej parce był mały i wielki, Wszyscy mieli miny frasobliwe, A na tacie się zatrzęsły szelki Bo znienacka się poczuł ogniwem. Obraz zniknął, a oni zostali. Tata synka po główce pogładził I powiedział poprawiając mu szalik: – Żebyś mi się nie przeziębił Tadziu…

powrót

Łączność


	Brzmią mazury, polonezy, Trzeszczy w stawach i w platfusach, Lśnią łysiny i protezy – Przyjechali nasi z USA!!! Duje sobie wietrzyk świeży, Słonko gości opromienia, Przyjechali do macierzy Z dularami po kieszeniach! Dolar – pieniądz niezbyt pewny, Podupada coś ostatnio, Lecz my ocalimy krewnych, Ochronimy dłonią bratnią! Tu nie wpadną w żadną bidę, Tutaj Bush ich nie dopadnie: – Dawać, dawać tę ohydę, Niech ten ciężar na nas spadnie! Ileż krzyku i wesela, Wszędzie radość, śmiech, zadyszka, Góralskiego rżnie kapela, Bigos rżnie rodaków w kiszkach, Gospodyni rżnie kurczęta, Rzeźnik wieprzki rżnie seryjnie, Rodak – patrzy na dziewczęta Nostalgiczno-aluzyjnie, Rżną juhasy smrek wspaniały Na ognisko polonijne, Huta „Julia” rżnie kryształy Na prezenty tradycyjne. Ech, potężnie, ochędożnie Rżną hołubce, rżną zychycka, Jutro srogi katz ich dorżnie, Niczym rezun – obszarnika. No a teraz bez litości Mimo krzyków „rany boskie!” Poubierać trzeba gości W stroje chińskie lub krakowskie. Próżno wije się staruszek, Nie uniknie tej mordęgi: Już mu wiążą koło uszek Wielobarwne, długie wstęgi, Rogatywkę mu na włosy Tak wbijają, że nie spadnie I piór pawich całe stosy Mu wtykają, gdzie popadnie, I dzwoneczki, żeby dzwonił I gumiaki mu czerwone, I powstaje cud: lajkonik Skrzyżowany z pataszonem. Już po takich dwóch tygodniach Pozostawszy prawie nago, Rodak w pożyczonych spodniach Daje dyla do Chicago. Ale długo nie posiedzi, Nie wyleczy bólu głowy, Bo już wkrótce go odwiedzi Polski zespół rozrywkowy! Trzeszczy w stawach i platfusach, Lśnią łysiny i protezy, Odwiedzili nasi USA! Duje sobie wietrzyk świeży, Słonko gości opromienia, Przyjechali wprost z macierzy Z… paprochami po kieszeniach. I wnet w parafialnej sali Gdzie bilety po dolarze, Będą dziadka rozśmieszali Scen stołecznych luminarze. Ale to już będzie miłe, Bo pomyśli rodak raźnie: W Polsce – ja się wygłupiłem, Tutaj – ty się szmacisz, błaźnie! Błazen tańczy, zespół smuci, Jaka praca, taka płaca, Grunt, że się ten wyjazd zwróci! Mnie – na samą myśl się zwraca…

powrót

Łupki


	Żył raz pewien słynny naukowiec Profesor Nauk Geologicznych Co pracował jako wybitny fachowiec Przy wyszukiwaniu łupków bitumicznych. Niewiele jest ludzkich grupek Dokładnie i bezbłędnie wiedzących Co to znaczy bitumiczny łupek /chyba że dupek i do tego dzwonny/. I my także się na tym nie znamy, Nie wiemy jakie ma zastosowania, Tylko tak na plus minus przypuszczamy Że jak łupek, to zapewne do łupania. Może kiedy kogoś łupnąć trzeba? Lub do wyrobu sztucznych łup na pomidory? W każdym razie gość zarabiał na kawałek chleba Wiercąc w ziemi głębokie otwory, Różne skały badając przez lupę I wyrzucając je zaraz Z okrzykami: – To nie łupek, to nie łupek, to nie łupek, I to też nie łupek, kurdebalans! Tak pracował wiercąc kamień, piach i błoto Włosy mu się z czasem przerzedziły, Aż raz nagle natrafił na złoto Pod postacią o …gdzieś takiej grubej żyły… Zaraz mu na szyi wyszła gula, Chciał coś krzyknąć, ale na próżno, Więc pochwycił flaszkę z napisem „Vistula” I się prawie natychmiast urżnął. Podopuszczał się różnych ekscesów Ze sprzątaczką o nazwisku Zofia Kaczka, Przyczem darł się: – jestem bliski sukcesu!!! – Jak to bliski? – zapytała sprzątaczka, jodynując sobie w międzyczasie kota, Który odniósł obrażenia liczne. – A bo – wyjaśnił geolog – w pobliżu złota Występują czasem łupki bitumiczne! …tak tak, jak byśmy na tę historię nie popatrzyli, Zbyt wąska specjalizacja stwarza szlachetnych debili.

powrót

Lajkonik


	Podobno po kraju się pęta Ze śmieszną buławą w dłoni Pijany polski centaur, Czyli krakowski lajkonik. Ród jego z dziada-pradziada, Od wielu długich stuleci, Strój Lajkonika wkładał I straszył, i śmieszył dzieci. Tak to szło z ojca na syna, Latali cudacznie przebrani, Aż wreszcie teoria Darwina Uwidoczniła się na nich. Cóż, zmiany są nawet w pietruszce, Zmienia się koń, słoń i aster (jak to Darwin stwierdził na muszce Drosophila Melanogaster), Więc oni też w ciągu pokoleń Ewolucji poddali się prawom – Jeden wujek miał końską goleń, Pewien stryjo dokarmiał się trawą, Prapradziadek żarł owies w kuble I rżał jak stepowe ogiery, Za szwagierką latały wróble (dodajmy – nie bez kozery…), A nasz nieszczęsny bohater, Gdy nocą wszedł do remizy, By zdjąć owłosienie kosmate I cały swój koński rekwizyt, Zesztywniał ze strachu jak wiosło, A nawet jak wielka płyta, Bo wszystko to mu przyrosło, Od łba po same kopyta. O niesłychane skutki, O jejku, jej, o raju! Lajkonik popił wódki I poszedł, w poprzek kraju! W zaroślach zaszeleścił, Oddala się… blednie… znika… Tylko czasami wieści Czytamy w periodykach, Że ktoś, odziany w burnus, Wynurzywszy się z lasu, Skrzywdził pod Kutnem turnus Działaczek „Caritasu”, Że gdzieś tam dzieci naiwne Widziały rzekomo czarta, Że żubry latoś są dziwne, Bo jeden cytował Lenarta, Że pewien profesor, genetyk, Który krzyżował tarpany, Nawrócił się – choć heretyk – I krzyczał: – O Jezu! O rany! Ale żem pokrzyżował! Ja chyba zwariuję! O zgrozo! (i rzeczywiście zwariował, zgodnie ze swoją prognozą). Zaś ta afera cała Wyraźnie nas ostrzega Że ten lajkonik gdzieś działa, Że może gdzieś blisko przebiega? Że może zza narożnika Wyskoczy i w nas uderzy? O, strzeżmy się lajkonika, Który sam w siebie uwierzył, W swą inność, w swoje zadanie, W swą misję, w swą wyższość być może, I wrósł w swe dziwaczne ubranie, I zrzucić go już nie może. I pewnie już nie pamięta, Że jako błazen zaczynał – Lajkonik, żałosny centaur, Ofiara wymysłów Darwina…

powrót

Lamentacja posiadaczy


	Zasypia świat umęczony, Czerni się noc bezgwiezdna, A żony, niewierne żony, W samochodach kupionych przez nas… A żony, żony niewierne, A samochody nowe, Za nasze męki niezmierne, Za nadgodziny biurowe… A drogie to samochody, A jeszcze nowiutkie i czyste! A jakie musiałem mieć chody, Żeby się dostać na listę! Więc nogi mamy jak z waty. A serce – jak centryfugi, A jeszcze przed nami raty Jak polskich wierzb szereg długi, Co wyśpiewywał je Chopin W niektórych – bodajże – mazurkach… Zachciało nam się Europę Udawać, wodna-żeż kurka! Zachciało nam się wozów, Zachciało się, hej, samochodów… O, pozo, polska pozo! Papugo i pawiu narodów! I oto krajobraz zamglony, I oćma wstaje od Gniezna, A żony, niewierne żony, W samochodach kupionych przez nas… A żony polami, lasami, Susami na przełaj sadzą… Już mniejsza, że z kochankami, Lecz po co same prowadzą?!

powrót

Legenda o Janie z Kolna


	Wiek piętnasty nad światem przetaczał się z wolna, był rok tysiąc czterysta siedemdziesiąty szósty, Gdy słynny polski żeglarz, niejaki Jan z Kolna Prowadził swe okręty pośród morskich pustyń. Pokłócony na amen z królem Władysławem Jagiellończykiem, cudem uszedłszy na morze, Nie polską wiódł niestety, lecz duńską wyprawę I duński mu nad głową powiewał proporzec, A panem był mu Chrystian, król Danii, Norwegii, I Szwecji, który Jana postawił na czele Floty, i nowe mu kazał zdobywać brzegi, I dał mu białoskrzydłe, złote karawele. A przeto nawigując wśród żywiołów dzikich, Po trawersie zuchwalstwa i nordowej gwiazdy, Dotarł dzielny Jan z Kolna hen, do Ameryki, Która wonczas nie miała jeszcze żadnej nazwy. zaś postawiwszy stopę na ląd Labradoru I westchnąwszy nabożnie: – Dzięki ci, o panie! Odchrząknął, poczem w ciszy obcego wieczoru Rzekł, iż bierze tę ziemię w duńskie posiadanie. I zaraz sztandar, białym przekreślony krzyżem Zatknął, by ustanowić i utrwalić władzę, I pchnął do Europy dwa korable chyże, I wielka radość z tego była w Kopenhadze Przez rok, i przez dwa lata, i przez trzy i cztery, Król Chrystian podskakiwał z radości na tronie, Aż raz, gdy skarbnikowi zaglądnął w papiery Zbladł, zadrżał i oburącz chwycił się za skronie I zaraz też mu broda posiwiała ruda, W rezultacie nagłego psychicznego katza, I spytał: – Czemuż Dania tonie w takich długach? – Królu – zajęczał skarbnik – musimy dopłacać Do tej nowej kolonii, bo jak tu widzicie Ten pański Jasio z Kolna – ażeby go struli – Jedzie furt na planowym, krwawym deficycie W związku z czym dotowany jest z centralnej puli… Tu król konwulsji dostał, jakby rock and rolla Zatańczył, zeza zrobił, zamrugał powieką, Wyjąkał: – Zapomniałem że ten Jan to Polak… I skonał, dziewiętnaście lat przed końcem wieku, A ledwo jedenaście przed dniem, kiedy Kolumb Ponownie Amerykę odkrył był dla świata… Lecz myśmy byli pierwsi! Zarówno na polu Odkryć geograficznych, jak w planowych stratach!

powrót

Legowisko lwa


	Oto jest legowisko lwa: Zamaskowana dywanem podłoga, Klubowe fotele dwa, Na ścianie reprodukcja Van Gogha; Pod Van Goghiem ciężarki i hantle, Których widok drze się wielkim głosem, Że ten lew, czyli że pan ten, Jest sportsmenem, kulturystą i herosem. Oto jest legowisko lwa, A oto żerowisko lwa: ogromny tapczan, Nad tapczanem lampki wątły blask, Zawieszonej przy pomocy spinacza, Przy tapczanie – dwudrzwiowa szafa, W niej księgozbiór, osiem tomów raptem: Pięć Agaty Christie, a trzy Staffa, A na oknie szkło i adapter. Raz na tydzień adapter gra, Płynie zapach zaparzonej herbaty… Oto jest legowisko lwa, A lew jest starej daty. W przedpokoju ma kuchenkę i zlew, Nad nim lustro śmieszne i krzywe; Przed tym lustrem wyliniały lew Czesze co dzień swą skąpą grzywę. Albo sprawdza, czy minął mu obrzęk Pod oczami i czy język obłożony… A koledzy mówią: – Ten ma dobrze… I z niesmakiem patrzą na swe żony. I dosłownie nie ma prawie dnia. Żeby któryś nie przyszedł do niego: – Ty mi pożycz legowisko lwa, A ja dam ci na kino, kolego… Lew się dziwi, zazdrości im rodzin, Chętnie z dziećmi by się bawił jak psisko, Ale daje ten klucz i wychodzi Pod chmurami wiszącymi nisko. Mija schody, podwórko i dom I odpływa w samotność wieczoru… Nie jest dobrze samotnym lwom, Legowiskom wbrew i wbrew pozorom.

powrót

Lew i koza


	To mnie trochę, proszę państwa, deprymuje, Trochę czuję się jak jakiś stary dziad, Siostrzeniczka, proszę państwa, mi per wujek, A ja ledwie mam pięćdziesiąt parę lat. Jeszcze nie jest ze mnie przecież hipopotam, Jeszcze ja bym, proszę państwa, pokaz dał, Jeszcze jak mi czasem, proszę? Zresztą co tam, W każdym razie jeszcze jestem chłop na schwał! O, a propos, proszę państwa, siostrzeniczka; Wyobraża sobie koza bóg wie co, Głaszcze, klepie mnie jak dziadka po policzkach, A ja myślę: – Ja bym klepnął cię w te… no… Zresztą mniejsza, ale fakt, że to szelmutka, Skąd ta młodzież, proszę państwa, wzięła się? Jaki biuścik, proszę państwa, co za udka, Że aż zęby… pardon, że aż oczy rwie! Lecz nie czas zawracać głowy byle kozą, W moim wieku jest problemów innych dość, Spójrzmy na nią chłodno, trzeźwo, jak filozof, Beznamiętnie, po ojcowsku… Uuuuu, psiakość… Jakie toto ma cholernie długie nogi, Jaki, panie, że tak, prawda, tego, pąk, A tak, panie, nie tak dawno… od podłogi… Jezus Maria, nie utrzymam w miejscu rąk… Aniołowie… święci pańscy mnie ratujcie… Siostrzeniczka… prawie córka… własna krew… Nie nazywaj mnie, cholero, swoim wujciem!!! Odejdź, kozo, niech spoczywa stary lew…

powrót

Liczydła


	Gdzieś na głębokiej prowincji, w biurze rozrachunkowym Gdzie diabeł „dobranoc” nie mówi, lecz śpi oparty na widłach Żył Jan Sebastian Paziułko, z zawodu starszy księgowy, Co od lat przeszło czterdziestu wciąż liczył coś na liczydłach. Co mianowicie liczył trudno to sprawdzić w tej chwili Może plon rzepy z hektara a może produkcję powideł? Zresztą nikt o tym nie myślał, bo wszyscy przyzwyczaili się do ciągłego stukotu jego drewnianych liczydeł. powoli wokół Paziułki krajobraz cały się zmieniał Powstało dużo cyrków, fabryk, rajtsz-uli i domów Posłusznie w ziemię się kładły co starsze pokolenia By zwolnić dla nowych pokoleń potrzebne ilości atomów. Już starszy z synów Paziułki został wybrany na posła A młodszy się nawet zastrzelił – jak mówią – z powodu kobiety, A on wciąż liczył i liczył, i tylko broda mu rosła, I spracowane palce mu powykręcał artretyzm Dopiero po wielu latach zauważyli potomni Że to już nie jest księgowy lecz symbol lub metafora, A nawet trochę Pan Bóg, trochę znowóż pomnik, lub może nawet komputer na diodach i tranzystorach. Chcieli go więc umaić wawrzynem i aloesem, Dać szablę honorową zdobną w złociste rapcie Albo ogłosić go radcą, względnie też nawet prezesem I ofiarować w prezencie ciepłe filcowe kapcie. Ale on tego nie chce, wciąż kręci przecząco głową I tylko czasami sobie trochę fasoli podje, I znowu się zasłuchuje w liczydlła trzeszczące miarowo I słyszy w trzasku liczydeł różne prześliczne melodie Słyszy w nich szum oceanów, słyszy muzykę Bartoka Ryk samolotu Lindbergha i maszynowy karabin I psalm proroka Dawida i nawet melodię rocka Przy której smukłe modelki wychodzą z nadmorskich kabin Krzyczą w tym trzasku dzieci i rżą ułańskie konie, I ginie tysiąc walecznych i pełzną przez prerię Apacze I grają wierne liczydła wielką, największą symfonię A Jan Sebastian Paziułko z zachwytu i lęku płacze. A przeto nie przeszkadzajmy, nie przyprawiajmy mu skrzydeł I nie starajmy się stroić go w aureolę i róże Pozwólmy mu się rozstrzelać salwami własnych liczydeł Gdzieś na głębokiej prowincji, w rozrachunkowym biurze.

powrót

Lilije


	Zbrodnia to niesłychana: Pani zarżnęła pana. Grób liliją zasiewa, A zasiewając tak śpiewa: – Rośnij kwiecie wysoko, Jak pan leży głęboko. Siada pani przy sośnie I czeka, co wyrośnie. Czeka przez miesiąc równo, Zagląda – a tam gówno. Zaś pustelnik się śmieje I tak tej pani radzi: – Taż lilii się nie sieje, Lecz cebulki sadzi. Więc Mickiewicz coś sknocił. – Tu siadł i się okocił.

powrót

Limeryki


	Żył raz mnich, co zbieraczem był ikon Dnia jednego wydał gromki ryk on, Rzucił klasztor z tym rykiem I się został górnikiem Co przekraczał stale dzienny wykon. Żył raz pewien chłop na Dolnym Śląsku Co nie spełniał swoich obowiązków Tylko chadzał na bale, I za to raz szakale Pozjadały go kąsek po kąsku Nieuczciwy sprzedawca w komisie Brał zbyt dużą należność za misie Nylonowe, a za to Wpadł do beczki z sałatą I tam nogi połamały mu się. Pewien autor przepięknej symfonii Stał się raz właścicielem „Panonii” I świecąc sobie świeczką Odkręcił w baku wieczko (…) Pewien młody badacz od kolegi Wypożyczył wóz na cztery biegi I świecąc sobie świeczką Odkręcił w baku wieczko Wskutek czego zamienił się w piegi. Był raz jeden chłopaczek z Kleciny Co się nie mógł nauczyć łaciny Aż nauczył się naraz Gdy kolega kawalarz Dał mu wódki z domieszką benzyny. Posłał jeden miłośnik opery Primadonnie dwa szwajcarskie sery, Poczem trzy pierwsze rzędy Uciekały w te pędy Przekraczając dźwiękowe bariery Jeden facet zaczął nocną porą wołać głośno że widzi znak Zorro, I przykro było ujrzeć Jak go żona wraz z wujciem I z babunią grubą lagą piorą. Raz na Krzykach tuż koło remizy Dwaj bandyci robili sriptizy, Lecz nie sobie, przechodniom! A całą odzież spodnią Ładowali do dużej walizy. W poniedziałek odkryto na Hubach Nielegalny dział produkcji rubach Luźnych, względnie z wycięciem Co cieszyły się wzięciem Na prywatkach, pogrzebach i ślubach. Administrator Adam admirował Annę Która przyszła by zgłosić swą zatkaną wannę, Stąd od dnia ślubu czują i Adam i Ania Atawistyczną ansę do ablucjowania. Buszował był Benedykt bezowocnie w biurze Bo pragnął w swój życiorys wnieść zmiany nieduże, Ale stróż nocny słysząc że gdzieś trzeszczy dykta Bagnetem bardzo bęcnął w biodro Benedykta. Całował cwaną Cesię celowniczy coraz Pragnąc jej swoich uczuć wyrazić iloraz, Ale zginęli szybko i lekko jak muszki Cisnąc ciałami cyngiel cesarskej Car-puszki. Drwił dekadencki Dyzio z dramatów Dygata Choć ów powieści pisze nie żadne dramata, Wreszcie zeźlony Dygat krzyknąwszy – psiajucha! Dodusił w Dyziu dublem dekadencji ducha. Eksmitował Edmunda do Ełka Eustachy Bo Edmund rwał mu żonę pod szyldem gry w szachy. Co słysząc, owa żona zemdlała pośród zgiełku A erotoman Edmund eksplodował w Ełku

powrót

Limeryki lecytynowe


	Raz literat żył przy wąskiej dróżce Który nie chciał pisać o peluszce Lecz udawał Jonesca Pieska jego niebieska, Za co wrzód mu się zrobił na nóżce. Na Pilczycach jedna pani Marta Wciąż nuciła kompozycje Sarta Zamiast nucić Szpilmana I za to kiedyś z rana Wszyscy patrzą – a ona umarta… Na Sępolnie jeden Piotr Ostróżka Pobił raz ciężarnego staruszka Lecz krótko się weselił, Bo mu dobrzy anieli Jeża za to wsadzili do łóżka. Pewien wolnomyśliciel na Hubach Zaczął wierzyć w świętego Jakuba Za co żona piorunem Uciekła mu ze zdunem, I to jeszcze oboje w szubach.

powrót

Limeryki po-olimpijskie I


	narrator: Olimpiada już dawno minęła, ale wspomnienia i spostrzeżenia zostały, w związku z czym publikować zamierzamy od dziś Limeryki Poolimpijskie, łączące w sobie maksimum wiedzy o różnych gałęziach sportu, z głęboką nieraz filozofią. O, na przykład taki oto limeryk o dyskobolu: Kiedyś jeden znany miotacz dyskiem się zajmował procederem niskiem, Rzucał bowiem tym dyskiem w sędziego A gdy trafił, to potem z kolegą Brali portfel i dzielili się zyskiem. narrator: Co jest rzeczą ohydną, ale na szczęście bardzo rzadką – bo jak widzieliśmy na Olimpiadzie, mało który dyskobol trafiał w sędziego, ponieważ ci sędziowie ciągle tylko biegali, a szkoda. No to teraz o jednym zapaśniku. Raz zapaśnik pewien w stylu wolnym, od kolegów swych będąc mniej zdolnym oraz widząc że przegrywa na arenie – Dyskontował swe społeczne pochodzenie: – Co mnie bijesz, jak mój tatko był bezrolnym? narrator: I bardzo słusznie, bo te rzeczy trzeba brać pod uwagę nie tylko na uczelni, ale i na macie, o!

powrót

Limeryki po-olimpijskie V


	narrator: Olimpiada w Monachium zostawiła nam mnóstwo wrażeń, które wyrażamy w naszych limerykach poolimpijskich, przeznaczonych nie tylko dla sportowców, ale także dla szerokich rzesz kibiców. Oto obiecany kilka dni temu limeryk o dżudo: Kiedyś pewien zawodnik dżudo Przeciwnika swego ugryzł w udo, Ale tamten się nie złościł w ogóle Tylko szepnął do niego czule: – Zobacz jaki mam znak, ty paskudo! narrator: I rzeczywiście miał ten znak, samiśmy widzieli. To teraz coś o trójskoku: Reprezentant Polski w trójskoku Ciągle robił skoki po pięć kroków, Zaś zapytany dlaczego? Tak objaśnił sędziego: – Bo żem przywykł cóś dorabiać na boku… narrator: No jeżeli przywykł, to trudno mieć do niego pretensje, i my też ich nie mamy, tak samo zresztą jak i do innych sportowców, na dowód czego już niedługo nadamy dalsze poolimpijskie limeryki.

powrót

List do żony


	Kochanie, ty po lasach brodzisz A tu z kiciusiem twoim klapa, Twój kiciuś nie ma już w czym chodzić, Zużył bielizny cały zapas, Całkiem dziurawe ma skarpetki, Boso kuśtyka po ogródku, Patrzy na dalie i nagietki A serce żre mu robak smutku. Ty sobie bawisz na Marienbadach W Sobótkach, względnie w Obornikach, I nie wiesz co twój kiciuś jada, Jakie paskudztwa czasem łyka, Jak mu nie służy kalarepka Jakie mu brzuszek robi harce Gdy je spleśniałe skórki z chlebka, Coś zostawiła je w spiżarce, Czasami kiciuś w łóżku leży Gorzko przeklina swoją dolę Patrząc na brudny stos talerzy Wyrastający wzwyż na stole, Popatrzy, pośpi i popłacze, Zabeczy jak zabłąkana owca: – O miła, kiedy cię zobaczę? Wróć z tej Ostendy czy z Wągrowca! Zjaw się, zaceruj dziury w spodniach, Spraw by znów wszystko zajaśniało, Nie zdradzam cię już od tygodnia Zupełnie mi się odechciało, Karty nie bawią mnie i goście, Inne rozkosze teraz wolę – Ot, chciałbym sobie przewlec pościel, Raz spróbowałem. Nie wydolę. Kochanie moje, wróć z Lidzbarku, Porzuć Hawaje, Dardanele, Możesz mi dać po karku, Lecz weź mnie znów pod kuratelę!!! Przyjedź, pocałuj czółko łyse, Zrób obiad, spodniom przywróć kancik… Kiciuś już nie chce być tygrysem. …chce być kiciusiem swojej panci…!!!

powrót

List w sprawie polonistów


	Polonista to nie zawód, lecz hobby, Polonistą być – nie życzę nikomu. Polonista po godzinach nie dorobi, Choćby zabrał robotę do domu. Polonista nie wędruje po mieszkaniach, Nie odzywa się wchodząc ze dworu: – Bardzo ładnie rozbieram zdania, Czy jest jakieś stare zdanie do rozbioru? Choćby szukał, racji i pretekstów I tak zawsze pozostanie na uboczu – Mniej się ceni analizę tekstu Od banalnej analizy moczu… Cera blada, na portkach łaty, Rozmaite braki w kondycji, Oświeceniem nie oświecisz sobie chaty, Pozytywizm nie poprawi twej pozycji. Poloniście sterczą chude żebra Jak sztachety mizernego płotu, Gdy się jeden raz u Zuzi rozebrał, To się składał z orzeczenia i z podmiotu. A jak inny zleciał kiedyś z ławki, Bo był gapa wyjątkowa i niezguła, To zostały zeń cztery przydawki, Dwa zaimki i partykuła… Polonista, niepoprawny romantyk, Nie największym się cieszy mirem, Ale ja mu – laury i akanty, Ale ja mu – kadzidło i mirrę! Ale ja go całuję w ramię, Ale ja go podziwiam i cenię, A ty przed nim na kolana, chamie, Cały w złocie i volkswagenie! Bo jeżeli jesteś i ja jestem, To dlatego, że stojący na warcie Polonista znużonym gestem Kartki książek wertował uparcie Za kajzera i za Hitlera, I za cara, i za innych carów paru, I dlatego właśnie nie umiera Coś ważnego, co nazywa się Naród. Więc zamieszczam na końcu listu Ja, satyryk, błazen i ladaco, Zdanie proste: – Kocham polonistów! Rozwinięcie zdania: – …bo jest za co!

powrót

Lizonie


	(…) A gdy czerwone słońce zajdzie na nieboskłonie, I kiedy do snu się kładzie Pekin, Rambertów i Piza, To wtedy z lasów wyłażą podługowate lizonie I przeciągając się, patrzą komu by się podlizać? Widząc je, ogon podtula drapieżnik, przeżuwacz i gryzoń, Kret się w swej norze ukrywa, morwojad włazi na morwę, Zwierzak ostrzega zwierzaka okrzykiem: – Uwaga! lizoń! A lizoń uśmiecha się, myśląc: – Kochani, i tak was dorwę! I – nie zważając na wrzaski: – Odwal ode mnie się stary! – Jak również na groźby, prośby i na modlitwy najczystsze, Siada półgębkiem naprzeciw wybranej przez siebie ofiary I dalejże oblizywać językiem swój własny pyszczek, A robi to z takim fajerem i z wprawą tak nadzwyczajną, Tak przy tym ciamka i mlaska i wyraz ma taki błogi, Że ta ofiara przeważnie myśli: – To musi być fajno! Zamiast od razu go kopnąć i prędko wziąć za pas nogi. I wtedy jest już stracona, już wtedy wygrało to źwirze, Już oto dopięło swego, spełniło zamysły złowieszcze! Popatrzcie, gdzie tylko spojrzeć – tam lizoń kogoś liże Lizany zaś prosi lizonia: – Ach liż mnie lizoniu jeszcze! A wtedy już nie ma odwrotu z męczącej acz słodkiej niewoli, Przestrogi tu nie pomogą, kuracje, i inne sposoby, Albowiem, jak mówi nauka: – Kto raz się podlizać pozwolił, Ten nie obejdzie się nigdy bez trzech podlizań na dobę! Tkwią przeto w zgubnym nałogu mrówki i wilki i słonie, Oraz mastodont, kalodont, drozofilia i filoderma… I tylko jeden stwór – człowiek – potrafił ujarzmić lizonia: Po prostu hoduje je w klatkach. O, proszę, jaka ferma…

powrót

Lucerna


	Artysta Jan Dreptak, baryton dość mierny, Powrócił przedwczoraj z odległej Lucerny Gdzie odbył się właśnie muzyczny festiwal, I on – ten Jan Dreptak – podobno tam śpiwał, Więc teraz się chwali i puszy niezmiernie: – Ja bracie, rozumiesz, śpiewałem w Lucernie! Bryluje, tokuje, przechwałki i gadki, Odmienia Lucernę na wszystkie przypadki, Osiągnął w tej branży precyzję niezmierną: Lucerna, Lucerny, Lucernę, Lucerną, Trajkoce przy wódce, przy żonie, przy robrze, Jak słyszę „Lucerna” – to jest mi niedobrze. Wiem jednak co zrobię – przebudzę się z rana, I pójdę na pole Trypućki Juliana, Tam wezmę organki, i siedząc na polu, To zagram, co śpiewał pan Woźniak w Opolu, Dość cicho atoli, bo by mnie przetrzepał Ten Julian Trypućko, że mu wlazłem w rzepak. Gdy zasię wieczorem ten Dreptak pyszałek Znów zacznie się chwalić: – W Lucernie śpiewałem! Przygwożdżę go krótko: – To co, ty chojraku? Tyś śpiewał w Lucernie – ja grałem w Rzepaku! I gość momentalnie poczuje się glistą… Ach, dobrze czasami być kalamburzystą!

powrót

Gburowate hasełka


	dżentelmen: pierwszy na widowni a ostatni w szatni. Baletu synonim nowy: Zawracanie nogami głowy. Uwaga! Oprócz papierosów „Carmen” jest także opera Carmen! Zapraszamy! Tytuł na pierwszej stronie wiele sensu mieści: Nareszcie opera Narodowa w treści! I gdzie ten rozwój kultury, gdy nawet w operze „Gbury”? Aidę zamurowano w piramidzie, ale o wiele skuteczniej zamurowuje „Tanalbina”. Do nabycia we wszystkich aptekach. Nowe, eleganckie hobby: Kwiaty do garderoby! Klasyczna metafora: Księgozbiór tenora. Nie pluć do orkiestrówki, bo partytura się skleja!!! zobowiązanie: W ramach krzewienia sportu i tępienia szmiry Butterfly zrobi szpagat zamiast harakiry! Opera bardzo wzbogaca wnętrze! (…a zwłaszcza bufet na pierwszym piętrze…) Konsekwencja: „Straszny dwór”, a w tym dworze straszny chór. Marzenie girlaski: Pierwszy akt – oklaski Drugi akt – oklaski Trzeci akt – oklaski Czwarty akt – oklaski Piąty i dziesiąty akt – oklaski A po iluś tam aktach – Złote piaski

powrót

Gdyby…


	Gdyby mój jeden znajomy, niesamowity cwaniak, Hasłami i sloganami naładowany jak bania, Demagog o moralności gdaczący jak pozytywka, A nieprzytomny z wrażenia, gdy mija go ładna dziwka, Cyniczny niuchacz wiatrów, gość z niezawodną sondą, Która go ochroniła od stawania na poprzek prądom, Kosmiczny asekurant, co nigdy się nie wychylił, Nigdy pierwszy nie zabrał głosu, więc nigdy się nie omylił, Który innym, mądrzejszym od siebie, tak umiał zawrócić w głowie, Że patrzą na niego z dumą i mówią o nim „nasz człowiek”, Więc gdyby ten mój znajomy kiedyś się zdrowo upił, I wylazłby na mównicę, i by się kompletnie wygłupił, Pomieszał Engelsa z Andersem, miast Homera cytował Hemara, A kończąc swą mowę-trawę wzniósł okrzyk na cześć nieboszczyka Salazara, I zacząłby rzucać na salę popielniczki, jak również butelki, I gdyby mu wreszcie pękły sfatygowane szelki, I gdyby mu portki spadły, gorsząc zebranych gości I demaskując legendę o jego rzekomej męskości, I gdyby do dyrektora zawołał: – Już ja cię stłamszę!!! To, jak jestem niewierzący, tak dałbym natychmiast na mszę…!

powrót

Generałowie


	Jak wykazuje wielki stos Akt, kronik i annałów, Nieraz składaliśmy swój los W ręce swych generałów I wielu z nich – o ile wiem – Spisało się jak trzeba: Kościuszko, Poniatowski, Bem, Piłsudski czy Kutrzeba. Jeden zwyciężył, inny padł, Lecz wszystkim równa chwała I raczej dobrze sądzi świat O Polskich generałach. A gdy generał zamiast krwi, Dział, czołgów i żołnierzy Żąda dziewięćdziesięciu dni, To ja mu raczej wierzę Zwłaszcza że sam wydeptał pył Typowych, polskich szlaków Bo najpierw na Syberii był A potem bił Prusaków, Więc chyba się rozezna w mig Kiedy przed frontem stanie Gdzie tutaj kosynierów szyk, A gdzie targowiczanie. Bez entuzjazmu dźwigam groń I obcasami walę, Lecz w razie czego to pan dzwoń, Do usług, generale.

powrót

Górnicze tango


	Pusto na krzesłach, Pijak nad szklanką, Tłucze orkiestra Górnicze tango, Tango górnicze Orkiestra gra, Saksofon krzyczy, Harmonia tka. Tłum na ulicy, Brama zamknięta, Tańczą górnicy I ich dziewczęta, Górnik się stara, Górnik ma szmal, A innym wara – To nie ich bal! Szalone bandżo Tnie noc wałbrzyską, Może tak tańczą Po jednym Zbyszku? Może po Heńku, Cholerny świat… A skrzypce cienko, A bęben w takt. Perkusja wali, Papieros dymi, Może na sali Są dzisiaj z nimi Heniek z Jedliny I z Gorców Zbych? Piękne dziewczyny, Kochajcie ich! Tłum na ulicy, Pijak nad szklanką, Tańczą górnicy Górnicze tango, Tango nieliche, Tango jak zgrzyt… A nad Wałbrzychem Świt.

powrót

Grupa Wrocławiaków odwiedza Łyczaków


	przyśpiewki na melodię „Bal u weteranów” Nasza grupa Wrucławiaków Udwiedza Łyczaków, Żeby uświadomić Tamtejszych rudaków! Przywuzimy dla nich w gości Świeży wiadumości, Ach, iliż radości Będą mieć! Wielgi zmiany w PRL-u Ud Tatr aż du Helu, Bedzi tobi łatwiej Żyć, ubywatelu! Wszystko co jest duzwolony Nie jist zabruniony – Właź do łóżka żony Taj swoji rób! W tylywizji zapudali Ży ma być pluralizm, Możesz pluć na wszystku Daleku i blisku! Wszystki tera si ganiają I si upluwają, Bo Pluralizm mają I fajnu jest! Stół okrągły zamówili, W sali ustawili, Czekają cywili Taj pełnu guryli… Czechu z Lechem miał tam siadać I u wszystkim gadać, Trza by tera zbadać Gdzie one są? Byli kiedyś u nas w rządzi Fajny kumsumolcy, Wszędzi na zachodzi Pużyczali dolcy. Pużyczyli cały masy Taj poszli na wczasy, A my jak kutasy – Płać, taj płać! Pan prufesór Maciszewski Tyż ma u nas kreski, Miał un z kuligamy Czyścić biały plamy. Tak ich czyścił i pucował Aż ich zasmarował… Fajni si zachował, Nima co! Pani Taczer przyjichała, Z Lechem pugadała, Mieciu chciał pożyczki, Ali mu nie dała… Tera w Polsce chodzi plotka Że to skompa Szkotka… Trza nam zagrać w totka, A bu co? Wymyślili mądry głowy Strefy wolnucłowy, Cieszą si cylnicy Na każdy granicy, Tera clić im bedzi wolno Dukładni i wolno… Ali nam pierdolną, Jejku jej!

powrót

Gry i zabawy salonowe


	Z otwartych okien płyną blaski, Przyjęcie u mecenasostwa! Słychać okrzyki i oklaski, Hej, grają widać w salonowca! Przed podjazd domu limuzyny Coraz wspanialsze zajeżdżają, Kucharka w kuchni smaży bliny, A oni w salonowca grają! Tam, pod oknami tłum sąsiadów Tłoczy się niczym stado owiec, A tu, wśród trzasku bitych zadów, Odchodzi dziarski salonowiec! W przerwach się mówi o osmozie, Laserze, względnie o Picassie, A potem znów w wytwornej pozie Z zacięciem w salonowca gra się. Czasami zdarzą się usterki, Ot, spodnie wypcha ktoś deszczowcem, Albo ktoś krzyknie – Joj! Nie w nerki! Do kitu z takim salonowcem! Lecz zaraz spojrzą na się szczerze, Przeproszą się, bo nie są chamy: – Panie doktorze! – Inżynierze! – Pardon, wszak w salonowca gramy! …a po tych sporach i po czynach, Noc przyjdzie czarna, jak szal wdowi, A z nią minuta i godzina Kładąca kres salonowcowi… I wszyscy goście o tej porze W przyjaźni i koegzystencji Zasiądą przy telewizorze, Co też jest dla inteligencji.

powrót

Grzybobranie


	Grzybów było w brud: chłopcy biorą krasnolice, Tyle w pieśniach ludowych sławione lisice, Panienki za wysmukłym gonią borowikiem, Lecz wszyscy rozglądają się za sromotnikiem, Którego chłopi zowią grzybów pułkownikiem W stanie spoczynku. Grzyb ten – zarówno suszony, Jak też marynowany lub w maśle duszony Niezwykłym wśród Polaków cieszy się popytem, Choć dla inszych narodów bywa jadowitem. Hrabia, pojąć nie mogąc, w las czym prędzej rusza I chwyciwszy Wojskiego za poły kontusza Spytał: – Wybacz, waść, proszę, to moje nieuctwo, Lecz jakże jeść możecie trujące paskudztwo? Zaśmiał się Wojski, sięgnął w kieszeni odmęty, Wyjął stamtąd sromotnik cętkowany, kręty, Połknął, mlasnął i mruknął: – A teraz odtrutka! – Rozumiem – krzyknął hrabia – pewnie gdańska wódka! – Gdańska po sromotniku? – rzekł Wojski – akurat! Na truciznę – trucizna! Vivat denaturat! I łyknąwszy pół basa rzucił w krzaki flaszkę, Kędy legła, z naklejki szczerząc trupią czaszkę. – Lubię też – dodał szlagon – gdy sobie dogodzę, Odpocząć w strudze spalin przy ruchliwej drodze, I gdy tlenek ołowiu moje płuco wchłania, Wspominać dawne walki w okresie powstania Kościuszkowskiego… owe szarże, rejterady… Ja dumam – a w mym wnętrzu zżerają się jady! Sromotnik w denaturat wpadłszy fioletowy Za łeb go! Za nim goni tlenek ołowiowy! Już go dopadł! Już srogie czynią się fermenty! Tną się krzyżową sztuką! Cios prosty! Raz cięty! Tym sposobem – gdy wzajem zniszczą się trucizny, Wytwarza się z nich pokarm wyborny a żyzny, Chociaż nie znany nigdzie, prócz naszej ojczyzny… Słysząc te wynurzenia – dziwnie zbladł Horeszka, Widać, że w nim płynęła zbyt mała domieszka Krwi polskiej, gdyż wśród śmiechu szlachty-mosterdziejów Z krzykiem do Włoch uciekał pośród swych dżokejów, Zaś Gerwazy, usiadłszy wygodnie na skwerku, Jął smażyć sromotnika plaster po plasterku Na kilku izotopach, ukradzionych w Świerku…

powrót

Gusła


	W noc Bożego Narodzenia Gdy świat cały spał jak suseł Zacna, stara ciotka Gienia Zabierała się do guseł. Siadywała pod choinką, Butelczynę miała w ręku, Pociągała sobie winko I wróżyła z różnych dźwięków. Ja, co cztery latka miałem, A więc jeszcze byłem głupek, Z przerażeniem siadywałem U ciocinych zacnych stópek. Gdy w obórce u sąsiada Zaryczała nagle krowa, Ciotka Gienia tak powiada: – Pewnie umrze Maciejowa! A znów kiedy pies zawyje, Ciotka inną mówi bajkę: – O, Krupczatko się upije I Dreptaka dziabnie majchrem! Zaś gdy spadł ze ściany obraz, Ciotka Gienia w krzyk: – O rany! Znowu będzie kiepska kobra Albo pomór na barany! Wystraszony chciałem czmychnąć, Patrzę jak tu wyjść po cichu, Aż tu pech: musiałem kichnąć, Ciotka zaś wnet wróży z kichu! – Gdy wyrośniesz duży, duży, To jak wykazują gusła, Z których ci ciotunia wróży Będziesz śpiewał różne głupstwa! Zaczniesz śpiewać je już w szkole, Zaś w późniejszym życia stadium Będziesz, biednyż ty matole, Śpiewał te głupoty w radiu!!! Tu wrzasnąłem jak szalony I ze strachu hop za dźwierze! Choć w nijakie zabobony Nie wierzyłem i nie wierzę!!!

powrót

Jadą, jadą wozy z żytem


	Jadą, jadą wozy z żytem i tramwaje mkną ze zgrzytem, Warczą tryby, kopalniane rosną szyby. Ale Polak zamiast cieszyć się tym wspólnym dobrobytem Kombinuje ciągle, co by było gdyby. Dobra władza transmituje to Kołobrzeg, to znów Sopot A on martwi się i myśli pełen zgrozy: „Gdyby babcia miała kółka, to dopiero byłby kłopot, Bo na zimę trzeba by jej wkręcać płozy”. Nieopodal inny rodak, zatrzasnąwszy się w łazience, Taką skraca dywagacją swój w niej pobyt: „Gdyby konus, król Łokietek, wpadł w Ojcowie Czechom w ręce, To dziś byśmy mieli knedle i dobrobyt”. Przyjaciela z lat młodości spotykamy gdzieś pod dworcem, Co bełkoce, mając widać wady w dykcji: „Gdyby jajo Kolumbowi, nie stanęło, kurwa, sztorcem, To nie było by Reagana i restrykcji”. Te problemy mozna mnożyć bez umiaru i bez liku W zależności co tam kogo suszy w duszy. Z czego żyłyby dostatnio pokolenia satyryków, Gdyby Urban miał o numer mniejsze uszy. Z takich pytań czasem rodzi się paradoks albo bzdura, Taka sama w sodalicji i w milicji. Gdyby tego tu wierszyka nie puściła mi cenzura, byłby lepszy, ale nie byłby w audycji.

powrót

Jagienka i orzechy


	Żyła raz jedna panienka Która zwała się Jagienka; Wiele z niej było pociechy, Bo tłukła pupą orzechy. Opisał ją, że jest taka, Sam pan Sienkiewicz w Krzyżakach Wpierw żyła w cnocie jak mniszka, A potem wyszła za Zbyszka. I wiodło im się chędogo, Chociaż, niestety, ubogo, Bo się pokończyły wojny, Zaczął się okres spokojny, A rycerz – rzecz znana wszędzie – Żyje z tego, co zdobędzie. Ruszył więc Zbyszko konceptem I wpadł na taką receptę: Przywiesił na bramie druczek, Że tu się orzechy tłucze I od każdego orzecha Zgarniał taryfę do miecha. Laskowy orzech maleńki To nie problem dla Jagienki; Mogła za jednym przysiadem Stłuc całe pół kilo zadem, A gdy dorwała fistaszka Zostawała z niego kaszka. Niewiele też większej troski Przysparzał jej orzech włoski. Aż raz przybył jakiś młokos, Przywożąc z Afryki kokos, I zwrócił się do Jagusi, Że mu tę rzecz roztłuc musi. Spłoniła się żwawa młódka, Wzięła dech, napięła udka, Pomodliła się przelotnie I w ten kokos jak nie grzmotnie! Niestety twarda skorupa Nawet przy tym nie zachrupa… Wrzasła Jaguś wniebogłosy, Podskoczyła pod niebiosy I jak drugi raz przywali! …a ten bydlak jak ze stali! Natomiast biedna dziewczyna Zrobiła się całkiem sina, Oddech jej się jakby urwał, Wymamrotała: – O kurwa… Potem się zaniosła wyciem I się pożegnała z życiem! Wniosek: Na ogół umiemy Rozgryzać własne problemy, Lecz zagraniczne nowości Przysparzają nam trudności! Morał: Tylko wzrost oświaty Może zmniejszyć nasze straty. I hasło bezwarunkowo: Mniej dupą, a więcej głową!!!

powrót

Jak stworzyć tekst


	By tekst stworzyć, niepotrzebne jest natchnienie et cetera I zbyteczna jest znajomość światłych ksiąg i pięknych sztuk, Byle paczka ekstramocnych, takich mocnych jak cholera, Byle brzydki wierny kundel, który zasnął u twych nóg. By tekst stworzyć, niepotrzebne kaloryczne odżywianie Ani biurko, które świeżą politurą w mroku lśni, Byle paczka ekstramocnych, rakotwórczych niesłychanie, I ten pies, co poszczekuje, bo mu właśnie coś się śni. Żona może być kłótliwa, może drzeć się wniebogłosy, A na dworze deszcz być może i najniższy z niżów niż, Lecz gdy masz starego kundla i swe stare papierosy, Weź ołówek ogryziony, jakiś papier, siądź i pisz. Radio wyje u sąsiada, wicher wyje za oknami, Chandra wyszła w smutne miasto, tak jak wilk wychodzi w step, Wciągnij w płuca ekstramocnych dym szarpiący jak dynamit, Pogładź ręką zażółconą wsparty o twe stopy łeb… By tekst stworzyć, trzeba kochać, cierpieć oraz obserwować, Więc psa kochaj, choćby za to, że jest wierny tak jak pies, Cierp z powodu ekstramocnych, z których zwykle boli głowa, I obserwuj to, co piszesz. Bo to właśnie zwie się „tekst”.

powrót

Ja mam czas…


	Po ulicach Wrocławia chodzą śliczne dziewczyny, Moim zdaniem w trzech czwartych składające się z nóg. Człowiek patrzy i wzdycha, w gardle braknie mu śliny, I rozmyśla, że dużo później na świat przyjść mógł… A dziewczęta przechodzą postrojone w sweterki Czarne, złote, brunatne albo rude jak lis, By się spotkać z chłopcami, którzy noszą farmerki, I wystarczy im skuter, bułka z masłem i twist. To nic, poczekam trzydzieści lat, Mnie, kochanki, nigdzie nie spieszno… Siedemdziesięcioletni będę dziad, A wy będziecie mieć po pięćdziesiąt… Inaczej będziecie patrzeć, na świat, Piękne dziewczęta, jakby zdjęte z reklam… Do widzenia za trzydzieści lat, Ja mam czas, ja poczekam! Znów was spotkam w kawiarni, u znajomych, w teatrze, W takich miejscach, gdzie spokój bardziej cenią niż ruch. Z biegiem czasu różnica między nami się zatrze, Henio włoski pogubi, Kazio będzie miał brzuch… Zosia będzie się brzydko sztuczną szczęką uśmiechać, Basia będzie się krzywić, bo uwiera ją pas, To jest moja malutka, bardzo smutna pociecha, Nie mam na co już liczyć, a więc liczę na czas… Cóż, trzeba czekać trzydzieści lat, Mnie po prawdzie nigdzie nie spieszno… Siedemdziesięcioletni będę dziad, A wy będziecie mieć po pięćdziesiąt… Lecz nowa młodzież przyjdzie na świat Z jakimś nowym skuterem i twistem, A następnych trzydziestu lat Nie wytrzyma mój słabiutki system…

powrót

Jana Dezyderego Dreptaka rozprawa z filozofią pesymizmu


	Jan Dezydery Dreptak zapoznał się kiedyś z Sartrem (znaczy nie osobiście, tylko z jego twórczością) I przeczytał że życie prawie nic nie jest warte, Ponieważ i tak zagłada wisi nad ludzkością. Następnie przeczytał również Levi-Straussa (Którego snobi nazywają Levi-Sztrosem Chociaż jest Sztraus i pochodzi z okolic Buczacza) I zapłakał nad człowieczym losem, Ponieważ tam wyczytał że nie ma dialektyki I wszystko się rozwija w sposób dowolny i dziki. Tu Dreptak sięgnął jeszcze do Schopenhauera Przeczytał „Die Welt als Wille und Vorstellung” I zawołał głośno: – O cholera! Ta żeż to wszystko się dzieje bez celu! Ot lepiej się powieszę, po co przedłużać ten bezsens? I w samobójczych celach wydrapał się był na kredens, Ażeby się powiesić na haku od obrazka Przy pomocy sznura elektrycznego oderżniętego od żelazka. Już sobie założył pętelkę, już miał się przenieść w zaświaty, Już wyobrażał sobie siebie sztywnego, strojnego w kwiaty. A wtem nagle jak naraz nie wrzaśnie, jak nie zeskoczy na ziemię: Ot, byłbym się powiesił, a jutro mam dostać premię! Co rzekłszy wziął Levi-Straussa i buch przez okno na deptak, A stamtąd krzyk się podniósł: – Ożeż ty jakiś Dreptak! Bo książka spadając, trafiła w sam środek kapelusza Jednego rozrabiakę, Superfajczaka Tymoteusza, Co widząc Dreptak się zaśmiał, na okiennej się oparł ramie I wrzasnął: – Ja ci jeszcze dołożę, ty jakiś chamie! I dawaj w niego Sartrem i Schopenhauerem Arturem! …i co za głupota twierdzić, że życie jest złe i ponure???

powrót

Janusz Korwin-Mikke


	Gdy kraj w delirium, a ustrój – denat, Dobrze jest wtedy powołać Senat. Na każdą klęskę, mankament, zator, Bezwzględnie znajdzie radę senator. Oto już zgłasza się do wyborów Tłum kandydatów na senatorów I każdy skromnie o sobie pieprzy, Że najmądrzejszy jest i najlepszy. Jeden zapewni nam żywność tanią, Drugi zabroni skrobać się paniom, Trzeci na odwrót: uczenie mendzi [1], Żeby się skrobać – zwłaszcza, gdy swędzi. Czwarty da wszystkim bezpłatnie buty, A piąty będzie wysadzać huty. Ich argumentom trudno się oprzeć: Całą noc myślę: kogo tu poprzeć? Wreszcie nad ranem mam już taktykę: Poprę Janusza Korwina-Mikke! Po pierwsze – szlachcic! (Wiem z heraldyki) Ma w herbie Kruka… i Myszkę Miki. Po drugie: Kisiel poparł Korwina – Czyli, że Korwin – to oryginał. Po trzecie Korwin publicznie głosi, Iż jest repliką Pani Małgosi [2]. Pani Małgosia zaś od lat wielu Wyciąga starą Anglię z burdelu; Więc jeśli Mikke jej system ściągnie, To może w końcu i nas wyciągnie? (Z tym, że tu sprawa będzie trudniejsza, Bo burdelmama [3] jakby silniejsza…) Reasumując: rozum i dusza Każą mi oddać głos na Janusza! Niech weźmie nawet etat Cesarza!! Jajarz powinien wspierać jajarza… (przypisy JKM)

powrót

Japoński list


	Pewnego razu samuraj Paptaku Kurkinasadze, Co żółte i skośne miał wszystko od nóg aż do oczu i uszu, Rozkazał wydobyć z pieca co najczarniejsze sadze I z dużą wprawą przyrządził z nich przeszło dwa litry tuszu. Następnie odprawił gejszę, popuścił cokolwiek szelek, Popatrzył na Fudżi jamę, wypił ogromną herbatę, Wtranżolił dwie garście ryżu, umoczył w tuszu pędzelek I zaczął pisać do księcia Typryku Mamapchatate: – Ja, nędzny potomek szakala ożenionego z hieną, Ewentualnie nygusa skrzyżowanego z wywłoką, Błagam cię głosem ochrypłym, z gardła zżartego gangreną, By na tym liście spoczęło twoje wspaniałe oko, Które jest, mówiąc nawiasem, piękniejsze od morskiej toni I błyszczy jakoby księżyc, co nocą na niebo wypływa, A przy tym wydziela z siebie bukiet czarownych woni, Podczas gdy moje przy nim wygląda jak zlewozmywak. Otóż w tym liście niegodnym chcę cię różnymi sposoby Upraszać, błagać oraz zaklinać na wszystkie świętości, Abyś nie kalał niebacznie swojej świetlanej osoby, Która jest dumą, ozdobą, a zwłaszcza nadzieją ludzkości! Ty, tylu wielkimi czynami herosów godnymi znużony, Zmuszałeś się w swej dobroci, istoto zaiste boska, By chadzać co piątek wieczorem do mej ohydnej żony, Przy której nawet krokodyl wygląda jak Schuetz-Trojanowska! Lecz ja cię ocalę, o synu słońca, choćby i siłą, Chociem najmniejszy z padalców i najnędzniejszy z robaków. Więc gdy znów przyjdziesz, to z żalem będę ci musiał dać w ryło. Tu się podpisał: Samuraj Kurkinasadze Paptaku.

powrót

Jaś i Małgosia


	Raz Baba Jaga, w silosie Miała Jasia i Małgosię I tuczyła ich jak świnki Żeby z nich porobić szynki I codziennie zła starucha Brała Jasia za palucha Żeby sprawdzić czy Jaś tyje, A potem mu urżnąć szyję. Ale ten zepsuty chłopak Pokazywał jej na opak, Wpierw kosteczkę, potem korzeń A potem to jeszcze gorzej… Nawet nie będę nazywał Tego, co jej pokazywał I wtykał jej to do rączki Że aż dostała gorączki, Ponad czterdzieści dwa stopnie! Rozpaliła się okropnie, A potem się całkiem wściekła I zupełnie się upiekła. Wtedy dzieci grzecznie siadły I tę Babę Jagę zjadły. Wniosek: Gdy żyjesz w kryzysie, Nie przebieraj w jadłospisie.

powrót

Jeden łyk


	Wiatr łopoce w proporcach, Ciemno choć wykol oko, Wśród książęcego dworca Wszystko już śpi głęboko. Śpi wartownik przy bramie, Kucharze przy bratrurach, A książę śpi w piżamie Z kosmatej skóry tura. W każdym kącie ktoś chrapie – Ludzie, psy, gonokoki, Lecz po schodach coś człapie, Słychać tam jakieś kroki! Powstał książę, wdział spodnie, Obraził słownie matkę, Chwycił w rękę pochodnię, W drugą chwycił armatkę, Drzwi rozwarł, spojrzał w sionkę I myśli: – Czy mi śni się? Bo ujrzał swą małżonkę W brejtszwancowej pelisie. Była to babka harda, Taka żwawa jak fryga, Pikantna jak musztarda A piękna jak Fatyga. Książę bąknął niemądrze Że szedł wypuścić kota I spytał: – A dokądże Ty łazisz, moja złota? Zaś ona wyjaśniła Poprawiając odzienie – Na łyka wyłaziłam, Bo męczy mnie pragnienie… Jej mąż, uspokojony Rozjaśnił pulchne lico I rzekł czule do żony: – Mojaż ty pijanico! Tutaj cmoknął ją w głowę, Tu i ówdzie ją głasnął, Wlazł w poduszki puchowe, Ziewnął, piernął i zasnął, Zaś księżna w saloniku Bawiąc się złotą szpilką Myślała o tym łyku Wymienionym przed chwilką jak po licznych potyczkach Łyczka wraz z księżną panią Musiała wleźć na łyczka, Bo łyczek bał się na nią.

powrót

Jesień idzie


	Raz staruszek, spacerując w lesie, Ujrzał listek przywiędły i blady I pomyślał: – Znowu idzie jesień, Jesień idzie, nie ma na to rady! I podreptał do chaty po dróżce, I oznajmił, stanąwszy przed chatą, Swojej żonie, tak samo staruszce: – Jesień idzie, nie ma rady na to! A staruszka zmartwiła się szczerze, Zamachnęła rękami obiema: – Musisz zacząć chodzić w pulowerze. Jesień idzie, rady na to nie ma! Może zrobić się chłodno już jutro Lub pojutrze, a może za tydzień Trzeba będzie wyjąć z kufra futro, Nie ma rady. Jesień, jesień idzie! A był sierpień. Pogoda prześliczna. Wszystko w złocie trwało i w zieleni, Prócz staruszków nikt chyba nie myślał O mającej nastąpić jesieni. Ale cóż, oni żyli najdłużej. Mieli swoje staruszkowie zasady I wiedzieli, że prędzej czy później Jesień przyjdzie. Nie ma na to rady.

powrót

Jeszcze


	…więc jak się już ma psa i kota, i miłe mieszkanko spółdzielcze, I wszystko się w naszym życiu układa tak plus minus znośnie, I gdy się w tym życiu już miało tę – pewną ilość – dziewczyn, I właśnie jest popołudnie, i słońce świeci skośnie, To dobrze jest usiąść w fotelu, a kot niech się zwinie obok, I żeby w zasięgu ręki było koniecznie pół czarnej, A radio niech gra Gershwina, a my, kiwając nogą, W ten skośny promień puszczamy dym z papierosa carmen. Na półkach piętrzą się książki i pył z nich wiruje w słońcu, I wszystko jest złotobrunatne, a tylko rapsodia błękitna, I trochę smutno, że trzeba to będzie zostawić w końcu, I już się nie siądzie w fotelu, żeby Trzech Muszkieterów poczytać, Bo może się kiedyś tak zdarzyć, że patrzysz – a ciebie już nie ma, Chociaż jest kawa i fotel, i słońce na kociej sierści, I chociaż wciąż jeszcze w powietrzu snuje się dym z carmena, I równie jak dym błękitny wciąż snuje się ten Mister Gershwin. …pies podniósł głowę i warknął, ale nikt jakoś nie wszedł, Choć ktoś stał jakby za drzwiami, i jakby zamykał parasol… Kot otwarł oko, popatrzył i mruknął: – Jesteś tu jeszcze? Jeszcze tu jestem, mój kocie. I jeszcze wciąż trzymam fason.

powrót

Jeżeli cię przygnębi…


	…jeżeli cię przygnębi troska, Gdy oczy twe zalewa pot, Gdy jęczysz w bólu „Matko Boska”! A serce wali ci jak młot, Stosuj się ściśle do apelu, Który ze strony naszej padł – Podkręcaj wąs obywatelu, Tak jak podkręcał go twój dziad! …a jeśli dusza twa się szasta, Gdy cię miłosny dręczy szał, Gdy odepchnęła cię niewiasta, Którejś przychylić nieba chciał, Gdy widzisz, że chybiłeś celu, To także nie niszcz w męce szat, Lecz podkręć wąs, obywatelu, Tak jak podkręcał go twój dziad! …zdarzają ci się niewypały, Różne humory miewa szef, Czasami nastrój ma wspaniały, Czasem – bez racji wpada w gniew, Więc – kiedy siedząc w swym fotelu Rzuca na ciebie obelg grad – Ty podkręć wąs, obywatelu, Tak jak podkręcał go twój dziad! Podkręcał wąsa król Sobieski, Swej Marysieńki gdy się bał, Podkręcał także pan Walewski (bo co biedaczek robić miał?) I Piast, objąwszy po Popielu Etat na parę ładnych lat… Ty podkręć też, obywatelu, Tak jak podkręcał go twój dziad! Podkręcaj w deszcze i zamiecie, I w mrozy, gdy zamarza rtęć, Wiosną podkręcaj go i w lecie, W tramwaju go i w domu kręć! Wy kręćcie też, obywatele, W kręceniu jakaś mądrość jest! …wprawdzie pomaga to niewiele, Lecz jakiż piękny polski gest!!!

powrót

Jubileusz


	Gdzie się nie popatrzę, gdzie się nie ruszę, Wszędzie się mnożą jubileusze. Tu jubileusz wytwórni śrutu, Tam jubileusz ciągarni drutu Ówdzie miasteczko, zaś indziej gdzieś Swój jubileusz obchodzi wieś. Zróbmyż naprędce więc analizę Jak się urządza taką siurpryzę? Logika mówi nam, iż jubiląt Godny czci, sławy, tudzież defilad, Winien odpocząć, natomiast inni jemu ten jubel zrobić powinni… Ale w praktyce? Nieszczęsny pryk Sam się do pracy wziąć musi w mig, Bo gdyby dłużej siedział i zwlekał, Skonałby nim by czegoś doczekał… Dalej więc ganiać z przejęcia blady, Prosić: – Zamieśćcie ze mną wywiady! Dalejże szukać pomocy, porad, Prosić o wsparcie i protektorat, I udawadniać w każdym detalu Bezsprzeczne prawo swe do medalu. Później rozkosze ma również duże: malije ściany, wyciera kurze, Myje odnóża jak również szyję Wywiesza napis: „Joj! Niech ja żyję”!!! Pierze koszulę, prasuje mankiet, Zamawia salę, orkiestrę, bankiet, I o krok będąc od upadłości Wielu dostojnych zaprasza gości, Poczem – od trudów całkiem niebieski Po pierwszej wódce idzie na deski… Przeto zanoszę korne błaganie: – Jubileuszem nie karz mnie, panie! Kończ waść, a wstydu oszczędź i męki, Niech mam zgon szybki lekki i miękki!

powrót

Zachwycenie


	Gdy czasem młoda polonistka Taka naiwna, schludna taka, Egzaltowana, świeża, czysta, Że chciało by się siąść i płakać. Więc gdy ta polonistka właśnie Małpując młodopolskie pozy Wybiegnie o porannym czasie Boso na łąkę między brzozy, Poigra z pliszką i skowronkiem Oraz z pudliszką i z biedronką, Przywita ze wschodzącym słonkiem, Wołając: – Witaj jasne słonko! Z róż i powojów splecie wieńce, Pomacha rączką do motyla, Kraśnym obleje się rumieńcem Widząc jak pszczółka kwiat zapyla. Coś z Anny German gdy zanuci, Wyrecytuje coś z Asnyka, A potem bardzo się zasmuci Nad żabką, którą bocian łyka, I chcąc zapłakać nad półtrupem (bo drugie pół ten bocian urwał) Wlizie tą bosą nogą w kupę I wyda okrzyk: – Ożesz kurwa! To – jeśli byłbym na tej łące Naocznym świadkiem tego zgrzytu – Jak jestem facet niepijący, Pół litra wychlałbym z zachwytu!

powrót

Jesień idzie


	Raz staruszek, spacerując w lesie, Ujrzał listek przywiędły i blady I pomyślał: – Znowu idzie jesień, Jesień idzie, nie ma na to rady! I podreptał do chaty po dróżce, I oznajmił, stanąwszy przed chatą, Swojej żonie, tak samo staruszce: – Jesień idzie, nie ma rady na to! A staruszka zmartwiła się szczerze, Zamachnęła rękami obiema: – Musisz zacząć chodzić w pulowerze. Jesień idzie, rady na to nie ma! Może zrobić się chłodno już jutro Lub pojutrze, a może za tydzień Trzeba będzie wyjąć z kufra futro, Nie ma rady. jesień. jesień idzie! A był sierpień. Pogoda prześliczna. Wszystko w złocie trwało i w zieleni, Prócz staruszków nikt chyba nie myślał O mającej nastąpić jesieni. Ale cóż, oni żyli najdłużej. Mieli swoje staruszkowie zasady I wiedzieli, że prędzej czy później Jesień przyjdzie. Nie ma na to rady.

powrót

Starszy sierżancie, skąd te łzy?


	Młody żołnierz w gołoledzi Trzyma wartę honorową – Starszy sierżant jego śledzi Czy ją trzyma prawidłowo. U żołnierza twarz wesoła, Wzrok utkwiony ma we mgle, Myśli sierżant: Moja szkoła! I przełyka łzę… (Wersja II, Wojciech Draszkiewicz) Młody żołnierz austriacki Trzyma wartę honorową – Sierżant śledzi go z zasadzki Czy ją trzyma prawidłowo. Starszy sierżancie, skąd te łzy? Starszy sierżancie, powiedz mi, Starszy sierżancie, Starszy sierżancie, Starszy sierżancie, skąd te łzy, No skąd? Ucałować chce żołnierza Starszy sierżant, ten weteran, Więc do niego żwawo zmierza A ten woła: Stój bo strzelam! Już się składa z karabinu, Pyta go o hasła treść, Sierżant woła: – To ja synu! A ten bęc kul sześć… Starszy sierżancie, skąd te łzy? Starszy sierżancie, powiedz mi, Starszy sierżancie, Starszy sierżancie, Starszy sierżancie, skąd te łzy, No skąd? Zanim skonał starszy sierżant Jeszcze szepnął: – Brawo synu! – Pierwszą rzeczą jest żołnierza Trzymać się regulaminu… Tu na ziemię się przewrócił I w śmiertelny zapadł sen, A ten żołnierz nad nim nucił Smutny refren ten: Starszy sierżancie, skąd te łzy? Starszy sierżancie, powiedz mi, Starszy sierżancie, Starszy sierżancie, Starszy sierżancie, skąd te łzy, No skąd?

powrót

Orłowisko


	Czy to huczą huty, czy to dzwonią dzwony Czy to kowal kuje w paleniska skwarze Nie, to naszym orłom złociste korony Dorabiają w trudzie zmęczeni ślusarze Orzeł bez korony jest bezwstydnie goły Inne by takiego rozdarły na strzępy Szukają więc koron orły i sokoły A w kolejce stoją kondory i sępy Poprzednio w berecie, kaszkiecie, w papasze Czasem rogatywkę na łeb mu wsadzili Towarzyszu Berman, jak tam orły wasze Pytał zatroskany Koba Dżugaszwili Były czasy były, ale się skończyły Gdzie tamte honory, kawiory i szynka Gdzie ten nastrój miły, gdzie te złote żyły Dla orłów z redakcji „Halo, tu jedynka” Kuje się korona, łeb podstawia wrona Kiedyś partyjnego grała bohatera Teraz przed kamerą fest usadowiona Rzecząpospolitą dziób sobie wyciera Nawet weszło nowa, na ojczyzny łonie Maciupką koronkę wdziewa bez żenady A nasz biały orzeł w cierniowej koronie A w tych dorabianych głównie ścierwojady

powrót

Siouxowie


	Cała gmina się trzęsie i dziwi, Jadą, jadą dewizowi myśliwi! Jadą, jadą, jedni w citroenach, Inni w simcach albo w volkswagenach! Pan Gajowy ubrany w walonki Angażuje chłopów do nagonki. I już Bartek pałę ciska w dłoni, Na myśliwych zwierzęta goni. Idzie Wojtek po lesie, po łące I nagania nasze polskie zające, Wszędzie słychać gwizdy i okrzyki, Lecą sarny, jelenie i dziki. Spotkał Bartek Wojtka w gołoledzi: Ci myśliwi to Francuzy? Nie, Szwedzi! A nad Bartkiem kiedy błysnął meteor, Ksiądz Kordecki mu się wspomniał, przeor! I Czarniecki, co świat męstwem zadziwił, I wyrodek Bogusław Radziwiłł! Przy okazji, czort wie skąd się to wzięło – Wspomniał mu się także król Jagiełło, Samosierra, Kościuszkowi żołnierze, Książę Pepi tonący w Elsterze… Puścił Bartek swą maczugę w taniec, Fiknął kozła dewizowiec – pohaniec. Skoczył Wojtek z krzykiem: – Hejże hu-ha! W sercu ogień, w kieszeni siwucha! Hej, zbierano potem łupy wszędy, Tutaj zając, tam znów jakiś Holender… Tutaj dzik, a tam Włoch się rozwala… Posklejano ich jakoś w szpitalach… I reklama była co się zowie, Że to niby zrobili Siouxowie… Więc frekwencja wzrosła w dziwny sposób, Przyjeżdżało zewsząd mnóstwo osób, Cały region się podźwignął wspaniale, Bartek z Wojtkiem otrzymali medale… Tylko mieli obowiązek jedyny Z maczugami się meldować do gminy… A tam sołtys się uśmiechał szeroko, Chłopcy – mówił – zróbta dzisiaj znów folklor!

powrót

Sierpień 1980


	W czasach, kiedy staniały łzy, Bo nas byle kto na siłę rozczulał, Nowym blaskiem zalśniło spod rdzy Wyświechtane ongiś słowo „postulat”. I już nie brzmi dla młodych jak szyfr Stary wiersz o współczesnej nam treści: „Są w ojczyźnie rachunki krzywd, Obca dłoń ich też nie przekreśli”. Pamiętajmy więc te noce nie przespane I te bramy fabryczne wśród kwiatów, Gdy przestała naraz być sloganem Dyktatura Proletariatu, I gdy słuchał w napięciu kto żyw Niespokojnych, niepewnych wieści, Bo w ojczyźnie są rachunki krzywd, Ale obca dłoń ich nie przekreśli. Będą z tego legendy i sagi, Będą wiedzieć przyszłe pokolenia, Że raz kiedyś narodowe flagi Wywieszono bez rozporządzenia, Że się zdarzył piękny, mądry zryw, Że Polacy rzekli, gdy się zeszli: – Są w ojczyźnie rachunki krzywd, Lecz nie obca dłoń je przekreśli. Wierzę w każdy przyszły rok i dzień, i miesiąc Pracowitszy, obfitszy, łaskawszy, Wierzę bowiem w sierpień '80, Co – strzeżony – pozostanie w nas na zawsze Jak stalowy dokerski nit, Jak ten wiersz, co powiada, że jeśli Są w ojczyźnie rachunki krzywd, To ich obca dłoń nie przekreśli.

powrót

Rodzina Pajacyków


	Co wieczora tato Pajacyk Wkłada kostium by pójść do pracy, Wkłada spodnie z wypchanymi kolanami I zbyt duże kapcie z pomponami, I melonik, co dziadkowi jeszcze służył, I nos czerwony, sztuczny i duży. A Pajacykowa, taty żona Patrzy na tatę rozczulona I z wyglądu jego się cieszy: – Wiesz, dzisiaj jesteś wyjątkowo śmieszny. A ten tata, to jest taki ewenement, Że dla niego to akurat jest komplement, Bo ktoś inny chciałby być przystojny, Interesujący lub dostojny, Albo ze swej piękności stawny, A on musi być tylko zabawny. Wyszedł tatuś Pajacyk z mieszkania Idzie drogą, znajomym się kłania, A mamusia dziecku szepcze czule: – Kiedyś będziesz taki jak tatulek Na to dziecko, jak to dziecko – szczere: – Ja bym chciał być magistrem inżynierem. Popatrzyła mamusia na syna, Rozjaśniła jej się nagle mina, Roześmiała się z aprobatą: – Jaki śmieszny, całkiem jak tato.

powrót

Rapsod o Warneńczyku


	Lśni chorągiew pozłocista Chrzęści zbroja szmelcowana Jedzie, jedzie król Władysław By poskromić bisurmana. Po wąwozach grzmią cykady, Koń królewski raźnie parska, Dzielny Węgier, Jan Hunyady Sprawia szyki kląc z madziarska. Nad wzgórzami wstały zorze, Wojsko w marszu rumor czyni, – O, już widać Czarne Morze! Mówi legat Cesarini. Król naprędce je śniadanie, Jan Hunyady wszedł z łoskotem: – Nawalili wenecjanie, Wycofali swoją flotę! Król odstawił kubek z winem, Blask mu strzelił spod powieki: – Uderzymy za godzinę A Wenecji – wstyd na wieki! Jeszcze Warna w dali drzemie, Jeszcze nisko stoi słońce, A pancerni – strzemię w strzemię, A pancerni – koncerz w koncerz, A pancerni – kopia w kopię Ku piaszczystym patrzą brzegom… – No to cześć, daj pyska chłopie! – Mówi król do Hunyadego. I błysnęły jednym blaskiem Setki mieczy wyszarpniętych I zgrzytnęły jednym trzaskiem Setki przyłbic zatrzaśniętych, I zadrżała ziemia święta I huknęły dzwony w mieście, I ruszyli – najpierw stępa, Potem kłusem, cwałem wreszcie, Poszła świetna polska jazda, Poszli Węgrzy niczym diabli, Jak stalowa, ostra drzazga, Jak błyszczące ostrze szabli, I widziano jak lecieli Pędem wielkim i szalonym, I widziano, jak tonęli W morzu Turków niezmierzonym. Poczem z piórem, siadł nad kartką Mnich uczony, stary skryba: – Warto było, czy nie warto? Odwrót byłby lepszy chyba… Chrzanił zacny zjadacz chleba Czas nad nami wartko goni, I tak kiedyś umrzeć trzeba, To już lepiej tak jak oni. Zresztą – koniec dzieło wieńczy, Mnich w klasztorze kipnął marnie, A szalony król Warneńczyk Ma grobowiec w pięknej Warnie, I szanują go Bułgarzy I nas – dzięki niemu – cenią, Więc na czarnomorskiej plaży Kłaniam się królewskim cieniom.

powrót

Powód


	U Dreptaków dziś wielkie święto Cieszą się mama i tata W saloniku pokrowce zdjęto Henio w nowym ubranku lata Tata Dreptak zaprosił szwagra Szwagier przyniósł w kieszeni pół flachy Jak wypiją to tata z nim zagra W warcaby albo w szachy Gdy przyszedłem też mi dano kielicha A w kielichu wiśniówka słodka I są grzybki jako zagrycha Czyżby Dreptak wygrał w totolotka Henio z dumy czerwony się robi Tata wziął go zaraz na kolano I powiada do mnie: „Wiesz, nasz Heniu pobił Stefka od Wiśniewskich dzisiaj rano!” „No to co?” pytam coraz ciekawszy Tata także z dumy poczerwieniał I powiada: „To, że pierwszy raz Bo zawsze Stachu bijał naszego Henia”

powrót

Szwoleżerowie i gwardia


	Jak w księgach zapisane to Przez historyków stoi, Miał cesarz starą gwardię swą I szwoleżerów swoich. Gdy sytuacja była zła, Krytyczna – że tak powiem – Chronić cesarza gwardia szła, A w bój – szwoleżerowie. Ale w cesarzu tkwił na dnie Zarodek niepokoju: – Czemuż to stara gwardia się Starzeje pośród bojów? Siwieje, tyje każdy mąż, Kwęka, choć nie jest ranny, A szwoleżery polskie wciąż Wysmukli są jak panny? I zamęczała go ta myśl, I zżerał go frasunek, Aż kiedyś wachmistrz Dreptak Zdziś Dostarczył mu meldunek. Zasalutował, konia wspiął Zwyczajem szwoleżerów, Aż cesarz wnet go pytać jął: Skąd tyle ma fajeru? Zaś Dreptak, co służbistą był, Z zachwytu w mig pokraśniał, „Niech żyje!” – krzyknął z całych sił, A potem tak wyjaśniał: – Niewielki każdy z nas ma staż, Niedługie wojowanie, Choć od lat wielu szwadron nasz Walczy przy tobie, panie. Ten ówdzie zginął, inny tam, Przychodzą nowe twarze, A tylko sztandar wciąż ten sam I hasło na sztandarze! Zaś Stara Gwardia twoja, sir, Wspaniała, piękna, harda, Rzadko w bitewny chadza wir, Więc się starzeje kadra. Cóż stąd, że ją ożywia duch, Że broń pierwszego sortu, Kiedy przeszkadza gruby brzuch I nawyk do komfortu? A Napoleon zrobił gest W stylu Napoleona I mruknął: – Coś w tym chyba jest… I jest coś. Niech ja skonam.

powrót

Orgia


	Obejrzawszy importowanych filmów niejedną setkę, Pewna mała grupka ludności chciała sobie urządzić orgietkę. Ściśle biorąc, cztery osoby, tak: John Dreptak, Rene Trypućko, Jedna pani Bzibziakowa i panna Lusi Jamochłon, zwana na codzień Lućką. Bzibziakowa przyniosła patefon, Trypućko przytargał pół basa I wszyscy wesolutko porozbierali się na golasa, Co było zresztą praktyczne z powodu letniej spiekoty, Po czym John Dreptak z energią zawołał: – No do roboty! – Do roboty! – krzyknęli wszyscy, lecz tu wpadli w stary mechanizm, I Trypućko wywiesił hasło „MAŁA ORGIA WZMACNIA ORGANIZM”. A John Dreptak wygłosił referat: „Orgia wsteczna, a orgia postępowa” Nazwali tę orgię imieniem Czwartej Dywizji Moździerzy, Po czym John Dreptak uchwałę końcową zgrabnie wymaścił, Rozpoczynając słowami: „My, Zjednoczeni Orgiaści…” A kończąc ogólnym apelem, który w każdej uchwale błyska, Że należy się przeciwstawić tak: zagrożeniu środowiska, Hałasowi, chorobom psychicznym i rozbijaniu atomów. Tu ubrali się, pozapinali, i poszli do swoich domów. Zaś wieczorem Dreptak do Trypućki zadzwonił z taką uwagą: – Stary, bardzo fajnie nam to wyszło, tylko czemu żeśmy byli nago? – Właśnie nie wiem! – odparł Trypućko, – W garniturach my by też mogli I w ten sposób wytworzył się model Uroczystej Akademii, Czyli – Polskiej Orgii.

powrót

Orgia


	Obejrzawszy importowanych filmów niejedną setkę, Pewna mała grupka ludności chciała sobie urządzić orgietkę. Ściśle biorąc, cztery osoby, tak: John Dreptak, Rene Trypućko, Jedna pani Bzibziakowa i panna Lusi Jamochłon, zwana na codzień Lućką. Bzibziakowa przyniosła patefon, Trypućko przytargał pół basa I wszyscy wesolutko porozbierali się na golasa, Co było zresztą praktyczne z powodu letniej spiekoty, Po czym John Dreptak z energią zawołał: – No do roboty! – Do roboty! – krzyknęli wszyscy, lecz tu wpadli w stary mechanizm, I Trypućko wywiesił hasło „MAŁA ORGIA WZMACNIA ORGANIZM”. A John Dreptak wygłosił referat: „Orgia wsteczna, a orgia postępowa” Nazwali tę orgię imieniem Czwartej Dywizji Moździerzy, Po czym John Dreptak uchwałę końcową zgrabnie wymaścił, Rozpoczynając słowami: „My, Zjednoczeni Orgiaści…” A kończąc ogólnym apelem, który w każdej uchwale błyska, Że należy się przeciwstawić tak: zagrożeniu środowiska, Hałasowi, chorobom psychicznym i rozbijaniu atomów. Tu ubrali się, pozapinali, i poszli do swoich domów. Zaś wieczorem Dreptak do Trypućki zadzwonił z taką uwagą: – Stary, bardzo fajnie nam to wyszło, tylko czemu żeśmy byli nago? – Właśnie nie wiem! – odparł Trypućko, – W garniturach my by też mogli I w ten sposób wytworzył się model Uroczystej Akademii, Czyli – Polskiej Orgii.

powrót

Piękny cel


	Słonko chowa się za domem, zachód chmurki złoci, Tatko oczki ma przekrwione i bardzo się poci. Siedzi tatko poza stołem, rytmicznie się kiwa. Myśli – „Skąd ja się tu wziąłem i jak ja się nazywam? Co ja robię? Gdzie ja mieszkam? Co to jest do licha?” A tymczasem mu koleżka podsuwa kielicha: – „Wypij Heniu, to dla ciebie, tyś dobry przyjaciel!” Tatko, choć mu szumi, we łbie wlewa w siebie zacier. W uszkach szumi, w nóżkach ciąży, brzuszek już nie trawi Tatko jest pawicą w ciąży, matką licznych pawi Całkiem pozbył się fantazji, nie wie nawet dobrze Z jakiej zaczął pić okazji – doktorat, czy pogrzeb? – „Urodziny czyjeś może, lecz czyje i które? A możem ja mocny Boże, wczoraj zdał maturę?” Ale to już nie gra roli, jak obecni twierdzą Grunt, że wszystkich głowa boli i okropnie śmierdzą I gdy będą się chwalili kumplom jutro rano: „Ale my się wczoraj spili” – Kumplom mózgi staną.

powrót

Wyspa


	Być może, jest taka wyspa Na jakimś oceanie, Która ma jedną przystań I jeden jacht w tej przystani. I wody jednej rzeki Przecinają ją w poprzek, I jeden strażnik rekin Pilnuje wyspy dobrze, I pojedynczo się łamią O skałę samotne fale, I jeden czarny namiot Stoi na owej skale. Nad palmą jedną, jedyną Błyszczy jedyna gwiazda, A gdy się chce tam dopłynąć, Jest tylko jedna jazda, Gdyż jeden jest kierunek I jeden mały bilet, Więc po swój biedny pakunek Niebawem się pochylę I opuszczę swą izbę Bez słów i bez powrotów, By popłynąć na wyspę Do czarnego namiotu. I będzie coraz ciemniej, Ciepło, smutno i mglisto, Psy, kiedy wyją w pełnię, Też tęsknią za tą wyspą…

powrót

Miejski poranek


	Miejski poranek, pusty przystanek Za chwilę zabrzmi tu gwar Piąta na wieży, pachnie chleb świeży Piekarz o drugiej wstał Chłopcy od dziewcząt wracają pieszo Także cieplutcy jak chleb Senny włamywacz pracę przerywa Ogołociwszy sklep O takim czasie z psem gdy go ma się Najlepiej w miasto iść Przez skrzyżowania, bez skrępowania O świcie władza śpi Piąta dopiero, pierwszy papieros Celny i ostry jak nóż Koty się gonią, butelki dzwonią Mleko przywieźli już Za chwilę szpetnie ciszę rozetnie Tramwajów łomot i trzask Na razie mgiełka, watka, perełka Puchaty, mieski brzask O takim czasie z psem gdy go ma się… Po miejskich drogach na sześciu nogach Licząc w tym psa – gdy się ma Bo gdy się nie ma – to trzeba dwiema Więc miej koniecznie psa O takim czasie z psem gdy go ma się… Po miejskich drogach na sześciu nogach… Po miejskich drogach na sześciu nogach…

powrót

Stróż Jasia


	Jasio piękny był jak róża, Ładnie się rodzicom chował, Przy tym miał aniołka stróża, Który nim się opiekował. Czasem, kiedy pani w klasie Jasia gnębi i sztorcuje, Mówi: Ożesz ty, głuptasie! I chce chłopcu wstawić dwóję. Stróż poczciwy aniołeczek Dziecię chronić chcąc niewinne, Trąci panią w ołóweczek – I już dwóję ma ktoś inny! Także później, przy maturze, Tym młodzieńczym, pięknym zrywie, Inne aniołeczki stróże Radzą swoim: – Walcz uczciwie! Ale Jasia stróż jest lepszy, Spod skrzydełka coś wyciąga: – Jasiu, nie myśl sam, bo spieprzysz, Patrz, baranie, tu jest ściąga! Potem Jasio się zakochał, Ale zamiast pieścić dziewczę, Ciągle tylko śpiewał, szlochał, Albo głośno czytał wiersze. Kiepsko by się to skończyło, Lecz aniołek w sposób krótki W postać Jasia wszedłszy siłą – Zabrał babkę do Sobótki. A nazajutrz ta panienka Już za Jasiem sama biega, Już jest przy nim jakaś miękka – Jasio – mówi – to agregat! Siedzi Jasio na posadzie, Wykonuje zadań szereg – Tu swój podpis z wdziękiem kładzie, Tam przybija znów stempelek, Zaś aniołek z obowiązku Podpowiada wciąż tej mumii: – Jasiu, zapisz się do związku! – Jasiu, dziecko do komunii! – Napisz donos, składki popłać! – Szefa spytaj się o zdrowie! Nie ma kiedy pojeść, pospać Tak jak inni aniołowie, Więc go wątpliwości gniotą Nie sprawdzone należycie: – Czy koniecznie półidiotom Musi się ułatwiać życie?

powrót

Pętla


	U drzwi zadzwonił dzwonek, Więc Dreptak jak skowronek Wesół otwiera z klucza, A tam stoi inkasent I tak Dreptaka basem Poucza: – Natychmiast płać pan, Czasu nie trać pan, Tylko raz – raz! Uszy pan stul pan I szybko bul pan Za światło i za gaz! Dreptak wszystko zapłacił, Cokolwiek humor stracił, Bo żal mu było grosza; – Ot – myśli – wyjdę sobie… I wyszedł, lecz za progiem Napotkał listonosza. – Natychmiast, płać pan. Czasu nie trać pan! Ryknął jak lew on. Uszy pan stul pan I szybko bul pan Za swój telefon! Uregulował Dreptak I poszedł się na trzepak Powiesić na długim sznurze I już się żegnał z żoną, Gdy wtem mu przyniesiono Inne rachunki duże. Najpierw – czynsz za mieszkanko, potem – powiestkę z banku: Dwa kredyty, trzy orsy I upomnienie z kasy, Bo żyranci – brudasy Nie chcieli wpłacić forsy… Straszne tam były płacze, Aż nasz biedny Dreptaczek Został goły, bez gaci, Ale już się nie wieszał I sam siebie pocieszał, Że teraz, to się już nie opłaci. Ucałował swą żonę: – Już wszystko popłacone, Nic się już nie należy! Goło, ale wesoło! Tutaj cmoknął ją w czoło, A tu znów ktoś puka do dźwierzy: – Natychmiast płać pan, Czasu nie trać pan, Tylko raz – raz! Uszy pan stul pan I szybko bul pan Za światło i za gaz! – Co pan mówi – wyszeptał Dreptak łagodnie. – Tak szybko przeminęły te cztery tygodnie?

powrót

Realizm


	…a jak kiedyś wyjdziemy z długów I kłopotów będziemy mieć mniej, To ci kupię suknię taką długą, Jaką kiedyś miała Doris Day, A do tego śliczny płaszcz szeroki, Pantofelki na szpilkach i szal, A dla siebie – wytworny smoking, I pójdziemy oboje na bal. Na nasz widok cała sala westchnie I zaszepce: – Ach, jak im się powodzi! Spójrzcie tylko, jacy oni piękni, Jacy eleganccy i młodzi… A my młodzi nie będziemy już wtedy; Siwe włosy mieć będziemy na skroniach, Tyle tylko, że wyjdziemy z biedy, Tyle tylko, że będziemy spokojni… A nasz syn będzie mądry i duży I mieć będzie jakąś śliczną dziewczynę, I w tysiące kolorowych podróży Wyjedziemy z tą dziewczyną i z synem. Zobaczymy morza, wyspy i palmy, Dobre kraje wiecznego ciepła… Słuchaj, przecież to jest całkiem realne, Tylko nie śmiej się. A zwłaszcza nie płacz…

powrót

Rzecz o subiektywnym spojrzeniu


	We wtorek po południu podczas nieobecności męża pani Joanna Dreptakowa Dostała nagle intensywnych duszności i rozbolała ją raptownie głowa, Więc Zenon Dreptak wróciwszy i stwierdziwszy że żona jego jest chora, Wezwał telefonicznie pewnego znanego doktora. A ten Dreptak był zazdrosny o żonę wprost niesłychanie, Tak że dość często zwalniał się z pracy, Wpadał raptownie do domu i przeszukiwał mieszkanie, Wołając: – Gadaj w tej chwili gdzie są ci łajdacy Gregory Pack, Łazuka i ten Toni Sailer? Ja wiem że ty ich przyjmujesz, ja nie jestem taki frajer! A ona, ta Dreptakowa, jeżeli mam być szczery, Przypominała nie tyle Bardotkę, co dziwnego psa Huckelberry. Więc nikt tam za nią nie szalał, tylko ten Dreptak Zenon Sobie wmówił, że ona jest cizią, panterą i syreną… A teraz na przykład lekarz, bo, przyszedł już, drzwi otwiera I powiada: – O, pani jest chora? To niech się pani rozbiera… Zbladł Dreptak, się zdenerwował aż mu się ręce pocą I pyta drżącym głosem: – A to przepraszam po co? – Po to – powiada lekarz – że zbadać tę panią mamy! Co rzekłszy rozpiął Joannie jeden guzik u flanelowej piżamy. – Przeziębi się! – pisnął Dreptak i zapiął ten guzik na brzuchu. – Ależ skąd? – odparł lekarz i odpiął – Przecież tu jest ciepło jak w uchu. O, proszę, nawet świece w lichtarzach z gorąca się topią… Dreptak zapiął, lekarz odpiął, Dreptak zapiął, lekarz znowu odpiął. – Do widzenia, wychodzę, nie mam na żarty ochoty! – A ile należy się za fatygę? – A sto pięćdziesiąt złotych! I pomyślał „Ta Dreptakowa to wyjątkowa pokraka”. A znów Dreptak myślał „Ot; lubieżnik”, ale mylili się oba, Be ostatecznie nie to jest ładne co ładne, ale co się komu podoba.

powrót

Inwentarz


	A gdy poszedł Jaś na wojnę Wziął ze sobą od niechcenia Trzy rasowe krówki dojne Klipę pipę, pół grzebienia Jakieś dwa lub trzy dziurkacze Obok legło zaś w plecaku Jajo kurze, drugie kacze Brzytwa i pół kilo maku Dalej kosa, dziennik ustaw Niezbyt gruby kij dębowy Szklanka do połowy pusta Ale próżna od połowy Wziął też kota, psa, telefon, Kalichlorek, laryngofon, Sztylpy, flaczki, kit, patefon, Wasserwagę, magnetofon, Toaletkę, kaktus, flaszkę, Oberbutrę, klej, fistaszki, Blaszkę, tudzież kałamaszę Zaprzężoną w dwa wałaszki, Kompot z jabłek, majtki, masło, I bobkowych kilka listków, Lecz pan sierżant strasznie wrzasnął I wyrzucić,kazał wszystko Więc nasz Jasio jął w tej chwili Spełniać rozkaz z całej siły Dobrze żeśmy nadążyli Zanotować że tam były Jakieś dwa lub trzy dziurkacze, Trzy rasowe dojne krówki, Jajo kurze, drugie kacze, I grzebienia dwie połówki, Klipa, pipa, kot, telefon Kalichlorek, laryngofon Sztylpy, flaczki, kit patefon Wasserwaga, magnetofon Toaletka, kaktus, flaszka, Oberbutra, klej, fistaszki, Blaszka, tudzież kałamasza Zaprzężona w dwa wałaszki, Oraz majtki, męskie wszakże Bo zupełnie, bez podwiązek Jaś wojuje, a my także Spełniliśmy, obowiązek Sprawozdawczy…

powrót

Doping


	Jan Dreptak, mierny literat w jednym z odległych województw, Studiował życiorysy innych znakomitych kolegów, Chcąc do nich się upodobnić w najmniejszych nawet rysach, Bo myślał: Żyjąc podobnie, będę podobnie też pisał. Przeczytał o Hemingway'u, że zawsze pracował stojąc, Więc zaraz też zrobił sobie specjalny pulpit w pokoju, Ale długo stać nie mógł, ponieważ miał platfuska, Więc się przerzucił na system leżący Marcelka Prousta I leżał ku rozpaczy żony na najpiękniejszej z otoman, I jeszcze w dodatku przeczytał, że Witkacy był podobnież narkoman, Więc powlókł się do apteki, a aptekarz Zenobi Wdowiak – Czym mogę służyć? – pyta. – Proszę coś szkodliwego dla zdrowia! – Panie! – Wdowiak krzyknął ze strachem. – Taż to panu zapewne zaszkodzi! – Owszem, ale może coś mi przy tym wyjdzie, bo na razie nic mi nie wychodzi! Zrób pan dla mnie jakąś miksturkie, która wpędzi mnie w twórczą mękę! A aptekarz aż się nadął z dumy, że zostawia mu się wolną rękę… Duch w nim zagrał odkrywczy a twórczy, wydał okrzyk radosny i dziki, Złapał szuflę i dawaj mieszać różne leki i specyfiki Tak jak szło: aspirynę, jochambinę, wazelinę, z pijawkami retortę, Papawerynę, rycynę, sklerosan, urosan i witaminę B-12 forte! Wszystko utarł, spirytusem rozpuścił, wlał przez lejek do półlitrówki I zawołał: – Fertig, pij pan zaraz! Dreptak wypił i odpadły mu zelówki Potem z nosa mu buchnęły płomienie, wreszcie rzucił się na kasjerkę, Lecz już w biegu zgubił koleino cztery palce. dwunastnicę i nerkę. Ale wcale się tym nie przejął, zagrzmiał głośno, zakrzyknął: – hu ha! Przegryzł się przez sklepowy kontuar i po ścianie zaczął chodzić jak mucha, A następnie z piekielnym rabanem, wyciem. hukiem jak również zgrzytem Poprzebijał kolejno sześć pięter, błysnął, świsnął i wszedł na orbitę Wykrzykując: – Tu jestem! A kuku! ..ale jak ktoś nie ma do pisania iskry bożej, To żeby robił wokół siebie nawet nie wiem ile huku, To to mu proszę państwa i tak nic nie pomoże…

powrót

Eksport i import


	Polak pęcznieje jak balon z gumy, Czeka na podziw i poważanie, Widzi w tym bowiem powód do dumy, Że cudzoziemcy rwą nasze panie. Ot, mój pradziadek tak mawiał z łezką, Patriotycznego pełen prestiżu: Sam Napoleon panią Walewską Raczył używać w mieście Paryżu! Wuj, co Francuzom był raczej anty, Odczuwał radość nie mniej kretyńską: Co tam Walewska! Książę Konstanty Był łaskaw ciupciać panią Grudzińską! Na to pradziadek powiadał w gniewie, Za orientacją będąc francuską: Honoriusz Balzac w mieście Genewie Spał z Ewą Hańską, z domu Rzewuską! Każdy argument jak piorun gromki Przeciwnikowi grozi awarią; Szczęsna Potocka i kneź Patiomkin! Ludwik Piętnasty z Leszczyńską Marią! Z kart historycznych wstają wspaniali Króle, wodzowie, nawet biskupy, Którzy w przeszłości importowali Nie tyle nasze głowy, co pupy… Wyciągam z tego ponure wnioski: Nietędzy widać z nas zalotnicy; Rewanż wziął tylko Staś Poniatowski Na Katarzynie Wielkiej, carycy! Był dobry w łóżku, nikt nie zaprzeczy, Z werwą rozegrał całą imprezę, Ale że Polak, więc za te rzeczy Dał wrednej babie zbyt drogi prezent… By więc uniknąć wstydu i sromu, I nie wpaść więcej w takie pułapki, Błagam: Polacy, siedźcie żesz w domu! Eksportujemy wyłącznie babki!

powrót

Eksport i import


	Polak pęcznieje jak balon z gumy, Czeka na podziw i poważanie, Widzi w tym bowiem powód do dumy, Że cudzoziemcy rwą nasze panie. Ot, mój pradziadek tak mawiał z łezką, Patriotycznego pełen prestiżu: Sam Napoleon panią Walewską Raczył używać w mieście Paryżu! Wuj, co Francuzom był raczej anty, Odczuwał radość nie mniej kretyńską: Co tam Walewska! Książę Konstanty Był łaskaw ciupciać panią Grudzińską! Na to pradziadek powiadał w gniewie, Za orientacją będąc francuską: Honoriusz Balzac w mieście Genewie Spał z Ewą Hańską, z domu Rzewuską! Każdy argument jak piorun gromki Przeciwnikowi grozi awarią; Szczęsna Potocka i kneź Patiomkin! Ludwik Piętnasty z Leszczyńską Marią! Z kart historycznych wstają wspaniali Króle, wodzowie, nawet biskupy, Którzy w przeszłości importowali Nie tyle nasze głowy, co pupy… Wyciągam z tego ponure wnioski: Nietędzy widać z nas zalotnicy; Rewanż wziął tylko Staś Poniatowski Na Katarzynie Wielkiej, carycy! Był dobry w łóżku, nikt nie zaprzeczy, Z werwą rozegrał całą imprezę, Ale że Polak, więc za te rzeczy Dał wrednej babie zbyt drogi prezent… By więc uniknąć wstydu i sromu, I nie wpaść więcej w takie pułapki, Błagam: Polacy, siedźcie żesz w domu! Eksportujemy wyłącznie babki!

powrót

Kaszka manna


	Niedobrze się robi ptaszkom, odbija się myszce Mamcia karmi dziecko kaszką łyżeczka po łyżce. Karmi, nuci coś radośnie: „Jedz, jedz ty łobuzie…” Kaszka dziecku w buzi rośnie i wydyma buzię. Ma już kaszki pełen brzuszek i płucka, i nereczki, Kaszka sączy mu się z uszek i rozpycha majteczki. Słyszy dziecię matki piosenkę i myśli figlarnie: „Jak cię dorwę, gdy dorosnę, to też cię nakarmię…” Zaśmiało się miłe dziecię na myśl o igraszkach. Mamcia na to: „A więc przecie smakuje ci kaszka”. Dam ci jeszcze, żebyś przytył i miał pulchne policzki!!!” Dziecko żuje myśląc przy tym: „Ach, dajcie mi nożyczki!!!” Wtem huknęło coś jak mina – gówniarz zwymiotował. „Porzygała się dziecina – zaczniemy od nowa!!!” Kot z rozpaczy skoczył w wannę a pies się wściekł na dworze. Po coś stworzył kaszkę mannę, o sympatyczny Boże??!!

powrót

Deszcz w Wiedniu


	Ktoś przez radio mówi mi Że dziś w Wiedniu deszcz i mgły Skąd to wzruszenie i dreszcz Wiedeń i ty i deszcz Nad dunajski mokry bruk Kroków twoich znany stuk Blade latarnie na gaz A w tle zapewne walc Ten sam, ten sam, jak echo, jak sen Ten walc, ten walc, a jakby nie ten Raz, dwa, raz, dwa, zbyt smutny to walc Tak jakby w Chopina zasłuchał się Straus Niech gra, niech gra melodię sprzed lat Raz, dwa, raz, dwa, zakręcił się świat Jak żal, jak żal, rozgonił nas wiatr Gdzie Wiedeń, gdzie Polska, gdzie ty a gdzie ja U nas też już pada – wiesz Cóż, zapewne wszędzie deszcz Widzę cię znowu jak śpisz Pomyśl czasami – pisz

powrót

Zbroja


	Rycerz Eustachy Dreptak był tak krańcowo ubogi, Że nie miał nawet zbroi, by w niej uderzyć na wrogi, A tutaj akurat wojna, nadciąga Tatarów masa… – O rany – jęknął Eustachy – mam walczyć na golasa? Tym niemniej rozkaz rozkazem, więc chociaż czuł się podle, Goły, jak Pan Bóg go stworzył, usiadł ten Dreptak na siodle, Wziął sobie na drogę kaszankę, rzodkiewkę, ze dwie cebule, I w całej okazałości stanął naiwnie przed królem. A z króla był niezły pasjonat, jak szpurnie do kąta mapy, Jak skoczy, pragnąc Dreptaka złapać oburącz za klapy! Klap nie ma, więc łaps za byle co, aż z bólu zawył Eustachy!!! – Za pół godziny – król warknął – masz być zakuty we blachy. A jeśli cię nie zobaczę w pancerzu i w pióropuszu, To każę ci poobcinać wszystko, z wyjątkiem uszu, Żebyś sam słyszał, jak drzesz się! Więc po tych groźnych okrzykach Dreptak czym prędzej poleciał galopem do lakiernika, A ten mu wylakierował na chudych, sterczących żebrach Żeberkowatą zbroję w kolorze czystego srebra, Łeb mu wyzłocił złotolem, dorobił stalowe jegiery, I jeszcze mu domalował rozmaite wspaniałe ordery Z napisami „Za odwagę”, „Za lojalność”, „Za postawę ogólną”, A nawet „Pierwsza nagroda na wystawie psów rasy buldog”! A tutaj tymczasem już bitwa, już atakują Tatarzy, Już Dreptak razem z innymi chcąc nie chcąc rusza do szarży! A przy tym błyszczy jak słońce, cały z daleka się świeci I jeszcze koń mu zwariował, i przed wszystkimi z nim leci… Co widząc ze strachu i zgrozy zawyła tatarska horda, Lecz już po chwili to wycie zamarło im nagle w mordach, Nie wytrzymali nerwowo, wrzasnęli: – Wariat! O raju! I dali takiego dyla, że ich wymiotło won z kraju, A Dreptak dostał w nagrodę majątek tuż pod stolicą… Tak, dobry lakiernik to nawet z ofermy zrobi bógwico!

powrót

Jagienka i orzechy


	Żyła raz jedna panienka Która zwała się Jagienka; Wiele z niej było pociechy, Bo tłukła pupą orzechy. Opisał ją, że jest taka, Sam pan Sienkiewicz w Krzyżakach Wpierw żyła w cnocie jak mniszka, A potem wyszła za Zbyszka. I wiodło im się chędogo, Chociaż, niestety, ubogo, Bo się pokończyły wojny, Zaczął się okres spokojny, A rycerz – rzecz znana wszędzie – Żyje z tego, co zdobędzie. Ruszył więc Zbyszko konceptem I wpadł na taką receptę: Przywiesił na bramie druczek, Że tu się orzechy tłucze I od każdego orzecha Zgarniał taryfę do miecha. Laskowy orzech maleńki To nie problem dla Jagienki; Mogła za jednym przysiadem Stłuc całe pół kilo zadem, A gdy dorwała fistaszka Zostawała z niego kaszka. Niewiele też większej troski Przysparzał jej orzech włoski. Aż raz przybył jakiś młokos, Przywożąc z Afryki kokos, I zwrócił się do Jagusi, Że mu tę rzecz roztłuc musi. Spłoniła się żwawa młódka, Wzięła dech, napięła udka, Pomodliła się przelotnie I w ten kokos jak nie grzmotnie! Niestety twarda skorupa Nawet przy tym nie zachrupa… Wrzasła Jaguś wniebogłosy, Podskoczyła pod niebiosy I jak drugi raz przywali! …a ten bydlak jak ze stali! Natomiast biedna dziewczyna Zrobiła się całkiem sina, Oddech jej się jakby urwał, Wymamrotała: – O kurwa… Potem się zaniosła wyciem I się pożegnała z życiem! Wniosek: Na ogół umiemy Rozgryzać własne problemy, Lecz zagraniczne nowości Przysparzają nam trudności! Morał: Tylko wzrost oświaty Może zmniejszyć nasze straty. I hasło bezwarunkowo: Mniej dupą, a więcej głową!!!

powrót

Okazja


	Pewien malarz co malował pikasy I uważał że ma talent wielki, Podał raz ogłoszenie do prasy: „Poszukuję przystojnej modelki, Ale taniej, bo jestem ubogi, Tylko żeby miała długie nogi!!!” No i siedzi w swej pracowni nazajutrz Aż ktoś puka, więc ten malarz patrzy, A tu cichcem drzwi się otwierają I przychodzi Wojciech Samotraczyk, Eks-urzędnik co nie zrobił kariery, Gęba wredna, lat sześćdziesiąt cztery, Wszedł, kapelusz rzucił na ławkę, Palto wiesza na gwoździu, na murze, A następnie podwija nogawkę, Ukazując kosmate odnóże, Owinięte w elastyczny bandaż I powiada – Długa noga, nieprawdaż? – Bardzo długa – rzekł malarz – a ino, Ale ty mi stąd zaraz zjeżdżaj podlecu Razem ze swoją niedomytą kończyną, Bo ci zaraz ją wyrwę z pleców! Tutaj zęby wyszczerzył jak zwierzę, I wyrzucił faceta za dźwierze. I jął czekać na modelkę smukłą… Lecz niestety – nie przyszła żadna, I teraz temu malarzowi jest strasznie smutno, I wydaje mu się, że ta noga Samotraczyka była nawet całkiem ładna, Ale ten Samotraczyk się obraził i więcej już go nie ujrzycie… Oj, jak my nie umiemy korzystać z tego co nam daje życie!!!

powrót

Pielgrzymka


	Wzruszył mnie nowy przejaw duchowej kultury: Pielgrzymka policjantów na szczyt Jasnej Góry. Przynieśli swą chorągiew nader okazałą Na której św. Jerzy leje smoka pałą. Bili się gromko w piersi, powstał hałas wielki Gdy się w kuloodporne tłukli kamizelki. Upadli też na klęczki, taka jest w nich wiara, Tu wyleciał pistolet, tam kajdanków para. Gdzie indziej granat z gazem błysnął jak meteor, Co później cudem nazwał naiwny ksiądz przeor. W tymże czasie włamywacz przepiłował sztabę Zabito gdzieś staruszka, uduszono babę. Oszust z ludzką krwawicą nawiał za granicę I zgwałcono ostatnią w tym kraju dziewicę. Wysnuwam stąd przy dużej myślowej fatydze, Bardzo niesłuszny wniosek, którego się wstydzę. Że dla mnie gliniarz może nie wierzyć kompletnie, Byle złapał bandziora, nim mi łeb odetnie. Taka jest moja własna prywatna opinia. Kurcze, ale ja jestem samolubna świnia…

powrót

Rzecz o szkodliwości opalania


	Raz babcia wiosną w górach rzekła do dzieciaka Nie siedź Gosiu na słońcu, bo dostaniesz raka Gówno prawda, odrzekła dziewczynka czupurna Słońce jest bardzo zdrowe, a babcia jest durna Ledwie to wymówiła – już ma raka skóry Dalejże więc uciekać w leśny gąszcz ponury Siadła na kamieniu, siedzi godzin kilka Raka się nie pozbyła – a złapała wilka Chce wstać – a tu nie może – wreszcie po wysiłku Podniosło się biedaczysko, ale z wilkiem w tyłku Teraz wilk razem z rakiem żrą ją bez żenady Morał: unikaj słońca ale bez przesady

powrót

Polish Wunderwaffe


	Gdy ruszano do Iraku na krucjatę Każdy rycerz wziął to dzidę, to armatę Pojechały pojemniki pełne gazu Oddział Czechów co poddali się odrazu Berlin wysłał dwa czy trzy miliardy marek Od Szwajcarów każdy żołnierz miał zegarek A nasz chytry Lech Wałęsa zamiast armatniego mięsa Desygnował sto wojskowych pielęgniarek Wszystkie miały modre oczka i berety I to miały co powinny mieć kobiety… Gdy przybyły na pustynię, to jak rany Po oazach prostowały się banany Przed namiotem Kasi, Stasi i Małgosi Pospuszczali się przedwcześnie komandosi Bush akurat miał przemawiać z Waszyngtonu Ale nie mógł zbliżyć się do mikrofonu Aż Barbara, żona Busha, mówi – Bush się dziwnie rusza Wycofajta chłopcy Busha do ratusza Saddam Husein widząc Polki przez swój radar Przeżył wstrząs ponieważ ogon mu się zadarł I choć w domu miał schron z tronem Siedział całą noc przed schronem Bo się nie mógł zmieścić w schronie z tym ogonem Wreszcie sam generał Schwarzkopf z armii USA Też częściowo usztywniony na kaktusa Zaczął prosić przez telefon w Belwederze Panie Lechu, może pan je stąd zabierze Polska grupa nerwy wszystkim tu rozstraja To nie wojna panie Lechu tylko jaja Lechu na to odpowiedział przez swe sługi Niech pierw USA nam umorzą nasze długi A jak nie poumarzacie, to wam powiem w tym temacie Że będzieta konflikt miec – o – taki długi

powrót

Żywopłot


	Trwa w okolicy popłoch I zamieszanie spore: Tatko strzyże żywopłot Ogromnym sekatorem. Zbudził się wczesną wiosną Kiejby niedźwiedź w barłogu, Przeciągnął się, otrząsnął, Wylazł i siadł na progu. Otworzył ślipia, sapnął, Splunął przed się bez pudła, Odegnał muchy łapą, Poczochrał się po kudłach, Furknął jak wentylator, Lub jak słoń znad Zambezi, Złapał w dłonie sekator I zabrał się do rzezi. Hej, w ulewie gałęzi Wyrwanych zawieją Coś się kłębi, coś rzęzi. Jacyś czarci szaleją, Jakieś się wilkołaki Żrą bestialsko wśród żerdzi, Fruwają krzaki-kłaki, Coś jęczy i coś śmierdzi. Przerżnął się tatko w poprzek, Wypadł z gąszczu z łomotem, Wydał bojowy okrzyk, Hyc i runął z powrotem. Znowu wszystko druzgota, Tnie, rąbie, siecze w buszu, Zajrzał sąsiad zza płota – Cofnął się już bez uszu. Przyleciał sierżant Miziak, Strofował go na próżno, Bo tatko dostał hyzia, Ciach i lufę mu urżnął. Aż wreszcie swoje zrobił, Ściął ostatnią roślinę, Plac jak pustynia Gobi, Żywopłot jak Yull Brynner. Wyjął tatko papieros, Lecz kiedy go dopalał, On – dopiero co heros – Nagle sflaczał i zmalał. Powiędły mu muskułki, Ukazały się gnatki, Wreszcie przeląkł się pszczółki, Beknął i zwiał do chatki, Gdzie swe członki żałosne Okrył ciepłą bielizną… Tak, tak, raz w roku na wiosnę, Każdy z nas jest mężczyzną W jakiejś tam specjalności, Jak seks, ryby lub koty… …lecz większość bez litości Wyrzyna żywopłoty…

powrót

Zdarzenie


	Wysłany przez centralę na specjalne zakupy, Pojechał do Paryża urzędnik ósmej grupy, Chodził po Mont Parnasie, pod wieżą Eiffla stał, A po niejakim czasie dotarł na plac Pigalle. A po tym placu chodzą dziewczęta, Każda prześliczna, co druga ruda, Wąska spódnica na każdej rozcięta Od zgrabnych kolan do połowy uda. Każda z tych dziewcząt pięknie uśmiechnięta, Każda z nich nosi szpilki niebotyczne, Chodzą po placu paryskie dziewczęta. Prześliczne. A oczy urzędnika robią się strasznie duże; Nie widział takich dziewcząt nawet w Jeleniej Górze, Gdzie był przejazdem w czerwcu, więc aż zatkało go, A wtem jedna z tych dziewcząt powiedziała: – Hello! Tak powiedziała piękna dziewczyna do urzędnika spod Jeleniej Góry, A on natychmiast, jak pod wpływem wina, Usłyszał słodko śpiewające chóry I swoją żonę zaczął zapominać I nawet swego szefa, Kozłowskiego, Gdy uśmiecha się piękna dziewczyna Do niego. Rozstali się niestety już pół godziny potem, A on nazajutrz wrócił do kraju samolotem I nieraz płakał nocą i palce do krwi gryzł I nie wiadomo po co napisał taki list: „Mam ósmą grupę uposażeniową, Ale na siódmą mam konkretną szansę, Gdybyś zechciała to bym ruszył głową I bym pochodził trochę za awansem, I bym się z żoną rozwiódł, daję słowo, I bym zostawił dziecko, choć mi szkoda…” Przeczytał list, poprawił to i owo, I podarł…

powrót

Serial


	Jan Dreptak wszedł do mieszkania I stanął w pozie męczeńskiej, Ponieważ zupełnie niechcący I nie wiadomo po co Przyłapał swą żonę Jadwigę Na zdradzie pozamałżeńskiej, Gdyż albowiem miał wrócić nazajutrz A wrócił kretyn nocą. I oto stoi jak kołek Z miną grobowo ponurą, I niezdecydowanie Kapelusz w palcach kręci. Czując niezwykłą tremę Przed nadchodzącą awanturą, Którą musi zaraz urządzić Choć nie ma najmniejszej chęci… Stoi i ma tę świadomość, Że sam wszystkiemu jest winien, Że niepotrzebnie zmienił W ostatniej chwili plany I wrócił do chaty dzisiaj Choć jutro wrócić powinien A tamten facet mruczy: – No zaczynajżesz pan, jak rany. Więc Dreptak posprzątał ze stołu, Bo zaraz pięścią weń walnie, Wyciągnął tragicznym ruchem Dłoń ku niewiernej Jadwidze, Chrząknął wytrzeszczył oczy I krzyknął konwencjonalnie Ogólnie przyjętym w tych razach Sposobem: – Ha! co ja widzę! Następnie już wszystko poszło Według utartych schematów: Pogotowie było, straż pożarna I pan Miziak – posterunkowy. A po kilku godzinach Jan Dreptak Siadł na stosie połamanych gratów I powiedział z ulgą do małżonki – No w zasadzie mamy to z głowy…

powrót

Kompromitacja wieszcza


	SŁOWACKI: Witam! REDAKTOR: Witam uprzejmie! SŁOWACKI: Pan jest redaktorem? REDAKTOR: Ja… SŁOWACKI: Ten poemat wczoraj machnąłem wieczorem, Zechciej waszmość zamieścić. Gdy będzie gotowy, Proszę przesłać egzemplarz jeden okazowy Mej matce. Honorarium wezmę zaraz w kieszeń. REDAKTOR: Przepraszam, lecz jak godność? SŁOWACKI: Kaducznie się spieszę, Nie mam czasu na żarty! REDAKTOR: Żarty? Niby z czego? SŁOWACKI: Że nibyś pan nie poznał mistrza Słowackiego, Dowcip mierny, lecz niech tam. Teraz płać i kwita. REDAKTOR: Może nawet zapłacę, lecz niech pan odczyta. SŁOWACKI: Czyś pan zdrowy? REDAKTOR: Zupełnie. SŁOWACKI: Masz przed sobą wieszcza. REDAKTOR: Pięknie, lecz muszę słyszeć, nim co pozamieszczam, A zwłaszcza nim zapłacę… SŁOWACKI: O literaturo! Jakże nisko upadłaś… Dobrze, słuchaj, ciuro: Uspokojenie! REDAKTOR: Tytuł jak w sam raz do prasy. Zwłaszcza że mamy bardzo niespokojne czasy… Proszę czytać! SŁOWACKI: „Jest u nas kolumna w Warszawie, Na której usiadają podróżne żurawie, Spotkawszy jej liściane czoło…” REDAKTOR: Kto tam siada? SŁOWACKI: Żurawie, a waść niech mi co chwilkę nie wpada! „Spotkawszy jej liściane czoło wśród obłoka, Taka zda się odludna…” REDAKTOR: Toć żuraw nie sroka, Na kolumnie nie siędzie! SŁOWACKI: Nie siędzie? REDAKTOR: Broń Boże! Choćby nawet chciał usiąść, to nijak nie może, Siada tylko na stepy, względnie na mokradła! SŁOWACKI: Ta ptaszyna? REDAKTOR: Ptaszyna? Jakby panu spadła Na głowę, to pan życie straciłbyś z tą chwilą. Wielka jak struś, a waży ze czterdzieści kilo! SŁOWACKI: To straszne! REDAKTOR: Żyje w Azji i w części Europy, Na drzewie też nie siada, bo ma takie stopy, Że niczego nie może się przyczepić niemi, I nawet swoje gniazdo buduje na ziemi. Reasumując… SŁOWACKI: Oszczędź wstydu i sromoty! REDAKTOR: Napisz pan, że kolumnę obsiadają koty lub wrony… SŁOWACKI: Milcz, bo padnę… REDAKTOR: Może podać wody? SŁOWACKI: Dzięki… żegnam… REDAKTOR: Pan dokąd? SŁOWACKI: Uczyć się przyrody.

powrót

Ważne zadanie


	Ach, przykry to widok, przykry Żałosny niesłychanie Kiedy osobnik bez ikry Otrzyma ważne zadanie Gdy szef co chce go podbechtać Zapaskudza biednemu życie Mówiąc – „Kolego Dreptak, Ja wierzę, że wy to zrobicie” Nieszczęśnik ów w pierwszym momencie Rośnie we własnej opinii I wierzy przez moment święcie Że rzecz wspaniałą uczyni Rozpiera go zapał twórczy Wizje mu roją się mgliste A potem się naraz kurczy I myśli ze strachem – „O Chryste!” I zaraz pustka we wnętrzu I zaraz w sercu nieznośnie I zaraz trudności się piętrzą A to zadanie rośnie Ach przykry to widok przykry… Cierpi biedny niezguła Organizm herbatą nawadnia Gubi się w licznych szczegółach Co chciałby je z kimś pouzgadniać Ba, pouzgadniać lecz z kim? Głowa jak garnek pusta Papierosowy dym Zasłania świat jak chusta Herbatę za herbatą Warcząc jak dwa ratlerki Filtrują z dezaprobatą Zdezelowane nerki Szare komórki trzeszczą Mózg oszalały kipi I rodzi myśl złowieszczą Chyba pójdę coś wypić Ach przykry to widok przykry… A nad ranem przechodnie Ujrzawszy w szarym mroku Znane sztuczkowe spodnie Wystające z rynsztoku Mówią – „Patrzcie koledzy To Dreptaka ubranie! Pewnie szef tej nieszczęsnej lebiedze Znowu powierzył jakieś odpowiedzialne zadanie

powrót

Tęsknota


	Inne marzą o Taunusach i Fordach, Lub powiedzmy o pobycie w Miami, A ja chciałabym mieć zwykłego lorda W szapoklaku i z bokobrodami, Żeby był po prostu z wyższych sfer I żebym mogła do niego mówić „sir”. Byłoby mu u mnie całkiem fajnie: Mógłby porozmawiać ze mną o Einsteinie, Mógłby dziergać, albo czytać bajki I kupowałabym mu tytoń do fajki I pozwoliłabym mu jeździć rowerem I tak żylibyśmy we dwoje, ja z tym sirem. Tylko raz na tydzień przy niedzieli, Albo, gdyby wolał, to przy środzie, Wsadzałabym go siłą do kąpieli I zanurzała razem z głową w wodzie, Żeby się porządnie woda opił, Oraz w pewnym czasie się przytopił, Lecz nie całkiem. Po czym bym starannie Mu robiła sztuczne oddychanie I lord byłby znów zadowolony, Tyle tylko, że często topiony. A mnie szczęście i duma rozpiera I podziwu szepty słyszę nareszcie: – O idzie właścicielka topionego sera! Jej topiony ser jest najlepszy w mieście!

powrót

Wampirek


	Ledwie dmuchnął poranny zefirek, Wylazł z norki nieduży wampirek. Miał spiczaste dwa ząbki, Do ssania rodzaj trąbki, Oraz dwoje chudziutkich miał girek. Sysu, sysu, cmok, cmok, cmok Oraz dwoje chudziutkich miał girek. Zaraz skrzydła jak gacek rozepnie I śniadanie czym prędzej gdzieś chłepnie. Tak się spieszy nieludzko, Że aż rzęzi mu płucko, Bo się boi, że zupka mu skrzepnie. Sysu, sysu … Często potem dostaje on czkawki, Siada nagle bezradnie wśród trawki I słychać głos biedaczka: Znów wyssałem pijaczka… I to jest popijawka pijawki. Sysu, sysu … Nasz wampirek to smakosz i znawca, Przy tym wcale nie żaden oprawca, Za wyssanie kolacji Płaci jak w restauracji, Chyba, że honorowy krwiodawca… Sysu, sysu … Często mówi się źle o wampirze: Że kaleczy, że wkręca się w pirze, Lecz ty nie wierz w te plotki, Nie wyganiaj sierotki, Niech se czasem chudzinka poliże.

powrót

Kataklizm


	Pachnie maciejką, naftą i serkiem, Cipritykowscy kopią w ogrodzie, Dreptak po wódkę idzie spacerkiem, – Można powiedzieć, że dzień, jak codzień! W radio referat na temat NEP-u, Gwiździejkiewiczom skradli dwie dętki, A Dreptak właśnie wchodzi do sklepu I się uśmiecha do ekspedientki. Kićkowiakowie jadą w Bieszczady, Świstalski przysłał pocztówkę z Rytra, Dreptak podchodzi wolno do lady Z sakramentalnym: proszę półlitra! Od Kościobrzyckiej – Proć się wykrada, Ratajczak nogi w miednicy trzyma A ekspedientka ręce rozkłada I do Dreptaka powiada: – Nima! W zupie się kraulem porusza mucha, Pies Karapystki gna za rencistką… A Dreptak mówi: – Coś pani głucha? Nie chciałem wcale chleba, lecz czystą! Gwizdalska wlazła z trudem w bikini, Do Serojadków Brzdęccy przyleźli… – Toż słyszę! – mówi ta sprzedawczyni, – Ale dziś wódki nam nie dowieźli. Pipkowski kończy współczesną powieść, Rybkowski spuszcza synowi wały – Jakże tak można wódki nie dowieźć?! Pyta się Dreptak cały zdrętwiały. Wilkołak zjawił się na rozstaju; Marsjanin wyjrzał zza lewatywy… Pierwszy raz wódki zabrakło w kraju. Dreptak zrozumiał. I padł nieżywy.

powrót

Przeciętniak


	Wyszedł przed domek przeciętniak O dość przeciętnej postaci, I wzrok mu ze szczęścia zmętniał Bo ujrzał wokół swych braci, Co także wyszli przed domki, A ich przeciętne dzieciaki Puszczały sobie bąki, Kolejki i różne tam takie… Przeciętnak, kiedy tak stali, Pomyślał: – Jest jakaś potęga W tych, co się nabrać nie dali Na sięganie, gdzie wzrok nie sięga, Na łamanie czego rozum nie złamie, Na mierzenie sił na zamiary, Na bryły z posad ruszenie I zawracanie gitary! Bo gdybyśmy poszli na to I gdybyśmy więcej umieli To wtedy – zima czy lato – Wybitni być byśmy musieli, A przy tej wybitności Czasu się nie ma w ogóle Więc kiedyż przyjmować gości, W ogródku posadzić cebulę, Wpaść na rozmowę do Gieńka, Podlać prymulki i palmy… Głowa czasami aż pęka, A ty bądź ciągle genialny! Wciąż myślisz, nie możesz zasnąć, Palce obgryzasz nocą… Wybitność – jak słoń na własność, Cenne to, ale po co? I myśląc tak, wsparł się o płotek, A w domu gaworzył osesek, A obok bawił się kotek, A pod drzewkiem wysikał się piesek, A żona lepiła pierogi, A pijaka wsadzono do suki, A wujaszek wymoczył nogi, A w TV był recital Łazuki, A w promieniu kilku kilometrów Trwał ten stan, pogodnie – jednolity, Z deficytem wybitnych facetów… Ale co tam! Mamy gorsze deficyty!

powrót

Wykład o krążeniu materii

(Alternatywnie: Wykład o przemianie)


	…więc była raz sobie żabka zbudowana z mnóstwa atomów (bo z atomów wszystko się składa, począwszy od żabek do domów I do ludzi. Z atomów ty się składasz i twoja ciocia), Ale wracajmy do żabki. Otóż tę żabkę zjadł bocian, I strawił ją dokładnie paskudny bocian ladaco, I śliczną, zieloną żabkę przerobił, nie powiem wam na co, I to coś spadło na ziemię. Była wiosna, świeciło słonko, I wietrzyk przyniósł z daleka jakieś nieduże nasionko, I usadził je na tej hm… żabce, i przeszedł jeden dzionek I drugi, i z tego nasionka wylazł od dołu korzonek, A od góry to znowuż łodyżka, czy – jeśli wolicie – szypułka, I kwiatek na tej szypułce, a na kwiatku usiadła pszczółka I kroplę miodu wyjęła pyszczkiem czy może łapką, Nie myśląc wcale o tym, że ten miód był niedawno żabką. Więc podsumujmy: Część żabki bocianowi wrosła w pierze, Część jest w ziemi, część w kwiatku, część w miodzie, który pszczółka właśnie bierze. Lecz nim go zaniesie do ula, to trochę uszczknie czułką I połknie, i ciut tej żabki stanie się właśnie pszczółką, A resztę, zawartą w miodzie, zjedzą na śniadanie dzieci, I tak się początkowa żabka po całym świecie rozleci, A każdy atom w czymś innym, ba! Nawet w innym kraju! Ale, być może, za milion lał te atomy się znowu spotkają Zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa, i po króciutkiej odsapce Powiedzą: – Toż myśmy przecież już były raz w jednej żabce!!! I zaczną się ściskać, całować, i będzie wielka laba, A potem się zastanowią: – Czy my znowu jesteśmy żaba? Ba! Któż to może wiedzieć? Ten twór, zupełnie nowy, To może być żaba – rzekotka lub Żabka Alojzy, księgowy, Lub… zresztą któż wszystkie ewentualności wymieni? O rany… koledzy… to straszne, z czego my jesteśmy zrobieni!!!

powrót

Nadzieja


	Lecą z drzew ostatnie liście, Wichry wyją ponad ziemią, Hej, niełatwo ateiście U nas żyć, zwłaszcza jesienią! Sam zwyciężać musi troski, Żreć się z żoną i z rebiatą, A wierzący Rosołowski Ma aniołka stróża na to… Idą święta i choinka, Skąd wziąć grosz na tę imprezę? Ateista sam dla synka Musi kupić w mieście prezent. Musi szukać żeby tanio, Kombinować i dogadzać, A u Rosołowskich anioł Targa paczki w te i nazad! On ustawia piękne drzewko, On za opłatkami chodzi, Po czym z tradycyjną pieśnią Występuje. Bóg się rodzi, Rosołowscy przy Wigilii, Śpiew anielski z okna płynie, …ateista swej familii Opowiada o Darwinie. Nie ma śpiewów w jego domu, Przeto ateista myśli: – U nas, prawdę mówiąc, komu Są potrzebni ateiści? Lecz pomimo ciężkiej doli, Wątpliwości i subiekcji Nie nawraca się, bo woli Pchać się w życiu bez protekcji. …za to kiedy życie minie, Nagrodzone będzie wszystko, Bo gdzieś przecież być powinien Raj zmęczonych ateistów!

powrót

O wawelskim smoku


	Pod Wawelem był smok w grocie Co jadał różne łakocie: Sznycle, dropsy, ptaszki, mszyce, Ale najchętniej dziewice. Jak codziennie jedną wpieprzy, To ma zaraz humor lepszy. Nawet staje na ogonie I prześlicznie ogniem zionie. Więc król kazał swej policji Utrzymywać go w kondycji, Ale wnet dziewic zabrakło, Choć jeździli aż pod Nakło! Smok schudł, osowiały siedział, Jak mu pomóc, nikt nie wiedział. Aż ktoś wpadł na pomysł z rana. By smokowi dać barana, Co ma równie głupie lica I jest durny jak dziewica. Niestety, po takiej porcji Smok natychmiast dostał torsji Wodę ż Wisły wypompował I jak pershing eksplodował! Wniosek: Przez błędne metody Mamy dziś deficyt wody!

powrót

Tresura


	Nadszedł już październik świat osnuła mgła A czterej pancerni tresowali psa Robili to z nudów, wymagali cudów Kazali mu dawać łapę, albo włazić pod kanapę Że aż schudł z tych trudów Najpierw pierwszy go dopadał, a ci trzej czekali Więc pies czołgał się i siadał Wstawał, padał, lecz nie biadał Ani się nie żalił Potem drugi go dorywał, a czekali dwaj A pies w ziemię się zarywał W krzakach skrywał, postękiwał I przynosił czaj Potem go dopadał trzeci, a czekał ten czwarty I już pies na patrol leci Ogień nieci, strzeże dzieci Lub przy jednej pannie Kreci Odprawuje warty Wreszcie czwarty go dostawał, pies chwili nie zwlekał Coraz prędzej wstawał, padał Wiercił, skrawał, mówił kawał A pierwszy znów czekał Niech pies – mówi – kurze wytrze, zaś pies – wciągnął dech Uśmiechnął się bardzo chytrze Zachwiał się jak po pół litrze Albo nawet po szampitrze Coś huknęło mu w makitrze I jęknęło w nim jak w cytrze Po czym wziął i zdechł. Zaś pancerni wciąż pomstują, że pies taki cwany I nawzajem się tresują Bo jak twierdzi komputerek Musi dojść tam do usterek Gdzie na tresujących czterech Przypada – cóż za felerek Jeden tresowany

powrót

Redaktor


	„Kłaniam się pani redaktor!” – „Witam witam wieszcza! Cóż sprowadza waćpana do naszej gazety?” „Może pani redaktor moje wiersze pozamieszcza?” „Co pan ma, jakieś fraszki?” – „Nie, Krymskie Sonety Jedna mi sztuka zwłaszcza wyszła znakomita Nazywa się Ajudah” – „No, no niech pan czyta” „Hej! Lubię się podeprzeć na skale Judahu I patrzeć jak na dole pryskają bałwany Że aż się tęcza robi, śliczna że o rany! One bęc, łubudu, bach i rachu ciachu!” „Panie, toż to słabizna, pan tego nie czuje? Niech no pan popoprawia jak ja podyktuję! Lubię spoglądać wsparty na Judahu skale Jak spienione bałwany to w czarne szeregi Ścisnąwszy się buchają, to jak srebrne śniegi W milionowych tęczach kołują wspaniale” „Wspaniale! dzięki pani!” – „No już pan nie szalej I czytaj pan te swoje wypociny dalej” „Jeden pan to dosłownie zwariował ze strachu Bo myślał że te fale to są wieloryby Ale skąd wieloryby, przecież nie wyszłyby Bo wieloryb nie umie posuwać po piachu Bardzo kiepsko?” – „Okropnie!” – „Niestety, co słyszę.” „Gorsze już poprawiałam, niech no pan tak pisze!” „Trącą się o mieliznę, rozbijają na falach Jak wojsko wielorybów zalegając brzegi Zdobędą ląd w tryumfie i na powrót zbiegi Miecą za sobą perły, muszle i korale” „I korale… Prześlicznie, ach, jakże się cieszę” „Dobra, jedź pan do końca bo bardzo się spieszę.” „Wszystko to gra tak ślicznie jak w płucach u dziadka Który był się przeziębił ubiegłego latka Bo latał z mandoliną po różnych sąsiadkach I gdy tak sobie latał…” – „Kończmy ten kryminał Bierz pan pióro i pisz pan taki oto finał: Podobnie na twe serce, o poeto młody Namiętność często groźne wzburza niepogody Lecz gdy podniesiesz bardon – ona bez twej szkody Pozwala w zapomnieniu pogrążyć się toni I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni” „O pani! Wiersze pisząc chodziłabyś w sławie!” „Dziwna rzecz, sama nie umiem, a cudzy poprawię”

powrót

Względność


	Coś tak dziwnego od lat już we mnie nie siedzi, Że wkurza mnie arbitralność postaw i wypowiedzi, I złoszczą mnie schematy z radykalnym podziałem: – To jest, nieprawdaż, czarne, a to, widzicie, białe! Powinienem to zdanie akceptować na wiarę, Lecz patrzę: Jedno szare, drugie – też jakby szare… Tymczasem inny facet wparował na mnie z pyskiem: – O, to jest wysokie, a to, o, jest niskie! Zaraz wpadam w przekorę i uśmiecham się wrednie I mówię: – Guzik prawda. Jedno i drugie średnie! Żadna rzecz nie jest całkiem prosta i oczywista – Bardotka ma już pół wieku, swoisty wdzięk ma glista, Henio to wprawdzie debil (a może mikrocefal?) Atoli jako mężczyznę bardzo chwali go Stefa. Zyzio nie czytał Sartre'a, a wie jak się obejść z armatą, Szynki nie można dostać, lecz jaka smaczna za to! Walerek bija żonę w poniedziałki, środy, piątki, A we wtorki, czwartki i soboty robi za nią w domu porządki. Koliber jest kolorowy, zaś pożyteczne są wieprze, Gdy jedno oko masz gorsze – drugie zapewne masz lepsze, Faraon zamęczał ludność przy budowaniu piramid, Lecz za to dziś piramidy stoją w Egipcie, kochani! Anglicy ostrożniej od nas swoje uwagi czynią: – Jak sądzę jest pan szubrawcem. – Zdaje mi się, że jest pan świnią. – Domniemywam, że pan mnie okradł. – Mam wrażenie, że pani się puszcza… Anglik prawie nigdy nie twierdzi, za to prawie zawsze przypuszcza, Chciałbym u nas ten styl wprowadzić, więc go zaraz sprawdzę na sobie – Ten mój wierszyk jest głupi jak sądzę, Lecz przypuszczam, że na nim zarobię.

powrót

Wybór


	Hej, okrzyki brzmią wesołe, Wszyscy dyskutują dzielnie, Bowiem Kazio skończył szkołę I ma wstąpić na uczelnię! A któż lepiej mu doradzi Wybór studiów i zawodu Od doświadczonego dziadzi, Który jest nestorem rodu? Dziadzio rzekł: – Chodź ze mną smyku, Zamkniemy się obaj skoblem By w przytulnym saloniku Rozgryźć ten, tak ważny problem! Jakoż zaraz razem z dziadkiem Udał się tam młodzian krewki, A ze sobą wziął ukradkiem Litr – a może dwa – nalewki! Mija kwadrans i godzina, Noc zapada, wicher duje, Niecierpliwi się rodzina I pod drzwiami podsłuchuje… O czym by tam gadać mogli? Krążą liczne komentarze… Może do stomatologii Go nakłania mądry starzec? Może do polonistyki? Może go na chemię pośle? Wtem z salonu słychać krzyki: – Nie sprzeciwiaj mi się, ośle! Potem coś we środku hukło, Rozległ się odgłosów szereg Jakby coś się tam potłukło I znów słychać rozmów szmerek… Wreszcie, w parę godzin potem, Czyli za pięć szósta rano, drzwi otwarły się z łoskotem Ukazując obu panów… Kazio trochę mniej pijany Podtrzymywał czule dziadka Dziadek zaś na widok Mamy, Bąknął: – C…Co to z…za dzier…latka…? Stryj Franciszek zagryzł wąsa I rzekł tonem gburowatym! Piliście to pies was trącał, Ale z jakim rezultatem? Tutaj zamarł świat w napięciu Bardzo cicho się zrobiło, Starzec wsparł się na chłopięciu Czknął, aż wszystkim się odbiło. Poczem rzucił w martwą ciszę Słowa: Nasz kochany Kazio P…przyrzekł mi, że się zap…pisze… Do korpusu carskich paziów!!! Niechaj idzie w moje ślady!!! I wywrócił się na taras, A wnuk Kazio dziwnie blady, Poszedł w jego blady zaraz. Znów zapadła głucha cisza I zrobiło się koszmarnie, Tylko wuj idiota spytał: Zaocznie czy stacjonarnie???

powrót

Kompleks Trypućki


	Jedni ludzie mają żywot znakomity, Innym ludziom skąpi wrażeń los ich zły. U Trypućki – i tygrysy, i termity, U mnie tylko sporadycznie pies ma pchły. Ja gdy wracam zaraz muszę wdziać papućki, Bo inaczej – wredna żona ruga mnie, A tymczasem proszę państwa u Trypućki Szansonety, kabarety itepe. Rzadko bywam w Kaczych Dołach lub w Kocmyrzu, A Trypućko – to do Oslo, to do Bonn, To w Paryżu, drodzy państwo, to w Asyżu, Gdzie wyłącznie dolce vita i bon – ton. Czasem miewam prymitywne dość romanse: Gadu – gadu bez obiadu i ad rem, A Trypućko spiking English, „parle franse”, Potem danse, reweranse i „że tem”. Ten Trypućko wbija kawior pod szampitra, Kalafiory sobie je ze złotych tac, A ja jak zobaczę gdzieś „pół lytra”, To to nawet nie jest po tym żaden kac! Gdy coś czytam, to mam zaraz w głowie zamęt, A Trypućko – bez różnicy rżnie pod rząd: Saint Simona i Villona „Mój testament” I Putrament mu nie groźny, i James Bond. O Trypućce wszyscy mówią: – Ech, Trypućko… Ale na mnie pogardliwie patrzą się I platfusem nazywają albo ciućką, Tylko jeden Józio Dreptak wielbi mnie! Bo ten Józio patrzy we mnie niby w tęczę I aż trzęsie się gdy czasem mówię mu: – U mnie Józiu to z atłasu całe wnętrze I wypchana antylopa marki gnu! U mnie Józiu bajadery, pomdetery, Garsoniery, bomboniery, fil a fil, Polimery, habanery, et cetery I sadzony diamentami złoty grzdyl! Józio słucha rozdziawiając przy tym buźkę, Tak mniej więcej, jak Trypućki słucham ja… Bo co prawda każdy swego ma Trypućkę, Lecz na szczęście każdy Józia swego ma!

powrót

Kariera


	Kiedy szef pośle cię po piwo, To pomyśl sobie: – Niech ja stracę! I kopnij się do kiosku żywo, Bo coraz trudniej dziś o pracę. Szef to tak prawie jak twój tato; Raz skarci, raz pieszczotą muśnie, Gdy szef oznajmi ci, żeś matoł, Przyozdób twarz w barani uśmiech. I bądź matołem w danej chwili, Choćbyś miał cztery fakultety, Bo szef przenigdy się nie myli, Dlatego on jest szefem, nie ty… Lecz i dla ciebie, choć żeś maty, Jest także satysfakcji strefa: Oto twój szef, choć tak wspaniały, Nad sobą ma większego szefa… I też mu dusza idzie w pięty, Kiedy szef spyta go jowialnie: – Czy pan jest niedorozwinięty? On wówczas bąka: – Naturalnie… Pomnijcie urzędnicy młodzi Oraz wy, starsi wyjadacze; Należy się na wszystko godzić, Albo na prawie wszystko raczej… Bo gdy z ust szefa padnie zdanie Rzucone w gniewie, lub ferworze: – A całujżesz mnie drogi panie! To ty nie całuj go broń Boże!!! Niech ci do głowy to nie strzeli, – Zrób krok, lecz cofnij się z powrotem I jęknij: – Gdzież bym się ośmielił Chociaż po nocach marzę o tem… Taka pokora szefa wzrusza, Lice rozchmurzy wnet ponure I mruknie: – Dureń, ale dusza… Brawo! To znak, że pójdziesz w górę!!!

powrót

Kraina starszych panów


	Jest gdzieś kraina starszych panów, Ciepła, wesoła i różowa. I kiedy tam się zbudzisz rano Nie musisz się gimnastykować. Możesz poleżeć wśród poduszek Zanim zakipi świeża kawa, I tak ci nie wyrośnie brzuszek, I tak ci nie zagrozi zawał. Czystej pościeli czujesz dotyk, Bułeczki z masłem ci podają, Nie musisz spieszyć do roboty, Nie musisz pchać się do tramwaju. Nie grozi ci gderanie żony Uszu nie wierci gwar ulicy, Wstajesz od razu ogolony, Wyprężasz ciało pod prysznicem, I oto już po trotuarze Stąpasz zerkając na kobiety, Wypijasz jeden koniak w barze Przerzucasz pisma i gazety. Po pół godzinie – syty wiedzy – Odwiedzasz szereg pięknych sklepów. Aż spotykają cię koledzy, Dobrane grono starych repów… Więc chichy-śmichy, gadu gadu: – Pamiętasz Manię, Franię, Zosię? I tak czas zleci do obiadu, A dziś jest ozór w szarym sosie. Cóż, portfel pełen masz gotówki, A dla swych kumpli wiele serca, Więc od żubrówki do wiśniówki, A może być i vice versa. Niewinne, przyjacielskie waśnie Uprzyjemniają tylko sjestę… A wtem – jak coś ci we łbie trzaśnie! O rany – myślisz – gdzie ja jestem? Zniknęła miła knajpka w lesie, Oliwne się rozwiały gaje, Przy łóżku budzik wrednie drze się Za oknem auta i tramwaje, Dwudniowy zarost masz na twarzy, W ogóle czujesz się do chrzanu… Wytrwaj! Wieczorem znów pomarzysz: …jest gdzieś kraina starszych panów…

powrót

Wyczyny Bodzia


	Na łyżwiarskich mistrzostwach świata Bodzio Dreptak, nasz rodak znad Bzury W rytmie tanga „Apassionata” Odstawił następujące figury: Kalabraka, podwójnego lutza. Szpagat imienia towarzyszki Eugenii Palej, Po czym złapał powietrza w płuca I kręcił dalej: Hacela, radebergera, Fikusa, suksyna, Podwójnego skakanego frajera, Poczwórnego lewego hunwejbina, Susseksa, pumeksa, alchiteksa, Schopenhauera, Kanta, Pitiaforka, Azorka, Reksa, Wydymanego żyranta, Pokiwanego oponenta, Dwa monity, dopinga, urgensa, Specjalnego korespondenta, Gospodarczego nonsensa. Polę Raksę, kraksę, etolę. Doktrynera, hakenkrojca, bigbita, A poza tym liczne kurdemole. A na zakończenie – dupersznyta I ogromnie się tym wszystkim utrudnił. Zaś gdy huczne oklaski zabrzmiały To on się ukłonił i się nagle obudził …a jego żona powiedziała: – Wiesz stary, dzisiaj byłeś wspaniały!!!

powrót

Świntuski


	Chodzem, myślem, mocny Boze, Co to takiego być moze, Ze starsi, co siem nie rusom, To zaraz sobie świntusom. Na psykład, jak psyjdzie stryjek I jak z tatusiem wypije, To zaras sobie do usu Sepcom świństwa: – Su su su su…Tatko się robi rózowy, A stryjasek fioletowy I się jesce hichocom I siem bardzo mocno pocom. A tatusiowi łysinka Błyscy jak młodziutka świnka I jesce majom obraski A na nich bzytkie goiaski Co sobie na tapcaniku Robią rózne fiku-miku Nie wiedząc, ze ktoś się schował I ich obfotografował I im porobił zblizenia, Takie, ze ceść! Do widzenia! Do cego to ludzie som zdolni, Jak jus zacnom być swawolni! A tatko te albumiki Tsyma w ksiąsce do fizyki. Wiecorem się na nią zuca, Niby, ze się douca, Ze niby bez tej lektury To by nie mógł zdać matury, Lec cyta tylko wiecorem, Bo w dzień to jest derektorem! Ale, wracając do sprawy, To stryjasek tes jest klawy, So patsy na mnie ukośnie I mówi: – Basia nam rośnie! Pamiętam, jak była malcem! I sturka mnie psy tym palcem, A potem sybko oddycha, Znowu sięga po kielicha, Powącha, do dna wychłepce I znowu z tatusiem sepce, Zamiast pogadać o biuze Albo o literatuze! Rózni ludzie som na świecie; Na psykład – choćby ja z Mieciem! Zyjemy od zesłej zimy, A prose – nic nie mówimy, No i jakoś nam leci… A ci dorośli – jak dzieci!

powrót

Prekursor


	Czasza niebios jasna i czysta, Świerszcze grają w lnie i peluszce, Rolnik-homoseksualista Przysiadł sobie na chwilę przy dróżce. To on pierwszy się zdecydował, Przedtem tego nie było na wiosce… Ech, dziedzina trudna i nowa, Ech, niełatwo wprowadzać postęp… Nie wydzierży, kto mdły i słaby, Nie wprowadzi tutaj Europy, Gdy w dodatku ciągnie go do baby, A powinno go ciągnąć na chłopy! Zniechęcony jest i rozbity – Ot, jak wczoraj mrugnął na Michałka, To Michałek, cholerny prymityw, Mu odmrugnął i w krzyk: – Jest gorzałka? Gdy zaś Wojtka pogładził w przelocie, W oczy mu przy tym patrząc łagodnie, Wojtek zaraz na niego: – Ty młocie, Ręce sobie wycieraj w spodnie! Z Jaśkiem także nie wyszła rozmowa – Przez godzinę gadał do miernoty, Że tendencja ogólnoświatowa, A ten naraz: – Ty, pożycz sto złotych! Henio, bydlę płochliwe i durne, Usłyszawszy o tych nowych stylach Jęknął: – Nigdy! Jaż od tego umrę! I do lasu dał natychmiast dyla… …wiejski dzionek zakwitał szeroko, Rolnik w sobie żal i gorycz zdusił, Splunął, mruknął: – Kit wam wszystkim w oko! Po czym z ulgą pobiegł. Do Magdusi.

powrót

Okręt


	Dobry dom musi być jak okręt, Dobry gospodarz – jak kapitan. Gdy płyniesz przez zamiecie mokre, Dom cię światłami z dala wita, Nadpływa i wskakujesz w biegu, I myślisz sobie: Dobrze jest! I otrzepujesz się ze śniegu Jak przemarznięty stary pies, I zapominasz, że za oknem Ulica lodem jest przykryta… Dobry dom musi być jak okręt, Dobry gospodarz – jak kapitan. Kapitan dba o urządzenia Dryfującego statku-trampa: Kiedy potrzeba, to wymienia Żarówki przepalone w lampach, Naprawia krany późną nocą, Poprawia nadwątlone schodki, Nikt nie wie na co, ani po co W piwnicy głośno stuka młotkiem Albo przychodzi po śrubokręt, Albo pilnikiem w kuchni zgrzyta… Dobry dom musi być jak okręt, Dobry gospodarz – jak kapitan. Kapitan lubi mieć wygodnie, Więc zżyma się i bardzo wzbrania, Gdy chcą mu zabrać stare spodnie, Żeby je wreszcie dać do prania. Aż żona musi po kryjomu Prać, gdy on idzie do roboty. Aha, i jeszcze w dobrym domu Muszą być dzieci, psy lub koty. A w zimie niech go zdobią sople, A w lecie słońcem niech zakwita… Dobry dom musi być jak okręt, Dobry gospodarz – jak kapitan. Noc. Zamiast syren huczy sowa. Po dachu czarny kot się pęta, Zasnęła już kapitanowa Uśpiwszy wprzód kapitanięta. W przyjaznym i przytulnym mroku Po uciszonym swym okręcie Krąży kapitan z psem u boku I sprawdza wszystko przed zaśnięciem. Podnosi misie i pantofle, Wygładza zmarszczki na chodnikach… Dobry dom musi być jak okręt, Dobry gospodarz – jak kapitan!

powrót

W góry


	W góry, w góry miły bracie Tam swoboda czeka na cię W góry, w góry miły bracie Tam swoboda czeka na cię W góry, w góry miły bracie Tam swoboda czeka na cię Pisał kiedyś Pol Wincenty Miast spokojnie czekać renty Przez to hasło pana Pola Jakże ciężka nasza dola Kto żyw w mieście, w polu, w lesie Uporczywie w górę pnie się I tak sobie właśnie śpiewa W góry, w góry miły bracie… O jednego tam widzicie Właśnie wylazł, siadł na szczycie I wyciągnął wielki hebel I wygładził sobie szczebel Po czym dalejże ze szczytu Zrzucać stosy akt, monitów Tu uchwała, a tam bilans Bo co ni ma jak se wylazł W góry, w góry miły bracie… Lecz jak szczur na wieżę w Pizie Już następny za nim lizie Nagle wszystko poszło gazem Buchnął krzyk: „Hej! Chłopy, razem!” I już tam gdzie tkwił ten piewnik Całkiem nowy wlazł „taternik” Ale hola, nie na długo Już tam w dole słychać lu-go W góry, w góry miły bracie… I tak przez te głupie rymy W górę, w górę się uczymy Zamiast popracować w dole Zrobić krzesło, zorać pole Nie, nie dla nas stąd korzyści Każdy będzie w chmurach błądził Boźwa kurwa alpiniści Ale nas ten Pol urządził! W góry, w góry miły bracie…

powrót

Nowe wyposażenie


	Wojsko zbiera się na błoniu, Król się zjawił na przeglądzie, Każdy rycerz jest na koniu, Tylko Dreptak – na wielbłądzie! Sygnał trąb w powietrzu dzwoni I komenda pada ostra: – Baczność wiara! Wszyscy z koni! Wszyscy hyc! – a Dreptak został… Król ze złości pogryzł berło, I na niego wrzasnął z góry – Dreptak, ożeż ty ofermo, Złaźżeż z tej karykatury! Dreptak złazi, wojsko czeka, Czeka król w swym majestacie, A tymczasem już z daleka Galopuje nieprzyjaciel. Król wygłosił do wojaków Krótką mowę: – Drodzy moi! Naprzód! Na koń, bij Krzyżaków! Wszyscy wsiedli – Dreptak stoi! Stoi Dreptak, a tymczasem Obie armie cwałem bieżą, Poczem z trzaskiem i hałasem Jak ci się ze sobą zderzą! Jak nie zbiją się do kupy – Trzask i wrzask zamarły w dali, Patrzy Dreptak – same trupy, Tylko on i król zostali… A po chwili, z gęstwy krzaków, Z miną smętną i ponurą Wylazł Wielki Mistrz Krzyżaków Mrucząc: – Dobra, wyście górą… Tu się przyjrzał wielbłądowi Co opodal skubał trawkę I zawołał: – Co pan powi? Jakaś nowa Wunderwaffke? Król nie wahał się ni chwili Tylko rzekł z zadowoleniem: – Właśnie żeśmy wprowadzili Model ów na uzbrojenie! W tej historii dwa morały się unoszą na powierzchni: Pierwszy – że całokształt chwały Przechwytuje zwykle zwierzchnik. Morał drugi, równie tęgi, I niegłupia w nim recepta: – Gdy ścierają się potęgi, Lepiej spóźnić się, jak Dreptak!

powrót

Schemat


	Trochę się naszych zwyczajów wstydzę, Bo postępowość ich ciągle mierna – Mąż wchodząc wota: – Ach, co ja widzę? Po czym dodaje: – Ha ha! Niewierna! Już tylko u nas tak się labidzi, Staje się w progu jak żona Lota… „Ach, co ja widzę?” – jasne, co widzi, Więc po cóż o to pyta, idiota? „Ha ha, niewierna!” – też nieudane, Że jest niewierna – wie całe stadło, Mąż, żona i ja, czyli kochanek, Więc po co drzeć się jak prześcieradło? Atoli męża zgroza nie zmogła, Musi wyczerpać lamentów przydział, Teraz się pyta: – Jakżeś ty mogła??? Ano tak właśnie jak pan to widział. Głupio jest wszystkim, każdy się kręci, Wzrok rogaczowi nerwowo lata Widać, że szuka tekstu w pamięci… Już znalazł: – Kaśka! Po tylu latach??? Mnie, gdy to słyszę, wściekłość telepie, Braku logiki bowiem nie lubię: „Po tylu latach” – to chyba lepiej! A pan by wolał zaraz po ślubie? Już ku końcowi spektakl się chyli, Ostatnie kwestie brzmią bardzo godnie: – Panie Trypućko, wyjdź pan w tej chwili!!! – W tej chwili? Guzik… Wpierw włożę spodnie! Wychodzę, wracam w domowe strony, Zaraz obejrzę miecz w pierwszej lidze… – Zosiu, wróciłem…! …ktoś jest u żony… Palto Dreptaka! Ha! Co ja widzę?!

powrót

Preteksty


	Żeby nie brać się do pracy Wymyślamy sobie różne sprawy Wyciągamy z zapomnianych szuflad Różne stare graty do naprawy Jakieś gniazdka elektryczne Wtyczki, albo części od samowara Że to niby jest takie pilne I że trzeba naprawić zaraz I że zaraz po tej naprawie To się weźmiemy do pracy że aż ha! A tymczasem wpadamy na pomysł Że by trzeba wyprowadzić psa Więc się go wyprowadza na ulicę Albo powiedzmy na skwerek A na skwerku nam się przypomina Że z administracji przyszedł papierek Żeby wyłożyć trutki I do tych trutek nabieramy dziwnej ochoty Ale zaraz jak wyłożymy To się weźmiemy do roboty Tylko że nie tak zaraz Bo jest telefon od Zyzia I Zyzio nam zawraca głowę Opowiadając o swoich ciziach Ach ten Zyzio! Jak on nam przeszkadza Nareszcie odłożył słuchawkę A my zaraz zaczniemy pracować Tylko sobie zaparzymy kawkę Kawka jakoś się długo parzy A przy kawce bez gazety nijak Piju, piju, czytu, czytu Dzień powoli za oknem mija Trzeba by już zapalić światła A na biurku przepalona żarówka Dalej żesz po zapasową żarówkę Do pewnego starego kufra A tu już jest transmisja w telewizji I w dodatku przyszli goście I w rezultacie się okazuje Że zamiast popracować i napisać wierszyk Napisaliśmy kompromitujący wykaz Różnych głupkowatych czynności Żeby nie brać się do pracy…

powrót

The Pursuit–Story


	Herod, groźny bandyta Dał znak do krwawej rzezi, Kto żyw tomahawk chwyta – Siuksowie, Irokezi, Apacze i Komancze, Gangsterzy, kidnaperzy, Nad betlejemskim ranczem Sroga łuna się szerzy. Wszystko zniszczone wokół, Tu i ówdzie się pali, Już zdobyli częstokół, Już szeryfa schwytali, I zawlekli go w gruzy I skopali nieziemsko I gwiazdę jemu z bluzy Zerwali… betlejemską… Przez uroczy zakątek Przeszła straszna zawieja – Taką rzeź niewiniątek Zrobili, że o jeja! A potem się pokarmem Zajęli, oraz piciem, Więc Józef, stary farmer, Zdołał jakoś ujść z życiem. Zerwał karabin z kołka, Wyskoczył do ogrodu, Rodzinę na osiołka Pousadzał, i chodu! Osioł tłusty jak kluska Stulił ze strachu uszy, Podskoczył niczym mustang I kurcgalopem ruszył Hej, grzmią tętentem drogi I błyska broń w ciemności – Herod, bandyta srogi Rozpoczął konny pościg. Widoki niewesołe – Kusztyka dryptu – dryptu Wystraszony osiołek Do granicy Egiptu. Rżą spienione ogiery, Widocznie wróg jest bliski, Łomocą winczestery, Gwiżdżą w uszach pociski, Już przestrzelili bluzę Przenajświętszej Matuchnie, Wkurzył się Święty Józef I jak z kolta nie gruchnie! Jeden drań dostał serię, Aż złapały go kurcze, I spadł plackiem na prerię Klnąc paskudnie: – O kurcze!!! A Józef znowuż z biodra Trzykrotnie jak nie strzeli – Trzech zachwiało się w siodłach I na ziemię runęli! Odwrócił się Jezusik Chociaż jeszcze maluszek, Wziął łuczek od matusi I bęc bandziorka w brzuszek! Aż wypadła mu spluwa I go z siodła zdmuchnęło, A osiołek zasuwa Jak ta Alfa Romeo! Ot, już bliziutko Egipt, Widać piramid stożki, Z bandytów same piegi Zostały, i bamboszki, Tylko Herod – sadysta Wciąż goni jak najęty, Aż egipski WOP-ista Pyta: – A dokumenty??? Próżno Herod niegrzeczny Krzyczał, że Egipt złupi! Musiał wrzucić bieg wsteczny I wracać jak ten głupi. A Jezusek wesoły Rzekł, całując mamuńcię: – Miłujcie nieprzyjacioły! Ale im najpierw dosuńcie…

powrót

Pobudka muszkieterów


	Już czas – 'Już czas' Na niebie gwiazdy i księżyc Już czas – 'Już czas' Rży koń w bojowej uprzęży Już czas ze szpadą zapiąć płaszcz Już czas – 'Już czas' Już czas, już czas Już czas – 'Już czas' Porzucić żonę i biuro Juz czas – 'Więc w las' Bo walką i awanturą Los chce, byś chłopcem był choć raz Już czas – 'Już czas' Już czas, już czas Już czas – 'Już czas' Królowej wychylić zdrowię Już czas – 'Już czas' Czas w drogę muszkieterowie Kto wie, co knuje czarny as Już czas – 'Już czas' Już czas, już czas Już czas – 'Już czas' Na maski i peleryny Już czas – 'Już czas' Wyzwolić piękne dziewczyny Na koń i ruszaj z nami w raz Już czas – 'Już czas' Już czas, już czas

powrót

Ekspiacja


	Już wszyscy wrócili z wakacji Bliżsi i dalsi sąsiedzi I nadszedł okres ekspiacji Tudzież ogólnej spowiedzi Mężowie zdenerwowani Tłumaczą zawile i długo Skąd się wziął damski stanik Numer 6 w klatce z papugą Że może zmyślny ptaszek Skądś przyniósł tę rzecz intymną W ramach ptaszęcych igraszek A żony uśmiechają się zimno A mężom wzrok dziwnie biega I całkiem upada w nich dusza Aż wreszcie krzyk się rozlega Ajoj, tylko nie po uszach Lecz świat jest urządzony I sprawiedliwie i mądrze Bo teraz tłumaczą się żony Ja z Zyziem? – Ale skądże Nie mam nic na sumieniu Tu mąż argument wytacza A w śladzie po ugryzieniu Brakuje lewego siekacza Gdzie się obrócić tam wszędzie To on przyrzeka, to ona – Przysięgnij że więcej nie będziesz – Nie będę, niech tak skonam Przestają latać buty Cichnie ostre strzelanie Przemija czas pokuty Powraca zaufanie Tylko od czasu do czasu Myśl nagła zakołata – Jejku, byle do wczasów – Boże, byle do lata Poza tym wszystko cacy Słuchamy sobie radyjka Chadzamy sobie do pracy Pomagamy dzieciom w lekcyjkach Umacniamy miłość małżeńską W czasie rocznic bijemy brawa – Lub chadzamy na nabożeństwo – Lub mawiamy że społeczeństwo Gdzie indziej jest w rozkładzie Ale u nas w zasadzie Się opiera na zdrowych podstawach

powrót

Szkoła katów


	Przed wiekami, w średniowieczu, (z dawnych wiemy to traktatów) W podkarpackim mieście Bieczu Utworzono szkołę katów. Taka szkoła to unikat Bez najmniejszej konkurencji: Na jej czele Magnifikat Stał zamiast Magnificencji. A że miły i wesoły Zawód kata był w tych czasach, Przyjeżdżała więc do szkoły Studenterii cała masa. Co dzień trwały tam zajęcia Intensywne niesłychanie: Tu, powiedzmy, jakieś ścięcia, Tam, powiedzmy, przypiekanie, Ten świdruje, ów wyłupia, inny amputuje saczki, Jeszcze inny się wygłupia, Tak jak wszystkie w świecie żaczki… Ale czasem rzedną miny, Drżą najbardziej nawet dzielni, Gdy nadchodzą egzaminy I kolokwia w tej uczelni. Już profesor dał zadanie Z wdziękiem i z dezynwolturą: – Student Dreptak! Wasz skazaniec Ma się przyznać że jest kurą! Stęka Dreptak biedaczyna, Co naprosi się i naklnie, Ponaciąga, popodrzyna, Nim skazaniec wreszcie gdaknie… To też żadne Alleluja, Bo docenci wybrzydzają: – Słabo Dreptak, ledwie trója, U Trypućki gość zniósł jajo! Idą studia, że aż warczy, Przykładają się studenci: Tu coś jęczy, tam coś charczy, Owdzie czka, gdzie indziej rzęzi… Jedni już przy doktoratach, Inni znów przy zaliczeniach, A nowicjusz dziarsko zmiata Palce od nóg po ćwiczeniach. Wreszcie dyplom, przydział pracy, Pasowanie ostrzem miecza, Ech, rozpierzchną się chłopacy, Pójdą w świat z pięknego Biecza! Lecz kat z katem Jak brat z bratem: Zawsze katu kat pomoże, Chatę znajdzie mu i szatę, Chleb, herbatę, Miękkie łoże, Kat da katu flaków, makat, Katamaran, Kaśkę, fiata, A gdzie etat kata vacat, Tam na etat pchnie kat kata, Nas też wepchnął nasz przyjaciel, Lecz żal mamy do faceta, Bo kat u nas na estradzie, To nie kat, lecz katecheta!

powrót

Spacer starszego pana


	Lecą z nieba kasztany, Dmucha chłodny wiaterek, Starszy pan zadumany Wybrał się na spacerek. Chodzi sobie po lasku, Buty mu lśnią jak lakier, Z fantazją macha laską, Kapelusz ma na bakier. Wiatr swoje harce czyni, Czerwieni się dąb i buk, Furkoczą liczne mini Wokoło zgrabnych nóg. Maszerują harcerze, Kwitną astry na grządce, Miło jest na spacerze Nawet po sześćdziesiątce. Zwłaszcza gdy się wygląda Na jakieś pięćdziesiąt dwa I się uważnie rozgląda, I chód sprężysty się ma! Idzie pan wzdłuż szpaleru Elegancki i żwawy: – Jak wrócę ze spaceru, Zaraz zaparzę kawy. Poczytam „Politykę” I Karnawał Dygata, I puszczę sobie płytę A mnie jest szkoda lata, Potem się może prześpię, A może wpadnę do Heniów? Tak myśli idąc wrześniem Ku swemu przeznaczeniu, Gdzie kawa nie wypita, Książka nie doczytana, Nie odbyta wizyta, Płyta nie odegrana. I gdzie ktoś ironiczny O oczach jak dwa dreszcze… …w wirze liści ulicznych Starszy pan idzie. Jeszcze…

powrót

Złota karawela


	W admiralskiej kajucie złotej karaweli John Silver i kapitan Flint, milcząc siedzieli. Przed jednym leżał rapier, przed drugim miecz nagi, A przed oboma stała beczułka malagi. Każdy z nich trzymał w dłoni kryształowy puchar, Kapitan jakby drzemał, a John jakby słuchał. Stół był w kształcie koła. W samym środku kręgu Tkwiła osada masztu z angielskiego dębu. Przywiązany do masztu twardymi linami Stał tam piękny młodzieniec, ubrany w aksamit. Spojrzenie miał uparte, usta zakrwawione, A loki mu spadały na kołnierz z koronek. Przypuszczalnie za chwilę, po raz nie wiem który, Uda mu się rozwiązać krępujące sznury, Chwyci szpadę i w trzasku krzyżowanej broni Obu morskich rabusiów na pokład wygoni, Kędy słońce, powietrze, słona fala pryska, I widać smukłe palmy na dalekich wyspach, I gdzie go różnych przygód czeka jeszcze tyle… To wszystko dziać się zacznie za niedługą chwilę On wie, i dwaj piraci także o tym wiedzą, Ale nieporuszeni i milczący siedzą Każdy nad swym pucharem i swą nagą szablą, Ten drzemiąc, ów słuchając jak im każe szablon Mego snu, który zawsze i dziwnie uparcie Przerywa się i niknie przed orężnym starciem, W momencie gdy za chwilę uda mi się zsunąć Więzy, pochwycić szpadę i do walki runąć… Bo to właśnie ja stoję tam, taki wspaniały, Ani nie wyłysiały, ani podstarzały, Potencjalny pogromca podstępnych piratów, Płynę, mocą golfsztormów gnany i pasatów, A w moim kilwaterze innych statków wiele, Bo każdy z nas ma swoją złotą karawelę…

powrót

Piosenka dla błękitnego kapitana


	Błądzisz gdzieś po oceanie Mój błekitny kapitanie Lecz gdy statek w porcie stanie Drzwi otwarte u mnie masz Tu czekają cię tysiące Pocałunków tak gorących Jak podzwrotnikowe słońce Które ci opala twarz A kiedy ruszasz z portu mój kochany Zostaje sama żona marynarza Okna biją bryzgi słonej piany A mewa smutny okrzyk mój powtarza Dogoni cię ten głos przez oceany

powrót

Kajakowa wycieczka


	Lśnią promienie słoneczka, Kajakowa wycieczka Już za chwilę wyruszy daleko. Personalny załogę Błogosławi na drogę, A na pierwszym kajaku – dyrektor! A na drugim naczelnik, A na trzecim dwaj dzielni Kierownicy ubrani we slipy, A na czwartym referent Siedzi wraz z buchalterem, A za nimi cała reszta ekipy! Już zabrzmiały sygnały, Wiosła już zapluskały, Ruszył w drogę stubarwny peleton. Tylko w oczach się migli I znikają wśród figli, Chlapiąc wodą w dekolty kobietom… Skrzypią mięśnie sprężane Gładkie i prążkowane, Ciut zwiotczałe od pracy przy biurkach, A gdy łódź się przechyli, Zaraz słychać w tej chwili Trwożny okrzyk: Ojej! Wodna kurka!!! Mkną po gładkiej powierzchni I podwładni i zwierzchni, Już ogromnie daleko są stąd, A wtem referent Dreptak Zbladł i cicho wyszeptał: – Jezu, taż my płyniemy pod prąd! Tu wybuchła panika, Dyrektor przewodnika Sklął za taki niepoważny stosunek. Nawet zażądał fuzji I krzyczał: – Ja aluzji Sobie nie życzę, proszę zmienić kierunek. Dobrze – przewodnik odrzekł. – Z prądem także być może, Droga równie ciekawa i prosta, Ale jestem zmuszony Ostrzec, że z tamtej strony Jest ogromny i rwący wodospad. Lecz ci go nie słuchają, Kajaki zawracają, Dwoją ilość wioślarskich uderzeń. I znikają w otchłani, Mocno uradowani, Że nikt już mieć nie będzie zastrzeżeń… Jakoż nikt nie narzeka, A już szczególnie rzeka, Która takie zasady ma mądre, Że obchodzi ją mało, Czy jakaś garść cymbałów Pod prąd płynie, czy zgodnie z jej prądem…

powrót

Mała Hela (czyli bajeczka w stylu Jachowicza)


	Chciała kiedyś mała Hela uczcić Dzień Nauczyciela Bo jej bardzo była droga ciężka praca pedagoga Duma przeto, dziecię słabe, jaką by mu zrobić labę Czy coś uszyć, czy coś kupić i się przy tym nie wygłupić Stan jej kasy był dość lichy, miała tylko cztery dychy Więc podkradła stówę ojcu, co ją miał schowaną w kojcu Rano tatko szukał stówki i robił mamci wymówki Potem latał za nią z korbą wykrzykując: Oż ty morwo Wreszcie gonił ją z dwururką i ją nazwał wodną kurką Ledwie ją ocalił stryjek dając tatce fangę w ryjek A tatko mu blachę w czoło i zrobiło się wesoło Zaraz w drzazgi poleciały szafy, krzesła i regały W pleckach stryjka zieje rana, babcia leży rozdeptana Aż ktoś wytarł but w biedaczkę biorąc ją za wycieraczkę Jeszcze się przy tej panice kurcz-luz zrobił w elektryce Od którego się łagodnie na dziadku zatliły spodnie A on zamiast siąść do wody siadł w benzynę dla ochłody Bęc – huknęło jak armata, zjarała się cała chata Przyjechała straż pożarna, a tu tylko kupka czarna Nawet sikać szkoda było, tak się to wszystko sfajczyło Ale wszyscy ocaleli, brakowało tylko Heli Więc tatko w samych rajtuzach z uporem szukał jej w gruzach Nie wiedząc że dobre dziecie kupiło prezent i kwiecie I że właśnie zamaszyście idzie dać to poloniście By wyrazić swe uznanie, za trud i za wychowanie Hej radować się należy taką postawą młodzieży

powrót

Spotkanie na szczycie


	W kłębach straszliwie mroźnej pary Sił resztką, bez zbytecznych gestów Wyleźli Tenzing i Hillary Na groźny masyw Everestu Działo się to o bladym świcie Hillary szron strząsnowszy z powiek Rzekł: – Po raz pierwszy na tym szczycie Postawił swoją stopę człowiek. Tu łzy chlustnęły mu jak z kubła Zaczęli ściskać się jak dzieci Aż Tenzing spytał: – Bwana-kubwa I'm sorry, kto to jest ten trzeci? Faktycznie, szef wyprawy zdrętwiał, Bo z drugiej strony wlazł ktoś obcy Z wyglądu jakiś taki mętniak Wołając: – Jak się macie chłopcy? Następnie siadł, otworzył teczkę Mocniej otulił się fufajką Wyjaśnił: – Zgubiłżem wycieczkę, Panowie głodni? Może jajko? Mam także jajko, solo-drągi Ćwiartuchnę i garnuszek skwarek… Tamci dwaj stali jak posągi On zaś szczebiotał jak kanarek Aż Tenzing spytał: – Ze swej łaski Odpowiedz nam potężny bwana Pan tutaj bez tlenowej maski Lin, haków, raków i czekana? Człeczek rozejrzał się po świecie Zdziwił się, wstał, lecz znowu usiadł – Bez – rzekł naiwnie, – Tylko z Mieciem, O Mieciu tam za skałą siusia… Następnie wszystkie swoje graty Niedbale załadował w worek – Cześć! – sapnął, – Idziem już do chaty O szóstej mamy podwieczorek… Mieciek! gdzieś polazł, chcesz po mordzie?… Hilary go zatrzymał gestem – Jak pan nazywa się milordzie? A milord odparł: – Heniek jestem. Hilary wziął go za sweterek I rzekł: – Wbij sobie raz do głowy Że ten szczyt zwie się Mount Everest! – Joj! – odparł gość – To nie Kasprowy???

powrót

Rozmowa z ptaszkiem


	Zawierucha wyje jak suka, Mróz tak szczypie jak Dreptak dziewuchy, A do mego okna ptaszek puka, Żebym dał mu jakieś okruchy. Stuka, puka ptaszę wynędzniałe, Piszczy, prosi – Tyś dobre dziecię, Daj mi pojeść! – A ja na to: – A chałę, Trzeba było nazbierać w lecie! Chciałbyś draniu, żebym zrobił daszek, Żebym sypał pszenicy lub żyta? A gdzie całe lato był pan ptaszek? Czemu wtedy mi nie śpiewał, pytam? Gdym nocami bezsennymi czuwał, Kłopotami, zmartwieniami struty, To gdzie wtedy pan ptaszek fruwał? Przypuszczalnie na jakieś ksiuty! A gdy przyszła do mnie jedna Walerka I gdy krew zaczęła we mnie tętnić, Czemu wtedy ptaszek nie zaćwierkał, Żeby tę Walerkę roznamiętnić? Był wszak nastrój, adapter i flaszka, Księżyc miasto swym blaskiem pobielił, Lecz zabrakło śpiewu pana ptaszka, I nic, guzik, jak psu w ucho strzelił… Nie tak łatwo w mym wieku o babki, Swą absencją ptaszek wszystko zniszczył. Teraz ptaszek niech chucha w łapki, Teraz ptaszek niech sobie piszczy! Życie ptaszku nie czytanka ze szkółki, Trzeba przez nie pchać się przebojem! Że co proszę? Kawałeczek bułki? A kaktusa! Sam sobie pojem! Zresztą, co tam, nie jestem zwierzę, Choć pan tutaj, panie wróbelek, Na, masz trochę, ty, kopany w pierze, Ale latem to odćwierkasz, kuchnia Felek!!!

powrót

Pogodne popołudnie kapitana Białej Floty


	Transatlantyki na oceanach A krążowniki w rejsach ćwiczebnych Każdy z nich musi mieć kapitana Nasz kapitan też jest potrzebny W Gdańsku mewy, wiatr i gotyk Słońce świeci złotą smugą Pan kapitan białej floty Idzie przez ulicę Długą Idzie z marynarską fają W oczach ma szelmowskie błyski Przekupki się w nim kochają Podziwiają go turystki Transatlantyki na oceanach… Odskoczyły drzwi tawerny Szmer uznania przebiegł salon Wdzięk niezmierny, szyk cholerny Na rękawie złoty galon Duże piwko panno Helu Jutro w rejs wyjdziemy może To przywiozę Heli z Helu I bursztyny i węgorze Transatlantyki na oceanach… Piwo w pianie, Bałtyk w pianie Gdańsk za oknem kolorowym Pańskie zdrowie kapitanie Stary wilku zatokowy W Gdańsku mewy, wiatr i gotyk Neptun siusia w swoją studnię Pan kapitan białej floty Ma dziś wolne popołudnie Transatlantyki na oceanach…

powrót

Osiągnięcie


	Ucieszył się mały Januszek Że tatusiowi spadł brzuszek Bo tatuś już był grubas Nieraz mama do taty Mawiała – aleś pękaty Pogimnastykuj się dziubas Tata na to się wzdrygał I od ćwiczeń się migał Różne jęki wydawał i zgrzyty I tym co kawałeczek Przód mu tył, tył, tyłeczek Wciąż bardziej był utyty Wreszcie utył zupełnie Wyglądał jak księżyc w pełnie I świecił równie pięknie I powiedział mu lekarz Jak pan jeszcze poczekasz To panu brzucho pęknie To poruszyło lenia Zabrał się za ćwiczenia Jeden trener udzielał rad mu Na jego rozkaz tatko Na drążek wspiął się gładko I wówczas brzuszek spadł mu Cieszy się więc Januszek Że tatusiowi spadł brzuszek Lecz mama płacze za to Osierocił nas kretyn Bo ten brzuszek niestety Spadł ale razem z tatą

powrót

Zeznanie


	Zmarłszy bez większej rozpaczy w kraju Z powodu wody w lewym kolanie, Jan Maria Dreptak trafił do raju I został wzięty na przesłuchanie. Prześliczne śpiewy w dole i w górze, Dreptak w koszuli po różach kroczy, Już go sadzają anioły stróże I mu puszczają reflektor w oczy. – Przyznaj się – mówią – lepiej od razu Gdzieś coś nagrzeszył; z kim i za ile, A nie – to damy ciebie do gazu, Albo każemy zjeżdżać po pile! Dreptak zasłonił dłonią rozporek Na myśl o owym z piły zjeżdżaniu… – Grzeszyłem – mówi – z Cesią Cieciorek W Zielonej Górze, na winobraniu! – Dobrze! Z kim jeszcze? Przypomnij sobie! …i tak ścisnęli go, że wysypał, Iż zhańbił sześć tysięcy kobiet, Kwartet smyczkowy, pas i niewypał! Wtedy aniołów białych gromady Jęły ze śmiechu tarzać się w chmurkach: – On ani jednej nie dałby rady! – Chodząca nędza – kości i skórka!!! Sędzia śmiech tłumiąc, rzekł: – Dobrze stary, Wprawdzie spełniłeś ohydne czyny, Lecz cię łaskawie zwalniam od kary. Za to żeś szczerze wyznał swe winy… Dreptak radośnie ząbki wyszczerzył I taka myśl mu przeszła przez głowę: – Hura, zwolnili, ciężcy frajerzy, Choć im wyznałem tylko połowę!

powrót

Uśmiech Giocondy


	Francesco del Gioconde, rozparłszy się hardo Na fotelu rzeźbionym w liście i trytony, Patrzył z dezaprobatą, jak mistrz Leonardo Pracuje nad portretem jego młodej żony. Upał był nie z tej ziemi; wiatr usnął wśród bluszczu, Służba spała pokotem w pobliskiej winnicy, Policzki Mony Lizy świeciły od tłuszczu, A nogi dla ochłody trzymała w miednicy. Leonardo ospale paćkał farbą płótno, Zaś mąż modelki głosem starego kocura Mruczał: – Proszę cię Liza, nie gap się tak smutno, Bo to nie portret będzie, lecz karykatura! Tu, aby ją rozśmieszyć, zrobił parę figli, Opowiedział jej sprośną bajkę o królewnie, Połechtał ją po nodze, mówiąc: – A gli, gli, gli! Tu znów spojrzał na żonę, a ta jak nie ziewnie! A malarza porwała taka pasja pieska I poczuł w sobie tyle rozpaczliwej mocy, Że bardzo nietaktownie krzyknął do Franceska: – Ona ziewa! Pan pewnie spać jej nie dał w nocy! Co usłyszawszy, Liza wspomniała łożnicę I małżonka swego majestat monarszy, Zwłaszcza kiedy koszulę włoży i szlafmycę, I to że o dwadzieścia lat jest od niej starszy, I jak sapie i stęka, nim nareszcie uśnie, I tak ją rozśmieszyło to wszystko okrutnie, Że na jej twarz wypłynął tajemniczy uśmiech… …i ten uśmiech na wieki pozostał na płótnie!!!

powrót

Satysfakcja


	Był listopad, więc szaro i deszcz z lekka kropił, I nastrój w każdym calu był listopadowy, A przy drodze na płocie siedzieli dwaj chłopi I paśli sobie w rowie dwie dość nędzne krowy, I wiedli tam rozmowę, co była swym trybem Dostosowana w pełni do brzydkiej pogody, Na przykład: – Latoś mamy bardzo fajny bimber! Albo: – Rollingstonsy latoś wyszli z mody… Ewentualnie: – Rzepak daje niezły dochód. Względnie: – Bartłomiej syna zlał, jak w kaczy kuper! A kiedy tak gadali, nadjechał samochód, Który był wręcz niezwykły i wszystko miał super! Dosłownie szał techniki, luksusu feeria, Jak gdyby fragment filmu, lub bajka jak gdyby: Dwieście mil na godzinę, lśniąca karoseria I piękny pan widoczny przez lustrzane szyby, A obok tego pana nylonowe kocię Aż chłopi się zdziwili i zamilkli oba I jeden, w roztargnieniu, złamał dechę w płocie, A drugi splunął wprawnie i mruknął: – Cie choroba… A wóz przemknął koło nich, przepyszny i śliczny, Niklem i okuciami zaświecił jak neon, I wyrżnąwszy z poślizgu w słup telegraficzny, Zmienił się w mgnieniu oka w duży akordeon!!! Wypełzli zeń podróżni jak dwie zmięte szmaty, A miny mieli przy tym bezgranicznie głupie, Aż jeden z chłopów mruknął tonem aprobaty: – Takie coś, a rozbiło się na naszym słupie…

powrót

Upadek rodu Dreptaków


	Gdy Józef Ignacy Dreptak wyleciał ze stanowiska Zadrżała jego rodzina, dalsza i całkiem bliska. Oblicza zasnuły się smutkiem jak wdowy żałobnym kirem, I wszyscy cicho jęknęli: – No, teraz nam dadzą wcirę! I rzeczywiście! Nazajutrz zaczęty się wielkie łowy! Najsampierw ciotkę Patrycję wywalił główny księgowy, Pod bardzo logicznym pretekstem że jakoś z bilansem zwleka I mniej logicznym, że była kochanką Czang-Kai-Szeka, I do dziś dnia pozostaje z draniem w intymnych kontaktach, Choć wołała że raz że on umarł, a dwa że jest virgo intacta. A tu już tymczasem wokoło krzyk słychać: – Łapcie ich, łapcie! Związek Rencistów natychmiast wykluczył Dreptaka babcię, Ze żłobka zaś usunięto dwie wnuczki, przemiłe dziewuszki Pod zarzutem, że z wrogich pozycji nafajdały onegdaj w pieluszki, Stryjek Dreptaka natomiast, usłyszawszy co się stało z ciocią, Uprzedził rozwój wydarzeń i od Dreptaka się odciął, Wpadają na niego z krzykiem: – Ty, zaraz pójdzie ci w pięty! A on powiada: – Guano! Od wczoraj jestem odcięty! Tymczasem obława trwa nadal, wciąż bardziej zażarta i dzika: Pudel Kociutki pogryzł dreptakowego jamnika, Kucharka zaś usłyszawszy w radiu co z Dreptakami Napluła Dreptakom do zupy i wyszła trzasnąwszy drzwiami, I na młodego Dreptaka nauczyciel wsiadł, krzycząc w euforii: – Już nie boję się twego starego! Ha ha! Masz pałę z historii! Wieczorem rodzina Dreptaków w smutku i konsternacji Posiniaczona, spłakana zebrała się przy kolacji, I wtedy, w ogólnej ciszy rozległ się groźny głos mamy: – No powiedz żeś coś, baranie! A tatko rzekł: – Przetrzymamy! I zaraz nieśmiały uśmiech na twarz powoli powrócił, Bo wszyscy zrozumieli że jeszcze się wszystko odwróci, Bo przecież żyjemy w Polsce, nie w jakiejś pogańskiej krainie, I jęli natychmiast notować komu jaką podłożyć świnię, I wszystko wydało się znowu łatwe, junackie i proste, Bo wzorem nam cosa nostra! A kozak – pater noster!

powrót

Rezygnacja


	Raz w słoneczną, sierpniową niedzielę Zenon Dreptak, dysponując wolnym czasem, Przygruchał sobie Chudzielakową Felę I umówił się z nią na basen. Przy czym korzystał z nieobecności żony, Bawiącej na wczasach w Małkini I był tą randką niezmiernie podniecony, Zwłaszcza jak wyobraził sobie tę Felę w kostiumie bikini. A nad światem wisiał srogi upał, Słońce gryzło jak żółte psisko, A ten Dreptak po mieszkaniu swoim tupał Przygotowując się na ten wyskok. Przede wszystkim nogi sobie umył, Zacerował kąpielówki bawełniane I pomyślał: Ale tam muszą być tłumy Na basenie dzisiaj, że o rany! Następnie zaczął robić kanapki A pot lał mu się z czerwonej twarzy I pomyślał: W towarzystwie babki Jeszcze mnie ktoś przyuważy… Wreszcie pozamykał wszystkie okna, Gaz zakręcił i pożegnał się z kotem I wychodzi, a tam spiekota okropna! – Joj – rzekł Dreptak i wrócił z powrotem. Tu rozebrał się na golaska, Z wielką ulgą odetchnął i mruknął z pogardą: – Fela Chudzielak w bikini – też mi łaska! Co rzekłszy, zjadł te kanapki z jajkami na twardo. Legł na tapczan i w absolutnej błogości Zaczął zgłębiać twórczość pani Muszkat-Fleszarowej, A tę rezygnację tłumaczył sobie bardzo roztropnie ogromem miłości Jaką odczuwa do swej żony, Anny Marii Dreptakowej!

powrót

Pierwsza teczka


	To dopiero historia, proszę was, Z ust do ust wiadomość ważna płynie. Mały Dreptak dzisiaj pierwszy raz, Niesie teczkę jednej dziewczynie. Dotąd ciągnął ją za warkoczyki, I w ogóle wolał siedzieć nad rzeką, A tu patrzcie, ona idzie chodnikiem, A Dreptaczek za nią z wielką teką. I coś w sercu Dreptaczkowi śpiewa, I tak szedłby na koniec świata. – Mały Dreptak najwyraźniej dojrzewa – Mówi burmistrz do adwokata. Idzie Dreptak z czerwonymi uszami, W duszy szczęście ma, na spodniach łatę, Troszkę wstyd mu przed kolegami, Troszkę boi się spotkać tatę. Ale tata i tak wszystko widział, Był na piwie, spojrzał i się zdziwił. Po chodniku idzie jakaś dzidzia, A tuż za nią ten Dreptaczek jak pingwin. Tata nawet się wzruszył troszeczkę, Rzekł ochryple: – Jeszcze mi pan nalej! Bo przypomniał sobie swoją pierwszą teczkę, Potem pierwszą wycieczkę i tak dalej. Nawet wyjrzał za nimi na deptak, Ale oni już za rogiem giną. Ta dziewczyna i ten mały Dreptak Dreptający z teczką za dziewczyną.

powrót

Świadek


	Raz jedna żona, wróciwszy z wczasów na pojezierzu, Zaczęła swemu mężowi robić cieniutkie aluzje: – Ach ty oszuście! – mówiła. – Ty lubieżniku, ty zwierzu! I twierdziła, że w czasie jej nieobecności on uprawiał, no, powiedzmy, że dyfuzję, Że wygląd ma złajdaczony, że pogryzione ma ucho, Że sądząc z pewnych znalezisk, bywała tu jakaś ruda. Więc ten nieszczęśnik czując, że mu to nie ujdzie na sucho, Zaczął panicznie rozmyślać, jakby się tu wyłabudać. Rozpaczał, nawet udawał, że chce się wieszać na szelkach, Przysięgał, że pogryzła go nutria, którą hodują jedni Kubisiakowie. Aż w końcu przypomniał sobie swojego małego kundelka I w ostatecznej rozpaczy krzyknął nieszczęsny ów człowiek: – Gdyby ten pies umiał mówić, to porzuciłby swoje kości, I ukląkłszy na zadnich łapach, zaprzeczyłby podejrzeniom niecnym, I dałby nieodparty dowód mojej krystalicznej wręcz niewinności, Bo przecież przez cały ten okres był w naszym mieszkaniu obecny! Żona spojrzała na kundla, a kundel wyglądał niewinnie, I z wyrazem niezmiernej ufności patrzył jej w oczy bez ruchu. Więc rzekła do męża: – No, przepraszam, że cię chciałam znieważyć czynnie, A nawet że znieważyłam cię słownie, ach, wybacz mi, wybacz, mój druhu. I znowu zapanowało małżeńskie szczęście najczystsze, A wieczorem pan przyniósł pieskowi kości bardzo smaczne i grube. Kiedy zaś pan głaskał pieska i kładł mu te kości na misce, Pies mrugnął, a pan powiedział: – Ty, stary, morda w kubeł.

powrót


	Raz rycerz Dreptak z Ciążyna po niebezpiecznej wyprawie Wrócił do zamku i kazał upiec natychmiast dwa pawie, A zanim się dranie upieką, rozkazał podawać kiełbasę Z musztardą sarepską lub z chrzanem, atoli koniecznie z półbasem. Następnie skrzyżował na piersiach obydwie mocarne pięście, Przeciągnął się i pomyślał, że tak właśnie wygląda szczęście. I przeszedł się wolnym krokiem przed rozpalony kominek, I wtedy mu przyniesiono wyzwanie na pojedynek. A w owym wyzwaniu pisało, iż Dreptak jest świntuch stary, Bo splamił był cześć dziewiczą wojewodzianki Barbary. Uszczypnął ją bowiem boleśnie, i to, broń Boże nie w liczko, A przy tym mruknął lubieżnie: – Ciao, synogarliczko! Więc narzeczony panienki czeka na niego przed borem Z kopią, koncerzem, pancerzem, toporem i semaforem, I mają się tam potykać godzinę lub nawet i dwie, Do ostatniego oddechu, względnie do nagłej krwie. …no, chyba żeby ten Dreptak, jak każe rycerska opinia, Oznajmił całemu światu, iże jest podlec i świnia! Przeczytał Dreptak wyzwanie, przez chwilę się zastanawiał, A tu już tymczasem wnoszą pachnącą pieczeń z pawia, I Zuzia, ponętna dwórka, kusząco oczkiem doń mruga, Natomiast na dworze słota, wiatr i w ogóle szaruga… …więc rycerz gotyckie okno otworzył szerokim gestem, Wychylił się i zahuczał: – W porządku! Świnia jestem!!! Zaczym nałożył bambosze i legł na niedźwiedziej skórce Przy polędwicy z pawicy, denaturacie, bandurce i dwórce. Zaś okrzyk z wieży poleciał po górach i po dolinach, I każdy, kto go usłyszał, powiadał: – Też mi nowina! Wiadomo, że Dreptak jest świntuch, co gwałci, szachruje i łupi! …a narzeczony Barbary rdzewiał na deszczu jak głupi…


	W pokoiku z balkonem Dreptak bada swą żonę, Ponieważ jej nie wierzy. Szczególnie że ta żona Wróciła pogryziona I w potarganej odzieży. I stała cała w pąsach, A on w krzyk: – Kto cię pokąsał? Może powiesz, że pchły? Serce zamarło w żonie I powiada: – Zenonie, Ta żeż to przecież ty! I dalejże mu wmawiać, I pod oczy podstawiać Owe spore enklawy. Dalej tłumaczyć, mierzyć Aż Dreptak zaczął wierzyć, Ze jeszcze taki żwawy… I zaraz się harnasiem Poczuł, i jął przy pasie Niechcący szukać szabli. Ręką po wąsach błądził: – Ale żem cię urządził, A niech mnie wszyscy diabli! I odtąd się na nowo Apiać stał Casanową I cholernym gryzoniem. I uwierzył w swe wdzięki I proszę, wszystko dzięki Jego poczciwej żonie! Inna by się do zdrady przyznała, i do zwad By doszło, i do tragedii. I Ziutkowi z vis-a-vis Dreptak by nos rozkrwawił, A to przecież kwestia strategii. Więc swoim żonom wierzymy, Ich urodą się cieszymy, Oraz swoim niezwykłym wigorem. Tobie też radzę, bracie: Nigdy we własnej chacie Nie bądź prokuratorem!


	W dobry humor wpadł szef protokołu, Ustalając w swoim gabinecie Listę gości, którzy mieli siąść do stołu Na uroczystym bankiecie. Zachichotał, wychlapał dwie czyste, Czknął figlarnie, sekretarza oddalił, Mruknął: „No, ja wam ustalę listę”. No i ustalił. Pousadzał wbrew wszelkim przepisom Obok siebie dyplomatów tych krajów, Które się ze sobą stale gryzą I się wcale nie kochają. A wytworne żony dyplomatów Poumieszczał na czas tej biesiady Obok ambasadorów południowych sułtanatów Jurnych i lubieżnych do przesady. I żeby doprowadzić do jak największych zgrzytów, Zamiast lekkiego wina kazał dać spirytus. Następnie załatwił sobie lekarskie zwolnienie I wyjechał na dwa dni w swoim volkswagenie. Nie będę wam opisywać, jak to on jechał w aucie, I że z jedną rudą jechał – też nie, Ani nawet o tym, co się działo na tym raucie, A działo się tam bardzo śmiesznie. Dość że kiedy ze szczątków przyjęcia Wyciągnięto ostatnich gości, Gdy wzięto w gips pęknięcia Licznych dostojników kości, Zza dekoltów powyciągano kotlety i lody, Na wokandę podano liczne rozwody, Gdy szczęśliwie zażegnano wojny I wysiudano personę non grata, Sprawca nieszczęść zjawił się spokojny, A tu jego zwierzchnik w krzyk: „Toż pan jest szmata! Pan w tych rzeczach nie zna wcale miary, Pan ma jakieś zwyrodniałe fumy. Patrz pan, jakie tu przyszły abmemuary, A jakie tu ultimatumy. Kraj jest w różne zatargi wplątany, A o panu nawet słyszeć nie chcą wśród dworu”. A szef protokołu westchnął: „O rany, czy tu nikt nie ma poczucia humoru?”.


	Ach, ileż blasku, pompy, krzyku, Radości, śpiewów i dopingu! Trwa prezentacja zawodników, Co mają zmierzyć się na ringu! Oto kolejny bokser wkroczył, Zaś spiker rzekł z emfazą w głosie: – On dziewięćdziesiąt walk już stoczył, A wygrał – osiemdziesiąt osiem! Już inny włazi na piedestał, Spiker z cyframi znowu igra: – To jego walka sto czterdziesta, Z wyjątkiem czterech – wszystkie wygrał! A w kącie bokser Dreptak siedzi, Z miną starego konesera I czeka swojej zapowiedzi, I wielka duma go rozpiera. A wokół w bałwochwalczych szeptach Się wyżywają ludzkie masy: – Popatrzcie, jak wygląda Dreptak! – To ci być musi as nad asy! – Dynamit w pięści! Ringów demon! – Ten jak dosunie, to dopiero! – Oto – rzekł spiker – Dreptak Zenon, Walk – dwa tysiące. Zwycięstw – zero. Tu śmiech wybuchnął w całej sali, A Dreptak się uprzejmie kłaniał I myślał: – Tamci, co wygrali, Musieli wygrać z kimś spotkania! Dopiero na tle mej słabości Się ujawniła ich wspaniałość! I rozpromienił się z radości, I błogosławił własną małość, Gdyż myśl mu zawitała zbawcza, Paradoks, czystej prawdy bliski: – Jako jednostka porównawcza Jestem ważniejszy od nich wszystkich! Ja, pan Grotowski, stwierdzić muszę Że także rolę mam przyjemną Dylan i Cohen to geniusze? Tak! Ale w zestawieniu ze mną!


	(…) Więc kiedy urlop się kończy i znowu czeka nas praca I trzeba przerwać wczasy i trzeba do miasta wracać, No to się wtedy wraca, lecz – co jest najciekawsze – Że ja wyjeżdżam i wracam, a inni zostają. Na zawsze. Zostają sobie nad morzem albo nad jeziorami, Błądzą po lasach sosnowych, pływają kajakami, Jest im spokojnie i dobrze, nie gnębi ich troska i trema, I byliby prawie w komplecie, tylko że mnie już tam nie ma… Nadchodzi jesień i zima, zły wicher nad miastem lata, A oni wciąż przebywają w cieple wiecznego lata. Niektórych spotykam w mieście, rozmawiam z nimi czasami, Są niby tacy sami, ale to nie są ci sami. Na przykład w małej wiosce daleko nad Bałtykiem Została na zawsze Basia ze śmiesznym warkoczykiem, I żyje równolegle z Basią spotkaną po roku Tą samą, ale już z jezior, i doroślejszą, bo w koku. Zostały obie na zawsze w kręgu mych wspomnień i marzeń, W azylu niepowtarzalnych, nieważnych już dzisiaj zdarzeń. Tamten dzień im się rozpala, tamta noc się nad nimi wygwieżdża, Są takie same, jak w chwili gdyj amusiałem wyjeżdżać… I nawet mój duży synek po dawnej, wczasowej podróży Ma u mnie swój kącik w którym pozostał na zawsze nieduży. Jest tam plaża i świeci słońce i nigdy nie będzie ciemniej I to wszystko jest moją własnością. Chociaż się dzieje beze mnie.


	(…) Więc dawniej to były wojny o wiele lepsze niż teraz, W pożółkłych pamiętnikach czyta się o tym nieraz Jak szwadrony huzarów przed wyruszeniem w pole Czyściły buty pastą, pucowały kaski sidolem, A potem dalej do bitwy, a pan rotmistrz na czele, A wokół grają kapele, a w górze warczą szrapnele, A z lasu z furkotem chorągwi wyjeżdża nieprzyjaciel A panny w oknach dworków podżegają: – W ucho go Maciek! A potem jak się nie skłębi! Różne potyczki, podchody, Ten tego płazem po plecach, ten tego za łeb i do wody, Jeden drugiego posadził pupą w kolczaste druty, Zwiadowcy śpiącym saperom siusiają przez figle w buty, Dalej-że kuchnię zdobywać! Zawieja sosów, bigosów, Pułkownik bośniackich szanserów drze się, wrzucony w rosół! Bateria armat huknęła, a kanonierzy jak dzieci – Gdy im zabrakło pocisków, ładują wszysko jak leci: Stare onuce, króliki, asystentkę pułkowego psychiatry, Zapasy kwaśnego mleka, ordery i zawartość latryn! A tu już tymczasem trębacze specjalny hejnał zagrali, Bo teraz – zgodnie z konwencją – należy gwałcić i palić! Panienki poodkładały na chwilę robótki i wiersze: – O której dzisiaj gwałcenie? Od dwunastej do wpół do pierwszej! Po gwałceniu – ogólne palenie! Ci palą jakieś biskupstwo Czy zamek, inni fajeczki, inny znów palnął głupstwo, Znowuż inny w łeb sobie palnął… Ot, takie normalne igraszki. Gdzie indziej szpiega wieszają, wsadziwszy mu stryczek pod paszki, A ten się tarza po ziemi, całuje oprawców w nagniotki, I błaga: – Za szyję wieszajcie, bo ja mam cholerne łaskotki! Aż w końcu rozbrzmiewa sygnał na mycie zębów i nóżek, I wszyscy okropnie zmęczeni czym prędzej włażą do łóżek. …mój dziadzio także był kiedyś CK-austriackim dragonem, Mnie oczywiście jest lepiej, atomówkę mam na obronę, Ale mnie czasem tęsknota za starą Austrią dogania, Z której już nic nie zostało. Oprócz austriackiego gadania.


	Hej, szumiał powiat i huczał, gadało się to i owo, To tu, to ówdzie wybuchał okrzyk, lub nawet śmieszek, Bo ktoś rozpuścił plotkę, że panią Orzeszkową Bija od czasu do czasu jej mąż, czyli pan Orzeszek, Skąd inąd dzielny szlagon i okaz patryjoty, Co kiedy jechał przez pole na swoim szarabanie To okoliczne panny nałogowo zerkały przez płoty I szeptały: – Ach, z pana Orzeszka byłby prześliczny powstaniec! Jakoż i rzeczywiście. Wkrótce rozesłano wici, Pan Orzeszek już nogę w strzemieniu miał i kielicha wychylał, Już „hurra” krzyknęli po trzykroć inni uzbrojeni Lechici, Gdy on naraz powiedział „momento”, wszedł do dworku i jeszcze raz swej żonie przylał… A potem na siodło wskoczył, wydał okrzyk iście ułański, I wraz z pięcioma kumplami uderzył z dezynwolturą Na biwakujące w pobliżu trzy sotnie kozaków kubańskich, Którzy z uznaniem wrzasnęli: – Ech, maładiec ty, szlachciuro!!! Następnie pobili go nieźle, po słowiańsku, w rytmie mazura, A potem go mocno związali, choć klął ich wprawnie i brzydko I żeby sobie ochłonął wysłali go ciupasem za Ural, A nawet nie tyle ciupasem, co bardzo wygodną kibitką. Miał siedzieć tam dożywotnio, lecz ledwie minęło lat parę Nasz szlagon, ku swemu zdumieniu, został wsadzony w mieszek Przwieziony przez całe imperium i postawiony przed carem, Który popatrzył nań krzywo, i mruknął: – Ożeż ty, Arzeszek! Należy się tobie kańczug, raboty w minach i kratka, Ale prosiła za tobą małżonka dobra i tkliwa, Niejaka Arzeszek Jeliza, zamieczatielna literatka, A u mnie jest miętkie serce… Ty pływający? To spływaj!!! …a na to dzielny powstaniec uderzył głową o dźwirze I załkał, i usiłował schować się cały pod łóżko, A przy tym wołał: – Ja nie chcę! Ja wolę być na Sybirze! Zmiłuj się, zmiłuj nade mną, wielmożny carze – batiuszko! Nie każ mi wracać do domu, okaż swe serce wspaniałe, Jak sobie żonę przypomnę, to jestem dosłownie chory, Bo nie ma na nią sposobu… już nawet nieraz ją lałem… – A co ona robiła? – car spytał. – A pisała umoralniające utwory, Zaś kiedy ja spać chciałem, dawała mi mocnej kawy I czytała na głos te książki, nieraz całymi nocami… Tutaj powstaniec wspomniał dwutomowy „Pamiętnik Wacławy” I załkał jak małe dziecko, a car szepnął: – Nu, tak zostań z nami…!


	Degrengolada, degrengolada W New-Yorku, Rzymie, Moskwie, Londynie Tamta kultura z trzaskiem upada, nasza rozkwitnie gdy zamęt minie. Słusznie się kończy epoka – Arystokraci, dziwki i pedzie! Róże i wino to nie jest pokarm, O wiele zdrowsza żytnia i śledzie! Naszych pradziadów szczątki kopalne Zwolna próchnieją w dziejowej trumnie, My społeczeństwo postindustrialne Jak rzekł Mc Luhan, czy może Szurmiej? Trochę secesji, więcej procesji, Ogromnie dużo habilitacji, Gucio co prawda pierdnął na sesji, lecz w politycznie słusznej tonacji! Nas także kiedyś ogarnie przesyt, Nas także czeka dziejowy schyłek – Whisky z Pewexu, ikony z Dessy I stewardessy upojny tyłek, Światły hedonizm, cynizm rozumny, Dyskretny urok i czar salonu… Jeśli runiemy – to jak kolumny! …ale kolumny z gazobetonu.


	Raz Miziak Kwiatkowskiego odwołał na stronę I powiedział: – Wiesz, stary, Dreptak bija żonę! A to była nieprawda, nikt temu nie wierzył, Bo Dreptak już ćwierć wieku w zgodzie z żoną przeżył, Natomiast plotkarz Miziak – ten, który tak bujał – Był znany jako swołocz, padalec i szuja. Ale choć nikt nie wierzył – jako się już rzekło – Dreptak wrócił do domu z twarzą złą i wściekłą, Żona mu tak jak zwykle skoczyła na szyję, A on rzekł: – Miziak gada, że ja ciebie biję! – Ha ha! – krzyknęła żona – Ty mnie? Dobry Boże! – Tym niemniej – mruknął Dreptak – ktoś uwierzyć może, Trzeba prędko uprzedzić jego machinacje! Tutaj bez dłuższych wahań wsiadł na dementacje, Po całym mieście latał całkiem jak szalony I przysięgał się wszystkim, że nie leje żony… Początkowo, do ucha gdy to wszystkim szeptał, Każdy mówił z uśmiechem: – Wiemy, panie Dreptak! Niestety, biedny Dreptak w swoim idiotyźmie Postanowił rzecz ująć także i na piśmie, I wydrukował afisz – wziąwszy wielkie czcionki – Że nigdy w życiu nie bił swej ślubnej małżonki. Następnie – jeszcze głupszą powziąwszy decyzję – Nadał o tym przez radio i przez telewizję, Więc ludzie jęli szeptać: – Oj, coś się w tym kryje, Jeśli on tak zaprzecza, to ją pewnie bije! Teraz się biedny Dreptak na próżno wykręca, Wszyscy mówią, że w domu się nad żoną znęca, I że oboje razem bez przerwy się tłuką… Tak, tak, kontrpropaganda nie jest łatwą sztuką…


	Obudziwszy się rano i poczuwszy wenę Wywołaną widokiem wschodzącego słonka, Nieszczęśliwy jąkała, mały Demostenes Postanowił spróbować czy się jeszcze jąka. Liczył bowiem na pewną poprawę w wymowie Bo miał sen, że w dyskusji rozsądnie głos zabrał, Więc spróbował powiedzieć wiersz o krasej krowie W kropki bordo… Niestety! Rzekł tylko „kra..kra..kra” I umilkł, i jął gorzko sam nad sobą płakać, A mama, miast okazać zrozumienie dziecku, Krzyknęła rozwścieczona: – Przestaniesz ty krakać??? Ożeż ty… – tu dodała mnóstwo słów po grecku A kilka po łacinie. Więc nieszczęsny chłopiec Ukrywszy się w nadmorskiej gęstwinie akacji I znalazłszy tam twardy, granitowy kopiec, Zaczął gryźć te kamienie w żalu i prostracji. Gryzł, płakał i gryzł znowu krwawiąc sobie dziąsła Nad nim Chronos odmierzał bieg zim i jesieni, Aż młodzieniec doczekał się pierwszego wąsa I spostrzegł, że w około zabrakło kamieni, Bowiem wszystkie na proszek poprzegryzał gładko… Zawiązał przeto rzemień z zgrzebnych ciżemek, I pobiegłszy do domu rzekł wyraźnie: Matko! A matka osłupiała i krzyknęła: Demek??? I pobladła z radości jak śniegi Epiru, I spytała: Co teraz będziesz robił, mów, co? Najlepiej się wynajmij do mielenia żwiru! A na to Demostenes odrzekł: – Będę mówcą! I był nim rzeczywiście, a za nim i inni, Jak już gadać zaczęli, tak do dziś gadają… Hej, wszyscy ludzie matek słuchać się powinni, Ileż pięknego żwiru mielibyśmy w kraju!!!


	Był jeden Dreptak Zenon, który miał sąsiada A ten sąsiad nazywał się Leon Chudzielak, I ten Chudzielak czasem do Dreptaka wpadał, Mówił mu różne głupstwa i go w ucho strzelał. Poza tym mu tratował pod oknami kwiatki, To tu to ówdzie robił mu koszmarny skandal, I groził że się kiedyś dorwie do Agatki Czyli córki Dreptaka, i że będzie Wandal. Trudno wyliczyć wszystkie zajścia i szykany, Jakim nieraz rodzina Dreptaka uległa, Czasami się rozlegał głośny krzyk: – O rany! Gdy na Dreptaka żonę spadła z góry cegła, Czasami Dreptak jęczał że go oczy pieką, Bo ten Chudzielak wpuszczał mu gazy łzawiące, A poza tym mu siusiał w butelki na mleko I mówił przez telefon: – Już ja cię przetrącę! Aż Dreptak, żyć nie mogąc wśród huku i swądu, Ciągłych gwałtów, napaści to z lewa to z prawa, Zaskarżył Chudzielaka do miejskiego sądu, I już nazajutrz miała odbyć się rozprawa. Lecz wieczorem ktoś dzwoni do drzwi Chudzielaka, Chudzielak drzwi otworzył i mruga oczami Bo nie wie: Rzeczywistość to, czy zjawa jaka? Dreptak z miłym uśmiechem stoi pode drzwiami I mówi: – Puśćmy tamte sprawy w zapomnienie Moje pęknięte żebra niech się już nie liczą, Przebaczam i sam proszę też o przebaczenie… Chudzielak ryknął śmiechem i zawołał: – Byczo!!! Na szczęście za Dreptakiem przyszła jego żona Schwytała go, na czole położyła rączkę I jęknęła: – No proszę, głowa rozpalona… Zenek, weź aspirynę, ty masz gorączkę!!!


	Bardzo się zdziwił Na swoim zamku Książę Radziwiłł „Panie Kochanku”. Stojąc pod kranem Stwierdził raz rankiem, Że wciąż jest panem, Lecz nie kochankiem… Przyszedł medykus, Zbadał troskliwie, Zapisał fikus Moczony w piwie. Gdy ten nie pomógł, Zapisał potem Wywar ze stonóg I spanie z kotem. Przybył też rabin, Rady udzielił: – Każden karabin Kiedyś nie strzeli, Użyj pan sztuczek, Bądź pan ten pucer, Żeby był huczek, Choć pusty sztucer… Książę mu rzucił Czerwony złoty I się przerzucił Na anegdoty… Tkwi tu zasada Nader prawdziwa: – Kto dużo gada, Ten coś ukrywa!


	Chciałbym mieć dom na przełęczy, Dom godny starego kowboja. Niech przy tym domu jęczy Wiatr w jodłach i sekwojach. Domowi i sekwojom Niech mruczy czasem grom I wyje w krzakach kojot… Chciałbym mieć taki dom. Gdybym dom taki dostał W jakichś skałach i stepach To przy domu wodospad Musiałby spadać w przepaść I ryczeć w ciszę nocną, I w blasku słońca grzmieć… Nie do wiary jak mocno Chciałbym dom taki mieć. Konia chciałbym mieć również Barwy ognistoryżej, Koń pasłby się śród równin Położonych poniżej, Przybiegałby na sygnał, Na sobie znany ton… Ten dom by mi się przydał, To byłby piękny dom! Izb byłoby niewiele, Ot, trzy, cztery pewno, Lecz moi przyjaciele Zmieściliby się wewnątrz, Paliłoby się fajki, Gadało to i sio, Dobry byłby dom taki, Dobry jak nie wiem co! Gdzieś za jakąś przełęczą Nie wiadomą nikomu, Pod księżycem, pod tęczą Czekasz na mnie mój domu, I kiedyś oprę ręce O twój sosnowy płot, Jeśli wytrzyma serce – Zdezelowany colt.


	Nieprzejezdne wszystkie drogi, Deszcz zacina, wieje halny, Przez kałuże brnie ubogi Domokrążca seksualny. Nazywa się Dreptak Leszek, Ma fatalne pochodzenie, Z trudem wlecze chudy mieszek A w nim ubożuchne mienie… Smutny płód życiowej kraksy I niemęski obraz beksy – Raźniej nasi szli na saksy – Niż on idzie dziś na seksy… Brudną wodą płaczą dachy, Wilgoć mu z nogawek ciurka… Dreptak dzwoni w kawał blachy Po ulicach i podwórkach. Czasem dojrzy go służąca Czuła na tułaczą dolę: – Proszę pani, domokrążca Seksualny jest na dole… – Nie Marysiu, dziś nie trzeba… Roztargniona pani rzecze. Macie tu kawałek chleba, Idźcie z Bogiem, dobry człecze. Pierś westchnieniem mu uniosło, Jęknął głucho, nos przeczyścił… – Więdnie, więdnie nam rzemiosło, Wygryzają nas hobbyści… Zawył w nim żołądek próżny Jak gong ostatniego aktu: – Dziś w Spółdzielni Usług Różnych Odmówiono mu kontraktu… piękna matko, śliczna córko, Ciotko, niezbyt jeszcze stara! Gdy na waszym się podwórku Zjawi kiedyś ta ofiara Urodzona przed półwiekiem – To dla różnych wyższych racji Bądźcie, bądźcie dlań człowiekiem W imię rehumanizacji. Do bawialni go zaproście Lecz nie gdy będziecie same! Właśnie kiedy przyjdą goście – Wtedy zróbcie mu reklamę! Niech szeroko opowiada Odczuwając szczęścia pełnię O minionych swych przewagach – To wystarczy mu zupełnie! A wy w czasie tej prelekcji Odczujecie w głębi ducha Satysfakcję bez erekcji I sapania koło ucha…


	Kichot: Sancho, popatrz przed siebie na słoneczne drogi, Posłuchaj jak Rosynant rżeniem ranek wita, Przed nami ziemia leży jeszcze nie odkryta W niej zdobędziemy sobie rycerskie strogi. W szczelinach gór skalistych kryją się złe smoki, W każdym zamku królewna na wybawcę czeka, Wiele przygód nam droga gotuje daleka I wiele niebezpieczeństw kryje świat szeroki. Zabijemy tygrysy w upalnych sumatrach, Ukorzymy, pioruny, samumy i szkwały… Spójrz, oto pierwszy potwór wyłazi zza skały? Daj miecz, tarczę i kopię! Sancho: Panie, to jest wiatrak! Sancho: Biedny rycerz, co glewię wpół końskiego ucha Złożywszy, atakuje w obłędnym uporze Pożyteczną machinę, która miele zboże I bardzo zdobi plener, Bo skrzydłami rucha… Już dobiega… już lancy wyostrzoną szpilą Dosięga młyńskich trzewi w szaleńczym ataku, Wnet padnie, jak zazwyczaj, przy każdym wiatraku… Ale nie! Mur się wali… Ha! Przeszedł na wylot! Wraca ku mnie… podejdę i z konia go zsadzę… Rycerzu! Duży sukces! Gratuluję panu! Kichot: Ach, to była makieta, mur ze styropianu Sancho: Rozładowali problem! Brawo nasze władze!


	Wydano raz kiedyś okólnik z licznymi podpisami, Że wolno wchodzić do biura wyłącznie prawymi drzwiami, Wychodzić natomiast – lewymi. Gdy wszyscy go odczytali i podpisali, naradę zwołano w największej sali, Przerwawszy w tym celu pracę, by – jak kazała praktyka – Omówić z urzędnikami treść tego okólnika. Naczelnik wszedł na mównicę i powiedział: – Zgodnie z ustawą Wychodzimy od dziś na lewo, wchodzimy natomiast na prawo! Tu się rozległy oklaski, naczelnik przez chwilę się kłaniał, A potem dorzucił łaskawie: – Są może jakieś pytania? Zebrani przez dłuższą chwilę medytowali w cichości, Bo jakby pytań nie było, to naczelnik by mógł się rozzłościć… Wreszcie poważny Dreptak odezwał się uroczyście: – Znaczy, na lewo jest wejście, na prawo zaś mamy wyjście? Naczelnik zaczął coś sprawdzać i w swoim brulionie kreślić, Obliczył i rzekł: – Tak w zasadzie można by to określić! Są może jakieś wnioski? A urzędnicy, wśród wrzawy, Uchwalili wniosek dziękczynny za załatwienie tej sprawy, Która już była nabrzmiała, a teraz jest czysta i śliczna… Jeszcze tylko jedna pani spytała, czy będzie część artystyczna. – Nie będzie – odrzekł naczelnik – bo chwilowo funduszu nie mamy! Ale za to, zgodnie z tradycją, na koniec coś odśpiewamy! I odśpiewali prześlicznie: „Myśmy przyszłością narodu”. …są jeszcze u nas usterki, ale w sumie jesteśmy do przodu!


	Straszliwą rzecz opowiem w skrócie Ogólną bójkę i zatrucie, Jak wywichnięto kilka stóp I jak się gęsto ścielił trup! A było tak, że kiedyś w poście Zjechali do Dreptaków goście: Ciotka i szwagier oraz teść, Aby się napić względnie zjeść. Za nimi przybył również stryjek… Ze studzieniny wyjął palcem świński ryjek, Na poczekaniu cały zjadł I zaraz potem trupem padł. I wszystkich wnet ogarnął strach – I każdy wołał: – Och! i Ach! A gdy stryjaszek ostygł już, To dziadzio wyjął ostry nóż Z nierdzewnej stali I gospodarza nożem bęc! A tamten puścił talerz z ręc I się wywalił! Szwagierka zaś krzyknąłwszy w głos Dziadziowi wbiła młotkiem nos Na kilka cali. A potem znów podniosła młot I utrupiła biedną ciotkę, draka w sali! Gdy ta masakra była w trakcie Ktoś zawiadomił biedną babcię I babcia zaraz przyszła – lecz Przyniosła z sobą stary miecz… A widząc dziadka z wbitym noskiem Krzyknęła głośno: – Rany boskie! I uchwyciwszy gardę w dłoń Wyjęła z pochwy straszną broń… Lecz teścio z koltem stał za winklem I od niechcenia ruszył sobie cynklem, Straszliwy wokół rozbrzmiał huk I babcia wyciągnęła nóg. A ja ujrzawszy wszystko to, tak zapodałam do MO: Donoszę najuprzejmiej, iż Nie ocalała nawet mysz, Ach, cóż za jatka! Tu leży noga, a tam brew, A po kotletach spływa krew I po sałatkach… Tu – chcąc uciszyć serca stuk – Połknęłam porzucony tuk Aż do ostatka… Ale zaszkodził mi ten szpik, zawierał bowiem arszenik… Buź-ka… Wysiad-ka…


	Neron dzisiaj przeklina, Poppea także zła, Zamiast lew chrześcijanina – To chrześcijanin zjadł lwa. Lew był zły, prosto z Nubii, Bestia wielka i chytra, Ogromnie chrześcijan lubił, Nawet bez żadnych przypraw. Chrześcijanin był mizerak, Ni pętelka, ni hetka, Wyglądał na fryzjera, A nazywał się Dreptak. Cyrk, publiczność, arena, Zespół gra na formingach, A Dreptak, ta gangrena, Zeżarł lwa jak piklinga. Nawet nie posmakował, Spojrzał na gnatów kupę. Podniósł ogon i schował – To – powiada – na zupę. Siadł, szpik z kości wysysa I dozorcy się pyta: – Widziałem też tygrysa, Może go wypuścita? Wiodą go przed cesarza, Przez tłum dostojnych gości. – No, chyba żeś się nażarł? Rzekł Neron nie bez złości. – Uwolnię cię od stosu. Mąk i innych opresji. Lecz powiedz, w jaki sposób Dałeś radę tej bestii? Dreptak z zadowoloną Miną udzielił wywiadu: – Bardzo źle nas karmiono, Trzy dni żem nie jadł obiadu. Lew jadł trzy razy na dzień, Był tłusty jak perszeron, No więc w takim układzie… – Rozumiem – mruknął Neron – – Lecz jaka na to recepta? Podyktuj mi ją, proszę. – Lew ma być głodny – rzekł Dreptak – A chrześcijanin tłuścioszek!


	Dreptak się budzi! Skrzypią sprężyny, Dreptak przeciąga się i mamrocze, Widać wyraźnie z Dreptaka miny Że sny miał takie więcej prorocze. A śniły mu się kwiatki, ruczaje, Że był przepiękny, że kochał ludzi… Nad sennym miastem świt blady wstaje, A w centrum miasta Dreptak się budzi. Dreptak się budzi! Jest mu przyjemnie, Sen o realia w nim się zazębia, – Ach – myśli – ileż jest dobra we mnie, I jaka, prawdę mówiąc, jest głębia! W kuchni za ścianą stukają szklanki, To żona kawę poranną studzi, I płomień słońca padł na firanki, I cały w blasku Dreptak się budzi. Głowa szlachetna, choć trochę łysa, Noga kosmata, lecz drobnej kości, I jedna ręka przez krawędź zwisa Jakby szukała nowych wartości. Z odgiętym jeszcze o pościel uchem, Z lekkim trzeszczeniem obu podudzi! I z białej dłoni powolnym ruchem Potężny duchem Dreptak się budzi! Dłoń, jak mówiłem, zwisa z krawędzi I szuka czegoś po dywaniku… – Ha ha! – mówicie – Tu dowcip będzie! Dreptak się budzi z ręką w nocniku! Tak myśląc jednak – byście nie zgadli, A on, szukając, także się łudzi… Dreptak to Polak. Nocnik mu skradli. I z ręką w próżni Dreptak się budzi…


	W mym starym domu, który dawno już spłonął, Do dziś na pewno nie zapomniał o mnie nikt. I jest w nim półmrok, a za oknem zielono, I jest w nim cisza, a za oknem ptasi krzyk. Zapewne rano ktoś rozsuwa kotary, Zapewne słychać w kuchni głosy i brzęk szkła, A co godzinę biją zegary, A co wieczora na pianinie ktoś tam gra. W tym moim domu, utraconym Bóg wie kiedy, Jest dla mnie miejsce na wprost drzwi. Kiedyś tam wejdę, aby nigdy więcej nie wyjść, I głos znajomy cicho spyta: – Czy to ty? Znowu się zwrócą ku mnie dobrze znane twarze, Znów ktoś jak dawniej powie: – Chodź… …tylko ta droga, pod górę i w skwarze …tylko tak trudno, bardzo trudno mi tam dojść. Gdzie jest mój ogród i czy są w nim georginie? Czy jeszcze stoi obrośnięty winem mur? Czy tak jak dawniej mgły się snują w dolinie, A za doliną błękitnieją szczyty gór? Wszystko to ujrzę, kiedy furtkę odnajdę I łąkę za nią, gdzie się pasie biały koń. Po cichu dom swój od ganku zajdę, Mosiężną klamkę jak przed laty wezmę w dłoń. …bo w moim domu, utraconym Bóg wie kiedy, Jest dla mnie miejsce na wprost drzwi. Kiedyś tam wejdę, aby nigdy więcej nie wyjść, I głos znajomy cicho spyta: – Czy to ty? Znowu się zwrócą ku mnie dobrze znane twarze, Znów ktoś jak dawniej powie: – Chodź… …tylko ta droga, pod górę i w skwarze …tylko tak trudno, bardzo trudno mi tam dojść.

Spis treści

Sodoma i Gomora

Deliberacje ojca Chudzielaka

Ballada o starych portkach i glinianym świeczniku

Bez aluzji

Bez komplikacji

Biała linia

Biały najemnik

Biuro Spraw Beznadziejnych

Błędny rycerz

Bodzio na lodzie

Bramkarzu, młody bramkarzu

Budrysy i Novisy

Burbonowie i Heniuś

Casus Józio

Cel

Cel i środki

Cel Walki

Cena szczęścia

Centrum

Chirurgia

Choinka

Choinka knezia

Chorąży

Chuda ruda

Cichociemni

Cieplarniane warunki

Co i dlaczego?

Co jest grane

Co można

Co o nas myślą?

Corrida

Co tak pachnie?

Cud mniemany

Cwani Żydzi

Cykl

Ludzie dbają o siebie

Cysorz

Czerwony dżoel

Czerwony Kapturek

Czeskie filmy

Członkostwo

Czujność

Czworokąty

Czyściec i piekło

Czy Wrocław jest nowoczesny

Ach, to była historia

Akwamarsz

Aliantom

Almanach

Alternatywa

Aluzjonista

Ananas

Andrzejki

Apelacja

Arktyka na codzień

A Rosołowski nie przychodzi

Arystokracja

Asceta

Atleta

Autokop

Azja Tuhajbejowicz

Fachowość

Faraon, faraonowa i architekt

Filozoficzny traktat o troskach Dreptaków

Filut–Dyzio

Filut--Dyzio

Funaberalia

Fuzja

Halibut

Hamowanie

Hapening

Hermetyka

Horacy, książę Miedoni

Hora dla Kondukatora

Hydraulik dźwięku

Idź do klasztoru, Ofelio

Ilość i jakość

Ilość w jakość

Ino Wrocław


	Jako odbita fala w biblijnym potopie Widmo Reformacyi krąży po Europie. Każda nacja, gdy z Rzymem nie bardzo się zgadza, Wybiera to wyznanie, które jej dogadza: We Szwajcariej kalwinizm ma swoje mieszkanie, Hugonoci we Francjej, w Angliej – anglikanie, Husyta siedzi w Czechach, protestant we Szwecjej, Posłuszny ewangelik żywie w Enerdecjej. Przyszła Reformacyja i na polskie kresy, W pierwszym etapie spore odnosząc sukcesy, Lud albowiem tutejszy, choć nie pracowity, Bywa tolerancyjny, zwłaszcza gdy jest spity, Czyli że prawie zawsze. Papież piuskę targa Blednie kardynał Hozyusz i młody Piotr Skarga Modlą się by ocalał w Polszcze kościół święty, Gdy wtem wśród innowierców wszczęły się fermenty I tak, jak się to u nas nader często zdarza, Już ten tego podgryza, ten tego naparza, Dalej że w dyskusyje, sejmiki, dystrakcje, Dalej się na wyznania dzielić i na frakcje! Już się rycerz Miodowicz na swej szkapie trzęsie, Pragnąc w bitewnym szale urżnąć wąs Wałęsie, Już kneź Kiszczak z garłacza siekańcami strzela Paf paf paf! – i ogłuszył chwilowo Kornela Morawieckiego… PRON się z Glempem dzga na dzidy, Grunwald – zamiast na Niemców – wpadł pomiędzy Żydy, Mikołaj w protestanty, do Kalwinów Marian, Zyzio ruszył w husyty a Dyzio do arian. To co w każdym z narodów płynie własnym nurtem – Polaczkowie u siebie chcieli zrobić hurtem, Wedle swoich rodzimych, lechickich poetyk (o czem sam wiem najlepiej, bom takoż heretyk) Aż się wzajem pożarli, i z tej właśnie racji Nie wyszedł w Polszcze Drugi Etap Reformacji… Oj poprawcie się bracia, ku sobie się skupcie, Nie wyszła reformacja, więc reformę róbcie W przeciwnym bowiem razie – to ja, Rej, wam prawię – Będzie dla was wszystkich jedna wiara – prawosławie!


	Co to tak tętni, co to tak dzwoni, Co tak rozrabia z wdziękiem i swadą? Czy to do szarży poszli dragoni, Czy może cyklon albo tornado? Coś tam gdzieś hukło, coś gdzieś się stłukło, Wzrok pięknych kobiet lśni aprobatą, Bo środkiem drogi, z piersią wypukłą Kroczy wspaniale nasz drogi tato! Kto go zaczepi – dostanie w mordę, Więc wszystko wokół blade i drżące, Bo tato złapał swój drugi oddech! (często tak bywa po pięćdziesiątce) Wypił dwa piwka tuż po fajrancie, Zakąsił wonnym, szwajcarskim serem, Uszczypnął w tyłek niejaką Mańcię I zaraz poczuł się szwoleżerem! Idzie zadziorny jak wszyscy diabli, Lekko, buńczucznie jak młoda lama, Dajcie mu konia, dajcie mu szabli, To on wykończy nawet Saddama! Serce w nim wielkie, choć oddech krótki, Lecz co tam oddech, ważniejsze serce! Grzecznie wysiusiał się koło budki Składając przy tym ukłon fryzjerce, I znowu idzie hardo, szeroko, Sam zachwycony sobą niezmiernie, Kapelusz spuścił na jedno oko, Tak jak to widział w pewnym westernie, Wzrok przenikliwy, ręce na biodrach, Pewnie za chwilę colt błyśnie w dłoni… Spokojnie szumią Nysa i Odra, Bo w razie czego – tatko obroni! Sama w nim siła, uroda sama, Jakby z granitu został wyryty! – Wtem z domu wyszła powoli mama I rzekła cicho: – Niusiek, ty spity! …tu się zrobiło całkiem nieklawo, Orzeł się zmienił nagle w śmierdziela, Spojrzał panicznie w lewo i w prawo I głupio bąknął: – Ta co ty, Hela? Już w bramę wchodzą, nikną, maleją, A patrząc na to, tak myślę sobie Że kury – orłów nie rozumieją! …o, właśnie orzeł dostał po dziobie…


	…a w każdy wieczór mglisty Coś u mnie w domu zgrzyta, A jest to duch ateisty, Więc się zazwyczaj go pytam: Duszo, duszo pokutna! Co tak siedzisz i jęczysz? Czemu żeś taka smutna, Żeż czemu tak się męczysz? Na to mi z narożnika Tak odpowiada dusza: Jam jest duch bezbożnika, Czyli że ateusza, Jeśli mam mówić szczerze, Faktycznie nie ma tu mnie, Bo sam w siebie nie wierzę… Pan szanowny rozumie? Tutaj piszczelem skinął, Wypuścił z gęby dyma, W powietrzu się rozpłynął I faktycznie go ni ma… Tyle że smród zostawił I kawałek zasłony… Oko lśni jak latarnia, Błyszczy łańcuch ze srebra… Panie, cóż za męczarnia! – jęknął, drapiąc się w żebra. Ot, niesmaczne kawały. Czy zemsta? Diabli wiedzą! Nie ma mnie przez dzień cały Zgodnie ze ścisłą wiedzą, Aż tu na pół minuty Zjawiam się jako strzyga… Duch ze mnie psu na buty, Skąd więc cała intryga? Tu znów cieniutko kwiknął, Siadł przed telewizorem, Chciał popatrzeć, lecz zniknął, Cuchnąc siarkowodorem… Myślę, że facet taki, Co zjawia się i znika, Musiał mieć jakieś braki W wykształceniu laika… Mógł dźwigać sentymenty Z czasów, gdy był malutki, Może nie wierzył w świętych, Lecz wierzył w krasnoludki? O… znowu z jakiejś szpary Wyłazi na podłogę… Cześć! No, co powiesz, stary? Panie! Ja już nie mogę!!!


	Ona: Blady księżyc za chmury się chowa, Wędrujemy przez Wrocław, co śpi… On: Popatrz, to ulica Szybowcowa! Ona: Popatrz, numer to dwadzieścia trzy! Razem: Dobry los nas tu przywiódł jak tato, Wdzięczniśmy jemu za to, że hej! Bo tu mieści się firm a CREATOR, Która słynie z ceramiki swej! On: Ceramika nie saska, nie chińska, Ona polski ma fason i smak. Ona: Jej autorzy to pani Cybińska I pan Zbigniew Horbowy… On: Tak? Ona: Tak! Razem: Więc gdy chcesz mieć kolekcję szałową, To nie zwlekaj, lecz wskakuj na koń, Do Wrocławia leć na Szybowcową Albo łap za telefon i dzwoń. On: Zanotujcie i innym przekażcie – Kto na dzieło wybitne ma chęć, Niech wykręci pięćset dziewiętnaście, Poczem siedem, dwa, cztery… Ona: Lub pięć! Razem: Jeszcze będziesz dziękować nam za to, Jeszcze kwiaty zapragniesz nam dać, I zatęsknisz za firmą CREATOR, I przy biegniesz tu do nas apiać!


	Polscy Żydzi zawsze mieli bezpieczniki i uszczelki Co chroniły jakoś ich przed potknięciami – Na koszt państwa posprowadzał Żydów król Kazimierz Wielki A Polacy się musieli przywlec sami. W Drugiej Rzeczypospolitej Żydzi mieli jeszcze lepiej, Wytwarzali mnóstwo książek, ryb i tkanin, Każdy Żyd z podstępną miną stał zdradziecko w swoim sklepie (…?) Nawet okres okupacji też się na coś Żydom przydał: Po podwórzu Himmler miotał się z armatką, Zaś w mieszkaniu Polak z Polką ukrywali swego Żyda! A czy Żyd Polaka ukrył? Bardzo rzadko! Teraz wreszcie, gdy się w życie historyczny układ wciela Szewardnadze – Ribbentrop – Mołotow – Genscher, Żydzi znowu mają z górki – mogą zwiać do Izraela, A ja kurwa znów pod Kutnem z szablą w ręce…


	W Dreptakowej, hen, chałupie Zakochał się krupnik w zupie Mruga na nią jedną krupą I bulgota: – Buzi, zupo. Ale zupa, jak to zupa, Na ten krupnik z furią chlupa. – Twe amory mi są zbędne, Bo kochają mnie ząb z dębem. – Ejże – krupnik rzekł ubogi. – – Czy nie za wysokie progi? Ząb i dąb do wzykłej zupy? Zostaw, zupo, te wygłupy. Na to zupa jak wąż sykła: – Ze mnie zupa jest niezwykła. Za to tyś nie Antonioni, Krupa w tobie krupę goni. Liczykupa, dziad, chałupnik. Aż się spłakał biedny krupnik, Jęknął, otarł z oka krupę I zapytał wredną zupę: – Powiedz zupo, mnie ciemnemu, Tyś niezwykła? Niby czemu? Widzę w tobie trochę grochu I kartofli zwykłych trochu… Zupa w krzyk: – Ach, ty krupniku, Podłej rasy krasy byku, Drzeć by z ciebie trzeba pasy, Za to, że nie czytasz prasy, Gdzie jest artykułów kupa, Że nie jestem zwykła zupa. – A co? – Bardzo atrakcyjne Danie regeneracyjne. Krupnik na to znieruchomiał: – Fajnie, to ja jestem koniak.


	Nad brzegiem morza tuman wilgotny wszystko dokoła okrywał, A na swej łódce Kaszub samotny swoją kochankę tak wzywał: – Płyń, wdzięczny głosie, po morskiej fali, Usłysz, ach, usłysz mnie, luba, i na wezwanie przybądź z oddali Tu, do swojego Kaszuba. – Przybądź, ach, przybądź, bo nie mam czasu, Ciebie, kochanko ma, wzywam, bowiem ja jestem twój miły Kaszub, Co na tej łódce tu pływam! Tak młody Kaszub wołał ze łzami, Żeby przybyła tam wkrótce, a jednocześnie ruszał wiosłami, pływając po morzu w łódce. Pływał i oczy swe wypatrywał, Czy biegnie doń jego luba, Ale niestety nikt nie przybywał Do nieszczęsnego Kaszuba. Morze szumiało, głos leciał w pustkę, Wiatr szarpał żagiel z łopotem, Zapłakał Kaszub, wytarł nos w chustkę I powiosłował z powrotem.


	Niejeden mną pomiatał szkwał, I myślał że mnie porwie I w boju jam odważnie trwał, I w łożu było w normie, Schodziłem pole, las i step, Gdzie wilki nocą wyły, Lecz samoobsługowy sklep – To rzecz nad moje siły… Kiedy tam wchodzę – wtedy cześć, Paciorek mówię w duchu – Bo w sklepie – ekspedientek sześć W kamiennnym tkwi bezruchu, A wszystkie wparły we mnie wzrok I spojrzeń sześć mnie goni, I sprawdza każdy drżący krok I każdy ruch mej dłoni, I wiem, że kropka, muszę wpaść, Bo tok ich myśli słyszę: – O, sukinsynu, chciałbyś skraść Wiśniowy dżem z Pudliszek? Ptiberów paczka ci się śni, Marago, budyń w proszku, Serek szwajcarski pachnie ci I nęci zupa z groszku? Byczki w tomacie chciałbyś mieć, Śledziową szastać pastą? Czterojajeczny pragniesz żreć Makaron, ty orgiasto??? Dążę z koszykiem w stronę drzwi Ze wstydu bliski śmierci, Sześć ekspedientek w przejściu tkwi Pierś w pierś (dwanaście piersi!) A że dorodną mamy młódź O kształtach dużej klasy, Więc płynę – rachityczna łódź – Przez tuzin fal, do kasy… W ręku druciany koszyk mam, Za ciężki dla wymoczka, Stąd częste ostrzeżenia dam: – Nie spuszczaj mi pan oczka! Dotarłszy wreszcie – nędzny wrak – Ostatkiem sił do portu, Chwytam długopis, papier, lak, I piszę do resortu: – Ministrze! Coś w tej mierze zrób! Przedsięweź jakieś środki, Wybuduj większe sklepy, lub Do pracy przyjm sierotki Znaczy się jakiś chudsze daj, Których fizyczna cecha Nie będzie typu „Rzym by night”, Lecz raczej typu „decha”. Ja wiem, że to drażliwa rzecz, Że pan chciał jak najlepiej… Sam także czasem lubię… lecz Nie tuzin!!! I nie w sklepie!!!


	Na rynku wrocławskim gdzie domki się gnieżdżą jak barwne słoiki konfitur, Od kilku lat siedzi kamienny pan Fredro, ubrany w solidny garnitur. Naprzeciw zaś wieszcza, to znaczy vis a vis, miast Reja, Zapolskiej lub Prusa, Ktoś beczkę położył, a na niej usadził brzydkiego gołego Bachusa. Tra lom, tra li, tra la, patrzą na siebie pomniki dwa. Tra lam, tra li, tra lu, patrzą na siebie ze stron dwu. Czasami deszcz pada, a Bachus na deszczu okropnie nie lubi się moczyć, Więc pyta: czy mogę, sąsiedzie – mój wieszczu, na chwilę do ciebie wyskoczyć? I zaraz zostawia swą beczkę i murek, na cokół się drapie, choć ślisko I włazi pod pana Fredrowy tużurek i mruczy jak tłuste kocisko. Tra lam, tra li, tra la, grzeją się razem pomniki dwa. Pra lam, pa ram, pa ru, w zimnych jesiennych strugach dżdżu. Zaś w lecie historia jest inna zupełnie, gdy słońce nad Wrocław wypłynie To Fredrze okropnie gorąco jest w wełnie i wciąż chce się pić starowinie. Więc koło północy, lub później troszeczkę, zwołują się znowu nawzajem I mały Bachusek przechyla swą beczkę, a Fredro się raczy tokajem. Tra lum, tra lum, tra la, tak się radują pomniki dwa. Tra lum, tra li, tra la, w piekący żarem czas. Kto z was chce to ujrzeć, niech idzie na rynek i niech się cichutko porusza. Najlepiej się schować za jakiś kominek lub jeden z wykuszy Ratusza. A potem popatrzcie kto w ciszy rozrabia, kto łazi po jezdni i torze, Ten wyższy – ubrany, to, proszę was, hrabia, ten goły – to proszę was – bożek. Tra lim, tra lum, tra la, nasze kochane pomniki dwa. Pa pam, ta ram, hoc hoc, w każdą wrocławską letnią noc.


	O, dylemacie wielki, O, sceno z kiepskiego kina – Za komisarza jaczejki Uważa mnie moja rodzina Głęboko przekonana, Że gdy idę do pracy – Czeka tam na mnie nagan I brodaci kozacy. Że wkładam strój kałmucki, I że spędzam wieczory Mordując Dzieduszyckich, I podpalając dwory. Zaś mój szef – wprost przeciwnie Niejednokrotnie gdera: – Rozumujecie dziwnie, Jak, powiedzmy, liberał Lub socjaldemokrata Czy jakiś takiś podobny. Czyście wy – dajmy na to – Mieszczanin średniodrobny? Takie poglądy macie, Że aż coś we mnie skuczy. A tam, u siebie w chacie, Toście pewnie piłsudczyk? I tak jakoś dryfuję Pośród tych Scyll i Charybd. Tutaj gwałcę, tam knuję, Tu ruble, tam dolary, I tu, i tam opinia Dość zgodna co do brzmienia, Że jeżelim nie świnia, To mętniak bez wątpienia. Cóż… wiem, co piszczy w trawie I skąd takie mniemanie: Ot, czasem w jakiejś sprawie Usiłuję mieć własne zdanie…